<p style="text-align: justify;"><em>Αναγνώστριά μας ρωτά:</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Γεια σας. Ειμαι 39 χρονων και ο αντρας μου 41. Εχουμε 2 αγορακια 10 και 7 ετων Με το συζυγο ειμαστε μαζι 20 χρονια 5 σχεση και 10 γαμου Ολα αυτα τα χρονια δεν ασχολιοταν μαζι μου παρα μονο οταν ηθελε σεξ Δε μου σταθηκε ποτε σαν συζηγος δηλαδη να μου συμπαρασταθει να ειναι τρυφερος μαζι μου να κανει οτι ενας αντρας που αγαπαει τη γυναικα του Με παντρευτηκε για την οικονομικη κατασταση της οικεγενειας μου. Οταν ποια εφτασα στα ορια μου συζητησαμε και μου ειπε οτι δεν ηξερε οτι επρεπε να ασχοληται μαζι μου μετα το γαμο γιατι εγω του εδινα τα παντα ετοιμα και δε χρειαζοταν να κουραστει για μενα Εχω παρει την αποφαση να χωρισω αλλα λογω του οτι δε με υποστηριζουν οι γονεις μου οικονομικα ολο το αναβαλλω μεχρι να μπορεσω να βρω μια δουλεια και να φυγω Αυτο που θελω να ρωτησω ειναι επειδη δεν υπαρχουν καυγαδες στο σπιτι αλλα ουτε και αγαπη μεταξυ μας σαν ζευγαρι ειναι σωστο να ανακατεψω τη ζωη των παιδιων μου. Ξερω οτι θα πληγωθουν αλλα ειναι σωστο να φυγω για ενα τετοιο λογο. Απο την αλλη αν δε κοιταξω εγω εμενα ποιος θα με κοιταξει;</strong></em></p>
<p style="text-align: justify;">Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχίατρος Γεώργιος Φλώρος.  </p>
<p>Πολλοί γάμοι γίνονται από αίσθηση συμφέροντος βέβαια πάντα φέρουμε και εμείς ευθύνη. Ένα ερώτημα δηλαδή που προκύπτει είναι ότι αφού δεν έπαιρνε ποτέ κάτι από αυτόν τον άνθρωπο πώς συνδέθηκε μαζί του; Αν δεν υπήρχε καθόλου συναισθηματική σχέση και αφού ο άνδρας της δεν προσποιούταν είναι όντως προικοθήρας και  τι την κράτησε μαζί του; Κάποια φάση σταμάτησε να τον θέλει απλά…</p>
<p>Επιλέγουμε πολλές φορές σύντροφο είτε για ασφάλεια είτε για να έχουμε ένα στήριγμα αλλά και για άλλους πολλούς λόγους. Πάντα όμως κάτι μας προσφέρει. Αν αυτό το κάτι δεν την καλύπτει πια τότε θα πρέπει να σκεφτεί τι θα γίνει αν πάψει να το έχει εντελώς. Θα το ξαναβρεί; Ποια ήταν η προσδοκία της που δεν εκπληρώθηκε και πώς θα την εκπληρώσει στο μέλλον.</p>
<p>Από εκεί και πέρα μιλώντας με ανθρώπους που είχαν προβλήματα αναφέρουν ότι προκειμένου να ζουν με καβγάδες θα ήταν μάλλον καλύτερα να είχαν χωρίσει. Αν υπάρχει μια απλή παγωμάρα μεταξύ τους δεν ξέρουμε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στα παιδιά. Τα παιδιά καταλαβαίνουν τι γίνεται, θα πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά της. Τα παιδιά είναι απρόβλεπτα μπορεί να αντιδράσουν άσχημα, ας μη ξεχνάμε όμως ότι συνήθως μπορούν να έχουν μια φυσιολογική εξέλιξη από τη στιγμή που οι γονείς αφιερώνουν χρόνο και δείχνουν την αγάπη τους προς αυτά. Θα πρέπει να συνεχίσουν να τα φροντίζουν και να μην μεταφέρουν την προσωπική τους έχθρα σε εκείνα. Επίσης πολύ σημαντικό είναι να μην γίνει το παιδί μέσο επιθετικότητας του τύπου «είναι δικά μου και δε θα τα βλέπεις και εσύ» ή «δε θέλω να βλέπω τα παιδιά αφού είναι μαζί της». Αν συμβεί κάτι τέτοιο τότε συνίσταται θεραπευτική προσέγγιση</p>