Πηγαίνοντας προς το Καραϊσκάκη για μια ακόμη φιέστα, σκέφτομαι όπως κάθε χρόνο και εκείνους που θα έπρεπε να είναι στη γιορτή του Ολυμπιακού.

Μαζί με τον κόσμο που θα γεμίσει το γήπεδο και που ήταν όπως κάθε χρόνο δίπλα στην ομάδα, περισσότεροι ή λιγότεροι δεν έχει τόσο σημασία.

Μαζί με τον Βαγγέλη Μαρινάκη που δεν άφησε γήπεδο για γήπεδο στην επαρχία ώστε να είναι κοντά στην ομάδα σε κάθε παιχνίδι της.

Μαζί με τον Βίτορ Περέιρα που πήρε την ομάδα σε μια δύσκολη καμπή, την κράτησε στην κορυφή αυξάνοντας τη διαφορά και ετοιμάζεται για το νταμπλ.

Μαζί με τον Τσόρι, τον Ρομπέρτο, τον Μασουακού, τον Ομάρ, τους Έλληνες διεθνείς και όλους τους παίκτες που άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, συνέβαλλαν για την κατάκτηση και αυτού του πρωταθλήματος.

Μαζί με όλους τους συνεργάτες διοίκησης και ποδοσφαιρικού τμήματος που λειτούργησαν ξανά απολύτως επαγγελματικά, ο καθένας από το πόστο του.

Σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είναι εκεί…

Κι ο Μίτσελ που είχε την ομάδα στη μισή σεζόν και έχει μερίδιο στον τίτλο που θα ήταν ο τρίτος πρωταθλητή στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Κι ο Σαβιόλα με τον Αβραάμ που έπαιξαν στο πρώτο παιχνίδι προτού φύγουν για το εξωτερικό.

Κι ο Ολαϊτάν που έκανε προπονήσεις με την ομάδα μέχρι να φύγει δανεικός και μέχρι να επιστρέψει ξανά.

Κι ο Γκαζαριάν που αγωνίστηκε σε τρία ματς και έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει.

Αυτό το πρωτάθλημα είναι και δικό τους…