Ο ανταγωνισμός μητέρας κόρης: Τα αίτιά του

<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Συνομιλία της συγγραφέως ψυχολόγου Χριστίνας Μιχαλοπούλου  με τον ψυχολόγο Γεώργιο Κίσσα. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">-Πώς αισθάνεται αυτή η μητέρα όταν μαλώνει με το κορίτσι, το οποίο είναι έφηβη, και βρίσκεται στην κατάσταση να υπερασπίζεται ο πατέρας την κόρη και μάλιστα στο τέλος να έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους πατέρας και μητέρα και να λέει εκείνος ότι «το παιδί είναι τόσο ευαίσθητο δεν πρέπει να το στενοχωρείς;" </span><span style="font-size: small;">Στο τέλος, η μητέρα έχει αισθήματα ένοχης, άλλα δε τα εκφράζει, έτσι; Κρατάει μια στάση απομόνωσης απέναντι και στον σύζυγό της και στο παιδί; Αυτό έχει να κάνει με την ανταγωνιστικότητα ή είναι αυτή η ενοχή που έχουν οι γονείς σε κάποιες φάσεις, ότι δεν προσέχουν αρκετά το παιδί, δεν του έχουν δώσει την κατάλληλη φροντίδα και όλα τα συναφή;</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em>-Η </em> κόρη που πολλές φορές λειτουργεί ως σύζυγος για τον πατέρα, σαφώς προκαλει στην μητέ­ρα την ασυνείδητη ζήλια καί θα δυσκολευτεί περισσότερο να πάρει την άδεια από τη μητέρα να φύγει. Πολλές φορές γίνεται αυτό στίς συγ­κρούσεις μεταξύ των γονιών.  Να είναι στη μέση ή κόρη και να εισπράττει αυτή το θυμό της μάνας προς τον σύζυγο. Γι΄ αυτό το λόγο είναι πολύ σημαντικό οι γο­νείς να στηρίζουν ό ένας τον άλλο και  να μη δημιουργούνται στρεβλές συμμαχίες (πατέρας – κόρη εναντίον μάνας).</span><span style="font-size: small;"> Το ίδιο  σενάριο θα το δούμε και στ’ αγόρια, όπου ό γιος εισπράττει το θυμό της μάνας γιατί ό σύ­ζυγος δεν την ικανοποιεί, δεν τη φροντίζει, με οποιονδήποτε τρόπο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">-Τα <em>βιώματα πού έχουμε και  </em>από <em>τούς δύο μας γονείς επηρεάζουν σίγουρα την σχέ­ση που έχουμε με τα </em> παιδιά <em>μας. 'Όταν έχεις μια μαμά πού στην ουσία είναι αδιάφορη —υπάρχουν και τέτοιες μαμάδες, μπορει να είναι μαμάδες πολύ σκληρές— στα δικά μας τα παιδιά μάς βγαίνει καμιά φορά το ακρι­βώς αντίθετο, ύπερπροστατευτικότητα.</em>  Αυτό <em>δηλαδη που </em>δεν <em>έχουμε βιώσει εμεις, προσπαθούμε</em>  να το <em>προσ­φέρουμε στο παιδί μας. Εγώ έχω μια κόρη πού είναι τώρα δεκαπέντε στα δεκάξι και μου εχει βγει ολη η ύπερπροστατευτικότητα. Μπορει να μην βγαίνει στο «φάε», «ντύσου» και τα</em> λοιπά, <em>βγαίνει όμως σε</em> ένα <em>άλλο κομμάτι. </em></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em>Εγώ εξαρτώμαι από τα παιδιά, και</em> θέλω να τους δώσω ότι δεν έχω εισπράξει εγώ. Ο σύζυγός μου πολλές φορές αντιδρά, όχι μπροστά στο παιδί και με καλεί να συγκρατηθώ. Αυτό πώς γίνεται να μετριαστεί;</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">'Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Ταυτό­χρονα όμως μια μητέρα σαν και σας, που συνειδητο­ποιεί τόσο καλά τί κάνει, έχει ήδη διανύσει τον μισό δρόμο καί μπορεί να το ελέγξει…</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">-</span><strong>Λέτε κάτι πολύ ενδιαφέρον καταρχάς, το οτι ατπορείτε και κάνετε  αυτή τη σύνδεση: Επειδή εγώ δεν πήρα από τη μάνα μου αυτά πουέπρεπε, γιατί ήταν αδιάφορη και κενή, βλέπω πολλές φορές να δίνω στην κόρη μου υπερβολικά πολλά και γι αυτό παρεμβαίνει πολλές φορές ο σύζυγος…</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">-<strong>Ό,τι </strong><strong><em>παίρνω, </em></strong><em>δίνω.</em><strong></strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">- <strong>Το  ερώτημα για μένα είναι το  έξης: Τι σήμαινει η </strong><strong> κενότητα και η άδιαφορία της μητέρας σας;</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><em style="font-size: small;">-Είναι</em><em style="font-size: small;"> μεγάλη κουβέντα αυτό… Είχα τον μπαμπά και με κάλυπτε.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">-Γιατί το λέω αυτό; Επειδή πολλές φορές πίσω από μια κενότητα ή αδιαφορία της μητέρας βρίσκεται και η μητέρα σε κατάθλιψη …πράγμα που το παιδί δεν ξέρει, βέβαια! Και εισπράττει αυτό πού περιγράφετε εσείς. Κανένας τρόπος για να αρχίσω να καταλαβαίνω τώρα, σαν ενήλικας, τί πραγματικά συνέβη με τη μάνα μου, είναι να δω ότι ή μάνα μου ήταν ένας άνθρωπος με πολλές πλευρές και ανάγκες και δεν ήταν μόνο αυτό που εγώ ένιωθα, εβλεπα και εισέπραττα σαν παιδί.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Κάποιες, λοιπόν, από αυτές τις ανάγκες ικανοποιήθηκαν, κάποιες άλλες οχι. Όταν αρχίζω και διευρύνω την εικόνα που έχω για τον γονιό μου, για την μητέρα μου, ίσως μπορώ να καταλάβω καλύτερα γιατί εγώ λειτουργώ όπως περιγράψατε και επομένως να ελέγξω η να αλλάξω την συμπεριφορά μου προς το παιδί μου, εφόσον βλέπω ότι αυτό πού κάνω δεν το βοηθάει, πώς είναι δική μου, οχι δική του ανάγκη. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο Οι ψυχοσεξουαλικές σχέσεις στην Εφηβεία – Εκδόσεις Αρμός. </span></p>

Σχετικά άρθρα