<p style="text-align: justify;"><em>Η ερωτική απογοήτευση</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Από τη συγγραφέα και ψυχοθεραπεύτρια Πέγκι Βον</em></p>
<p style="text-align: justify;">Η συναισθηματική απώλεια είναι σοβαρό πλήγμα στην αυτοεκτίμηση ενός ανθρώπου και ισοδυναμεί, στην πράξη, με «μίνι» κατάθλιψη: αι­σθάνεται καταρρακωμένος («Δεν αξίζω τίποτα»), δε βλέπει κανένα μέλλον μπροστά του («Ξέρω πως τίποτα καλό δε με περιμένει πια»), δεν έχει ενδιαφέρον για τίποτα («Δεν έχω διάθεση για τίποτα»). Τα άτομα που περνούν ερωτική απογοήτευση, ακόμα κι αν δε φτάσουν στο στάδιο της κατάθλιψης, νιώθουν καταρρακωμένη την αυτοεκτίμηση τους :</p>
<p style="text-align: justify;">«Θυμάμαι μια πανέμορφη κοπέλα», μας λέει ένας φοιτητής της Νομικής, «με την οποία φλέρταρα ένα βράδυ. Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε, για να μου πει πως δεν ήθελε να με ξαναδεί. Ένιωσα να με διαπερνά ηλεκτροσόκ. Ήμουνα τόσο ευτυχισμένος από τη γνωριμία μας, που είχα καταφέρει να τη γοητεύσω, και ξαφνικά ένιωσα σαν να μου παίρνουν κάτι μέσ’ απ’ τα χέρια, ένα βραβείο ή κάτι που είχα κερ­δίσει, να μου λένε: “Συγγνώμη, κάναμε λάθος, δεν ήταν για σας, δεν το αξίζατε”. Ένιωσα τόσο ταπεινωμένος και εξουθενωμένος, που δεν μπορούσα ούτε να θυμώσω μαζί της. Ήμουνα ντροπιασμένος. Μέρες ολόκληρες σκεφτόμουν τη ζωή μου, έβγαλα το συμπέρασμα πως δε θα πρέπει να είχα μεγάλο ενδιαφέρον για τους άλλους. Πέρασε από μπροστά μου η ζωή μου ολόκληρη, σαν ταινία. Γύρισα προς τα πίσω, ξανάζησα προηγούμενες καταστάσεις, οδυνηρές εμπειρίες, λανθασμένες επιλογές, σκεφτόμουν τι έφταιξε, άραγε, και την έκανε ν’ απομακρυν­θεί. Ήταν φοβερά επώδυνο. Για πρώτη φορά, κατάλαβα πώς νιώθουν εκείνοι που περνούν κατάθλιψη. Τώρα που έχει περάσει καιρός, νιώθω πως με βοήθησε πολύ αυτό που πέρασα…».</p>
<p style="text-align: justify;">Πώς αντιδρά κάποιος στο χωρισμό, ανάλογα με την αυτοεκτίμησή του; Θα ανατρέξουμε και πάλι στο βιβλίο της Φρανσουάζ Σαντερνα- γκόρ <strong><em>Η Πρώτη Σύζυγος,</em></strong> όπου η ηρωίδα αφηγείται τις οδυνηρές στιγμές που βίωσε, τις προσπάθειες της να συμφιλιωθεί με τη ζωή, να ξαναβρεί τον εαυτό της, μετά την εμπειρία του διαζυγίου της. Κατέφυγε σε διάφορες λύσεις, για να μπορέσει να διατηρήσει την αυτοεκτίμησή της:</p>
<ul style="text-align: justify;">
<li>«Δε με απάτησε ο άντρας μου, εγώ εξαπατήθηκα απ’ αυτόν…».</li>
</ul>
<p style="text-align: justify;">Η ηρωίδα προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως εκείνη έκανε κα­κή επιλογή, για να μη σκεφτεί πως ίσως να μην κατάφερε ν’ αρέσει στον άντρα της, ή να του αρέσει για πολύ. Να μη σκεφτεί πως ήταν κακή επιλογή απ’ την αρχή, και επομένως, αργά ή γρήγορα, θα χώ­ριζαν. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούσε να ελαφρύνει τις ενοχές της.</p>
<ul style="text-align: justify;">
<li>«Φαντάζομαι τον εαυτό μου να υποδέχεται την αντίζηλο στο σπίτι, να την περιποιείται ευγενικά, όλα αυτά με μια συγκατάβαση χριστιανικής απόχρωσης, “άφεσης και συγχώρεσης”… Δεν κάνω προ­σπάθεια να καταρρίψω την αντίζηλό μου με συκοφαντίες και ύβρεις, τη συντρίβω με τη γενναιοδωρία μου. Αυτό που έχει, βέβαια, σημασία εί­ναι ότι τη συντρίβω.»</li>
</ul>
<p style="text-align: justify;">Η ηρωίδα του βιβλίου κάνει έναν πολύ ωφέλιμο συλλογισμό: Κα­λύτερα να προασπίσει την αυτοεκτίμησή της (μακροπρόθεσμα) μέσα από μια «γενναιόδωρη» στάση, παρά να έχει μια πρόσκαιρη ικανο­ποίηση από μια πράξη εκδίκησης.</p>
<ul style="text-align: justify;">
<li>«Όσο κι αν αγάπησα τον άντρα μου, ποτέ δεν τον αγάπησα όσο τον τόπο μου: καταλαβαίνω γιατί ένιωσε σαν να εξαπατήθηκε. Από την πρώτη στιγμή, και κάθε στιγμή, τον απατούσα με τις θύμησες για τα ποτάμια του τόπου μου και τις σκιές από τις φουντουκιές.»</li>
</ul>
<p style="text-align: justify;">Η εγκατελειμμένη ηρωίδα του βιβλίου υποκύπτει στον πειρασμό να ανοικοδομήσει το παρελθόν της, να δώσει ουσιαστικό ρόλο στον εαυτό της (αντί για την παθητική στάση την οποία κρατούσε ως τώρα) και να στρέψει το ενδιαφέρον της σε νέους ορίζοντες.</p>
<p> </p>