<div style="text-align: justify;"><span>Καλημέρα σας.Ονομάζομαι Κώστας είμαι 26 χρονών και θα σας πω την ιστορία μου.Γιατί απλά δεν ξέρω γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα.Πριν 3 χρόνια ξεκίνησε ένα υπέροχο ειδύλλιο για μένα..Γνώρισα μια κοπέλα… τώρα είναι στα 20 και σπουδάζει..Από την πρώτη μέρα εκείνη κατάλαβα πως ήταν ένα ξεχωριστό άτομο..Δεν άργησα να της δείξω τα συναισθήματα μου και ανταπέδωσε το ίδιο γρήγορα.Έκτοτε ήμασταν σε όλα μαζί..Ήταν ένα κορίτσι το οποίο βίωνε πολλές ανασφάλειες από το οικογενειακό της περιβάλλον διότι πάντα έφερναν τις αδερφές της ως πρότυπό της και αυτή ένιωθε περιθωριοποιημένη..</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span>Επίσης αναγκάστηκαν να μείνουν στο σπίτι της γιαγιάς διότι η μεγαλύτερή της αδερφή έχει κάνει οικογένεια και έπρεπε κάπου να μείνει.Όλα αυτά την πίεζαν και κατάφερε να τα βγάλει μόνο σε μένα..Όταν έγινε αυτό πραγματικά ένιωσα τόσο όμορφα γιατί κατάλαβα πως ήμουν σημαντικός για κάποιον.Από τη μεριά μου οικογένεια στην ουσία δεν έζησα.Απόμακροι γονεις, χωρισμένοι πλέον με μίσος ο ένας για τον άλλον και μια αδερφή στην εφηβεία της να μην ξέρει που να σταθεί και να εκμεταλλεύεται το χάσμα..Κάπου εκεί διαγνώσθει ο αγαπημένος μου παππούς με καρκίνο ο οποίος συγχωρέθηκε 9 μήνες πριν.Επίσης μια καταγγελία από γείτονα για μια μικρή οικοδομική επέμβαση στο σπίτι απέφερε ένα βαρύ πρόστιμο σε πολύ δύσκολες μέρες..Ελπίζω να καταλαβαίνετε σε τι κλίμα ζω και τι πίεση νιώθω.</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span>Όπως και να 'χει μόλις αυτό το άτομο με έκανε να νιώσω σημαντικός απλά όλα τα προβλήματα μου φαινόταν βιώσιμα, επιλύσιμα και γενικά είχα τεράστια αυτοπεποίθηση και μπορούσα εξομαλύνω οποιαδήποτε κατάσταση.Ήμουν κάθε στιγμή κοντά της και προσπαθούσα να διώξω κάθε ανασφάλειά της, να της δείξω πως αξίζει πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζει και να πιστέψει στις δυνάμεις της..Μετά από έναν χρόνο μαζί ήρθε η ώρα των πανελληνίων.Ξαφνικά μια απαισιοδοξία της έφερε πανικό πως δεν θα καταφέρει τίποτα..Ευτυχώς το πρόλαβα και πέρασε στις εξετάσεις, όχι σε σχολή πρώτης προτίμησης αλλά σε μία εξίσου καλή που πιστεύω πως της ταιριάζει..Ήθελε να τα παρατήσει και να μην πάει να σπουδάσει.ίσως να ξαναδώσει.Και γω απλά της εξήγησα πως έχει μέλλον η σχολή της ταιριάζει και δεν πρέπει να χάνει χρόνο..Δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω συμφέρον και να την πείσω να μην φύγει..Ήθελα μόνο το καλό της ξέροντας πως η απόσταση είναι ζόρικη ειδικά στην αρχή..Έτσι κι έγινε πήγε στη σχολή της και μέχρι στιγμής τα πάει περίφημα.Ωστόσο όλο αυτό το διάστημα είχαμε δεθεί πολύ..ο ένας πατούσε στον άλλον.Επικοινωνούσαμε απόλυτα εκτός από κάποια κλασσικά σκηνικά ζηλοτυπιας τους πρώτους μήνες μέχρι να καλλιεργηθεί η αμοιβαία εμπιστυσύνη.Σπάνια μέναμε πάνω από δύο βδομάδες μακριά..Πάντα έβρισκα τον τρόπο να πηγαίνω κοντά της για λίγες μέρες..και για να νιώσω εγώ καλύτερα γιατί πραγματικά μου έλλειπε αλλά και για να μικραίνω την απόσταση..Κι ας ήταν το ταξίδι μεγάλο και ακριβό..Νιώθαμε ο ένας τον άλλο πάρα πολύ..το μόνο πρόβλημα ήταν τα συνεχή παράπονα που δεν μιλάμε πολύ στο τηλέφωνο.</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span>Εννοώ για ώρες γιατί επικοινωνούσαμε ασταμάτητα όλη μέρα απλά για μικρά χρονικά διαστήματα.Πέρασε πολύ ομαλά ο καιρός..Ένα χρόνο με απόσταση και τα πράγματα είχαν σταθεροποιηθεί αρκετά πιστεύω.Ώσπου έφτασε το περασμένο καλοκαίρι.Παίρνω την ανακοίνωση ότι ο παπούς μου είναι στα τελευταία του πια.Με τρόμαξε πολύ όσο κι αν δεν ήθελα να της το δείξω..γιατί πραγματικά μαζί της ένιωθα πολύ δυνατός..Παράλληλα τα προβλήματα στο σπίτι συνεχίζονται αδιάκοπα.Πέρασε ο καιρός..Φεύγει ο παππούς μου τέλη Νοέμβρη.Τις γιορτές των Χριστουγέννων τις περνάμε με πένθος.Κάπου εκεί τα πράγματα έγιναν λίγο καλύτερα.Συμφωνήσαμε πως αυτό το καλοκαίρι να προσπαθήσουμε να συγκατοικίσουμε..Πραγματικά έβαλα τα δυνατά μου ώστε να ανταπεξέλθω οικονομικά και αν μπορέσουμε κάπως να το κάνουμε πιο επίσημο..Δεν ήθελα να νομίζει πια πως όταν επιστρέφει δεν έχει σπίτι να μείνει..Με πονούσε πολύ όταν μου το έλεγε..Όλα κυλάν ομαλά..Ώσπου εμφανίζεται ένα «εφτά μήνες σου χτυπάω το καμπανάκι.θέλω χρόνο».Έπεσα από τα σύνεφα..Τις έλεγα πως με συμπληρώνει σε όλα.δεν θέλω κάτι παραπάνω και πως τη χρείαζομαι κοντά μου..Οπότε συνεχίζουμε ακόμα λίγο με τα πράγματα κάθε μέρα και λίγο πιο ζεστά.</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span>Μέχρι που μου παραπονέθηκε πως τα ξαδέρφια της δεν μας αφήνουν χρόνο να είμαστε μόνοι μας.(είχαν έρθει για τις γιορτές του Πάσχα).Περιττό να πω πως όλο αυτό το διάστημα δεν με ένοιαζε κάτι τρίτο.ούτε κατά διάννοια.Και ξαφνικά έρχεται η μέρα της Ανάστασης.Μέρα που θα βγούμε έξω να περάσουμε επιτέλους καλά μετά από τόση νηστεία και θα αρχίσουμε να έχουμε ξανά πιο έντονο πάθος.Μόλις τη συναντώ βλέπω έναν άλλο άνθρωπο.Ψυχρό και απόμακρο και δεν μου δίνει σημασία.Κάνω υπομονή ώσπου δεν άντεξα και την πίεσα να μου πει τι συμβαίνει με έντονο τρόπο είναι η αλήθεια.πρώτη φορά συνέβη αυτό.ήταν μοιραίο.Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε και έκτοτε οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει..Μου έιπε πως την έχω δεδομένη και δεν δείχνω ότι ενδιαφέρομαι γι' αυτή πλέον.Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.Τον τελευταίο καιρό ωστόσο έκανε την επανεμφάνιση του ένα παιδί που την ήθελε εδώ και πολλά χρόνια..ωστόσο μου ξεκαθάρισε πως πρόκειται απλά για έναν συμμαθητή και απλά είναι κάτι φιλικό..να μην ανησυχώ για αυτόν.Μετά από την Κυριακή του Πάσχα λοιπόν μιλήσαμε από κοντά μόνο μία μερα δύο μήνες μετά..Δεν ήταν «έτοιμη» να με δει μου έλεγε.Μετά τις γιορτές έφυγε για την πόλη που σπούδαζε..¨Οσο κι αν ήθελα να πάρω απόσταση και να την αφήσω να σκεφτεί οι σκέψεις δεν μ' άφηναν σε ησυχία.Σε τέτοια κατάσταση δεν ήρθα ποτέ στη ζωή μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span>Παράλληλα την πίεζαν και οι γονείς της γιατί με συμπαθούσαν πολύ να τα ξαναβρούμε.Πέρασε σχεδόν ένας μήνας προσπαθώντας να βελτιώσω τα πράγματα..και εκεί που βάζουμε ένα λιθαράκι ξαφνικά μου έρχεται ένα μήνυμα..: «Γιάννη χθες φασώθηκα με άλλον οπότε κατάλαβα ότι μαζί μας δεν.»</span><br /><span>Ήταν ότι χειρότερο μου είχε συμβεί.Κατάθλιψη.ευτυχώς κατάφερα να μην επικοινωνήσω ξανά μαζί της για έναν μήνα περίπου.και εκεί που άρχισα να ψιλομαζεύω τα κομμάτια μου και να αφήνω πίσω μου τα γιατί και τα πως ξαφνικά έρχεται τηλέφωνο με απόκρυψη αργά το βράδυ.Το σηκώνω και δεν μιλάει κανείς.Μετά από τρεις μέρες την παίρνω τηλέφωνο.Μου λέει πως περνάει καλά με εκείνο το παιδί και επιμένει στις θέσεις της πως την έιχα δεδομένη και ότι έφυγε γιατί δεν της έδινα σημασία..Ωστόσο όλο αυτό το διάστημα που κατάφερα να ηρεμήσω κοίταξα μέσα μου και κατάλαβα τα δικά μου λάθη.Έτσι ένα βράδυ παίρνω το θάρρος για να της ξεκαθαρίσω τι νιώθω μέσα μου..πως αυτός ο χωρισμός με έκανε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου.Της είπα πως απλώς ήμουν πολύ χαρούμενος μαζί της, πως η πίεση από το σπίτι δυστυχώς βγαίνει μέσα στην σχέση κάποιες φορές, γούσταρα κάθε στιγμη΄μαζί της, εγώ έχω ανάγκη να την προσέχω και να την αγαπάω αιδιοτελώς, μετανιώνω που δεν μίλησα όταν έπρεπε απλά δεν το ήξερα τότε..δεν το είχα καταλάβει..Το ότι δεν δημιούργησα πρόβλημα με το τρίτο άτομο είναι απλά λογω σεβασμού προς εσένα..Και σε διεκδικώ κάθε μέρα από τις ανασφάλειες σου πράγμα πολύ δύσκολο.</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span>Μου είπε πως μπορεί αλλά δεν έδειχνες αυτό.Μετά από μέρες έρχεται χαράματα ένα τηλεφώνημα που μου λέει κλαίγοντας.»γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα.γιατί να μην μπορώ να γυρίσω σε σένα..βρες κάτι που να σου αξίζει πραγματικά και εμένα μίσησέ με».Εγώ απάντησα πως έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα για να ανακαλύψουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον και οτί πρέπει να πατήσουμε σε αυτό το μάθημα ώστε να παλέψουμε να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα».ωστόσο η στάση είναι η ίδια.δεν της βγαίνει μου λέει.Έπειτα μετά από λίγες μέρες την πέτυχα (πόσο δύσκολο ήταν Θεέ μου) με τον άλλον χέρι χέρι όταν σχόλασα από τη δουλειά μου.Είναι ο συμμαθητής που προανέφερα..Είμαστε από την ίδια πόλη αλλά σπουδάζουν μαζί και στην ίδια πόλη.Την επόμενη μέρα βλέπω ξαφνικά στο fb ένα καινούριο προφίλ της (το παλιό το είχα μπλοκάρει)..και ανεβάζει το έμεινα εδώ του Στόκα.παίρνω ξανά το θάρρος τέσσερις μέρες μετά να κάνω μία τελευταία κατάθεση ψυχής.Της εξηγω΄με λεπτομέρειες πως έγιναν τα πράγματα και μου είπε κι αυτή με τη σειρά της..» Ήσουν πάντα εκεί για μένα..σε αγάπησα και σ' αγαπάω και θέλω να είσαι καλά..βιάστηκα και λειτούργησα ανώριμα στην αρχή και μου βγήκε σαν αντίδραση στην αρχή με τον άλλο αλλά πλέον είμαι καλά προς το παρόν..Θέλω να προχωρήσω τη ζωή μου, όχι συναισθηματικά αλλά να γίνω πιο σκληρή και να στηρίζομαι στα δικά μου πόδια και όχι να ξέρω πως πάντα θα είσαι εκεί να πατήσω»</span></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><span>Έχασα ένα κομμάτι της ψυχής μου..Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά αλλά αυτή η κυκλοθυμία δεν λέει να σταματήσει..Ζητάω μόνο την ηρεμία μου.Και γαμώτο γιατί ακόμα πιστεύω πως θα είμαστε ξανά μαζι; Προσπαθώ να το αφήσω πίσω και πάνω που φεύγει από το μυαλό μου κάτι με ξανατραβάει.Αυτό που κατάλαβα πάντως ότι φταίει είναι οι ανασφάλειες που κουβαλάει από το οικογενειακό της περιβάλλον και διέλυσαν κάτι μαγικό μέσα σε μια μέρα που χρειάστηκε πολλές θυσίες για να δημιουργηθεί.</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός απαντά:</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div dir="ltr">Aγαπητέ αναγνώστη:</div>
<div dir="ltr"> </div>
<div dir="ltr">Φαίνεται μέσα από την πλούσια αφήγησή σας φανερά η συγκίνηση και η ανάγκη σας να μιλήσετε. Να τα πείτε σε κάποιον τρίτο που να τα δει εκτός και να σας πει κάτι ή έστω να σας ακούσει. Είναι μεγάλο το θάρρος της κατάθεσής σας και ομολογουμένως έχετε δώσει πολλά με τον δικό σας τρόπο στη σχέση που μας περιγράψατε με την κοπέλα αυτή. Μοιάζει να είχατε ένα ρόλο ελέγχου και αποφυγής των δύσκολων βιωμάτων γι'αυτήν ("ευτυχώς το πρόλαβα") και ελέγχου της πίεσης που προκαλείτε σε αυτήν ("δεν ήθελα να της το δείξω"). Ενδεχομένως την κακομάθατε σε ένα βαθμό και πράξατε γι'αυτήν ό,τι ίσως θα θέλατε να πράξει ένας άνθρωπος για εσάς (εφόσον και η δική σας και η δική της οικογένεια μοιάζει να έχει δυσκολίες στο πλησίασμα και την φροντίδα). Δεν είναι κακό αυτό. Μοιάζει να σας ανακούφισε και να σας έδωσε ελπίδα. Εφόσον είχατε τη δύναμη να είστε "εκεί να πατά πάνω σας" μάλλον είστε ένας γερός και τρυφερός ψυχισμός παρά τις οικογενειακές δυσκολίες. Το αίτημά της να είναι ανεξάρτητη και να βρίσκεται όμως σε μια σχέση επί ίσοις όροις και όχι σε μια κατάσταση όπου διαρκώς την περιποιούνται είναι ίσως μια ένδειξη πως έφτασε στη μετεφηβική-ενήλικη ζωή. Μπορεί σαν εξήγηση να μην παρηγορεί ιδιαίτερα όμως είναι ένας τρόπος να δείτε που να στρέψετε την προσοχή σας την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε ερωτικά μια κοπέλα.</div>
</div>
<div><span><br /></span></div>