Του Μιχάλη Τσώχου
Αυτό που άπαντες παραδέχονται για τον Γκουστάβο Πογιέτ και την προπονητική του καριέρα, είναι ότι μιλάμε για τεχνικό, που έχει πολλή τακτική. Του αρέσει να σχεδιάζει και να οργανώνει το κάθε 90λεπτο από πριν και λιγότερο να «αυτοσχεδιάζει» την ώρα του αγώνα. Άλλωστε αυτό ήταν ένα από τα αδύναμα στοιχεία του, που του χρέωσαν οι «εχθροί» του, όταν έληξε η συνεργασία του με την Μπράιτον και τη Σάντερλαντ. Η έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου. Όπως και ο εκρηκτικός του χαρακτήρας. Άλλοι παίκτες του τον αποθεώνουν, άλλοι κάνουν λόγο για έναν από τους χειρότερους χαρακτήρες.
Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να «προφητέψει» πως θα κινηθεί ο Πογιέτ στον πάγκο της Ένωσης, εφόσον επέλθει η συμφωνία. Κοιτώντας όμως τα μέχρι τώρα δεδομένα του, μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα, του τι να περιμένουν οι φίλοι της ΑΕΚ από τον Ουρουγουανό τεχνικό.
«Όταν αναλαμβάνεις μια ομάδα στο μέσον της περιόδου, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να προσαρμοστείς στο υλικό, που έχεις». Αυτά δήλωνε ο Πογιέτ στο Manager Magazine, αναλαμβάνοντας τα ηνία της Σάντερλαντ και συνέχιζε τονίζοντας: «στην Premier League πρέπει να πείσεις τους παίκτες σου, ότι κάθε θέση είναι εξίσου σημαντική. Όχι μόνο αυτή που βάζεις γκολ ή πιάνεις ένα πέναλτυ. Το τρίπτυχο της επιτυχίας; Τιμιότητα-ευθύτητα, υπευθυνότητα και σεβασμός κάθε στιγμή. Κανείς ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να αγωνίζεται κατά το δοκούν και να δηλώνει παρόντας, όποτε εκείνος επιλέγει».
Ο ίδιος σαν προπονητής εξελίχθηκε αρκετά από την ώρα, που ανέλαβε πρώτος προπονητής στην Μπράιτον, στις μικρές κατηγορίες, μέχρι την ημέρα που έφυγε από την Σάντερλαντ και τα σαλόνια της Premier. Ξεκίνησε με ένα συμπαγές 4-4-2, αρκετά αμυντικογενές και το εξέλιξε στην Μπράιτον πολλές φορές σε 4-3-3. που γινόταν στο παιχνίδι 3-4-3. Κλειδί οι επιθετικογενείς μπακ, η ικανότητα του βασικού αμυντικού χαφ να γίνεται στόπερ και η προσαρμοστικότητα του ενός από τα δύο εξτρέμ, να γίνεται 2ος φορ, όταν ο έτερος ήταν ο κλασσικός wingman. Κάπως έτσι ξεκίνησε και στην Σάντερλαντ, με 4-1-4-1, με τους δύο πλάγιους μπακ να ανεβαίνουν ψηλά. Τελείωσε όμως το πρωτάθλημα ακόμη και με 3 σέντερ-μπακ, πάντοτε έχοντας τους πλάγιους αμυντικούς του να παίζουν όλη την πλευρά και την προσαρμογή, που αναφέραμε στην επίθεση του.
Αυτό του επέτρεψε από ένα πιο συντηρητικό παιχνίδι, με πολλές εναλλαγές της μπάλας και ελάχιστα γεμίσματα, στηριζόμενο αρχικά σε αντεπιθέσεις, να γίνει πιο επιθετικός, με κύριο στοιχείο της ανάπτυξης την ταχύτητα από τα άκρα.
Κομβικό σημείο στο παιχνίδι των ομάδων του, ήταν η δουλειά στα set pieces / στημένα. Πολύ μεγάλο μέρος της τακτικής του σε κάθε προπόνηση αφορούσε φάουλ και κόρνερ ώστε να παίρνει το μέγιστο μέσα σε ένα 90λεπτο. Στην Σάντερλαντ ξεκίνησε με 5 παίκτες να έχουν συμμετοχή: δύο στο πρώτο δοκάρι, ένας στο κέντρο και δύο στο πίσω δοκάρι. Από το μισό της σεζόν 2014-15 πρόσθεσε και έκτο παίκτη στην εξίσωση. Αυτός προστέθηκε στο μέσον του τέρματος, ώστε να υπάρχουν ανά 2, παίκτες, σε μια νοητή ευθεία, όταν εκτελείται το κόρνερ.
Ένα ακόμη στοιχείο, που αποκαλύπτουν πρώην ποδοσφαιριστές του, είναι ότι ο ίδιος αναλαμβάνει να διδάξει το δύσκολο επιθετικό κομμάτι, που προϋποθέτει την ύπαρξη εξαιρετικών κυρίως μέσων. Και θέλει χρόνο ώστε να αφομοιωθεί από το σύνολο και να αποκτήσεις αυτοματισμούς. Το αμυντικό κομμάτι, ιδιαίτερα στην Σάντερλαντ, γινόταν από τους δύο βοηθούς του (γενικό πρόσταγμα ο Μαουρίτσιο Ταρίκο, Αργεντινός αμυντικός στην ποδοσφαιρική του καριέρα, σε Ιπσουιτς, Τότεναμ και Γουεστ Χαμ), πάντοτε βέβαια υπό την επίβλεψή του Πογιέτ.