Στην Ελλάδα της αγανάκτησης και του θυμού, η Καριοφυλλιά Καραμπέτη ελπίζει ότι “από την εποχή του σελοφάν και του εύκολου εντυπωσιασμού, θα περάσουμε στην όχθη  της ανιδιοτέλειας”. Θεωρεί ότι αυτό που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα του εγωκεντρισμού και του lifestyle που κυριάρχησε για δεκαετίες, δηλώνει υπερήφανη για την καταγωγή της και συνεχίζει να αντιστέκεται στο πρότυπο της ωραίας γυναίκας.

Συνέντευξη στην Άννα Δρούζα

– Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις σας καταγγέλλετε πολλά, έχετε το θάρρος να μιλάτε για το σήμερα.

Νιώθω σα να μη ζούμε πια σε δημοκρατία. Αυτή είναι μία αίσθηση την οποία δεν την έχω μόνο εγώ, την έχουν όλοι οι Έλληνες! Αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια είναι αδιανόητα. Κατάφεραν να μας κάνουν δέσμιους στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, να κατεβαίνει συνεχώς το επίπεδο ζωής, και να έχουμε φτάσει σε αυτά τα σημεία εξαθλίωσης. Να βλέπεις ανθρώπους άστεγους στον δρόμο, ανθρώπους χωρίς περίθαλψη, να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε.

– Να σιτίζονται στα συσσίτια.

Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε εμείς τους λάθος χειρισμούς των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών αλλά και τα παιχνίδια που γίνονται από τις αγορές και από τους οίκους αξιολόγησης και τις Παγκόσμιες Τράπεζες. Δεν είναι δυνατόν, στην προσπάθεια αυτών των ανθρώπων να κερδοσκοπήσουν και να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο αυτοί οι λίγοι, να το πληρώνει ο απλός κόσμος..Είναι ανήκουστο…

– Άρα έχετε καταλάβει προς τα που πάμε.

Θέλουν να μας κάνουν μία χώρα σαν αυτές τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, με πολύ φθηνά μεροκάματα, για να μπορούν να έρθουν εδώ, να κάνουν τα εργοστάσια τους,  με μισθούς άθλιους, των 150 και των 200 ευρώ! Είναι αυτή η περιβόητη νέα τάξη πραγμάτων, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλες τις χώρες. Οι Έλληνες ήμασταν το πρώτο πείραμα, ήμασταν ο αδύναμος κρίκος, από δική μας ευθύνη βέβαια, δεν αποποιούμαστε και εμείς των ευθυνών μας.

– Οι πολιτικοί τι ευθύνη έχουν κατά τη γνώμη σας;

Τεράστια! Έγιναν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, πίσω από τις πλάτες των πολιτών, χωρίς να υπάρχει κάποια ενημέρωση. Έχουν παρθεί μίζες, κανείς δεν έχει τιμωρηθεί, είναι απίστευτο να τιμωρείται ο ελληνικός λαός για εγκλήματα που διέπραξαν άλλοι.

– Δεν ενημερώνεται ο κόσμος, όμως, για τα περισσότερα, δεν γνωρίζει.

Δανειζόμαστε ποσά όπου το μεγαλύτερο ποσοστό πηγαίνει για την αποπληρωμή του χρέους, ενώ όλος ο κοινωνικός τομέας αιμορραγεί, δηλαδή αντί να δοθούν αυτά τα χρήματα στην παιδεία, στην υγεία κ.τ.λ. Δίνονται στους εξοπλισμούς, μα είναι παράλογο, μας δίνουν χρήματα για να μπορούμε εμείς να αγοράζουμε τα όπλα τους, τα αεροπλάνα τους και τα υποβρύχια τους..

– Υπάρχουν όμως λαοί που πήραν την πρωτοβουλία! Έδιωξαν πρωθυπουργούς, έδιωξαν τραπεζίτες, το θέμα είναι τι θα γίνει με εμάς!

Πρέπει κάποια στιγμή να φτάσουμε και εμείς σε αυτό το σημείο, και δεν είναι θέμα ενός ανθρώπου βέβαια. Πιστεύω ότι αυτό που ζούμε τώρα είναι το αποτέλεσμα μίας κοινωνικής κρίσης που βιώναμε επί δεκαετίες, ενός εγωκεντρισμού, μίας επίδειξης lifestyle, όπου είχαν χαθεί οι αξίες, η ποιότητα, η πνευματική ζωή και όλοι ήταν στο κυνήγι του υλισμού, της διασκέδασης και του εντυπωσιασμού. Τώρα περνώντας από την άλλη όχθη, αν μη τι άλλο ελπίζω τουλάχιστον ότι θα γυρίσουμε σε πράγματα που ήταν πάντα χαρακτηριστικά του ελληνισμού.
- Άρα αυτή είναι και η αρρώστια της εποχής μας έτσι; Χάσαμε τους εαυτούς μας, αυτό ήταν…

– Αυτό να το συνδυάσω με την στάση σας απέναντι στην τηλεόραση; Δεν μπήκατε στο κόλπο της τηλεόρασης τόσο όσο άλλοι και στις χρυσές εποχές που οι αμοιβές ήταν πολύ υψηλές, ώστε να γίνεται και εσείς μία ευκατάστατη.

Ναι, ναι, ήταν επιλογή μου, κατάγομαι από μία οικογένεια αγροτική, έχω ζήσει τα παιδικά μου χρόνια σε ένα χωριό στον Έβρο, στο  Διδυμότειχου. Η οικογένεια μου ήταν μία φτωχή οικογένεια, η οποία μετανάστευσε από το χωριό στο αστικό κέντρο, στην Θεσσαλονίκη για να δώσει καλύτερες προϋποθέσεις παιδείας σε μένα. Εγώ δε ξεχνάω την καταγωγή μου και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και τι σημαίνει το να ζεις μία φτωχική ζωή.

– Πόσοι, όμως το ξεχνούν, γιατί υπάρχουν πολιτικοί που ντρέπονται να πουν ότι οι μητέρες ίσως χρειάστηκε να καθαρίσουν σκάλες για να τους μορφώσουν.

Μα γιατί; Δεν πρέπει να προκαλεί ντροπή αυτό, ίσα ίσα που πρέπει κανείς να είναι περήφανος. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Αυτό είναι μεγαλύτερη νίκη, από το να τα βρεις όλα έτοιμα. Όταν, λοιπόν εκείνη την εποχή έκανα τηλεόραση, μοναδικό κριτήριο επιλογής των σειρών στις οποίες συμμετείχα ήταν πάντα η ποιότητα. Ήταν δηλαδή διασκευές μυθιστορημάτων, λογοτεχνικών έργων, όπως “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά”, “Τελευταίο αντίο” του Βασιλικού, “Ασθενείς και οδοιπόροι”, ήταν έργα που έγιναν με πολύ σημαντικούς συντελεστές, με υψηλή αισθητική, σαν ταινίες. Όταν μου πρότειναν σαπουνόπερες ή οτιδήποτε άλλο που ήταν χαμηλότερης αισθητικής, έλεγα όχι, και ας ήταν εις βάρος της τσέπης μου. Θεωρούσα ότι όλο αυτό ήταν, σαν ένα στημένο κόλπο, το να δίνουμε δηλαδή ότι σκουπίδι στον κόσμο για να τον κρατάμε χαμηλά, δεν ήθελα να συμμετέχω σε αυτό το πολιτικό έγκλημα.

– Έχετε αντισταθεί και σε άλλο κόλπο, σε άλλο κομμάτι, αυτό του lifestyle, και του προτύπου της ωραίας γυναίκας;

Εγώ θυμώνω πάρα πολύ με τα πρότυπα που προβάλλει η κοινωνία ενός μοντέλου μίας γυναίκας που είναι λαμπερή, που είναι άψογη από την κορφή μέχρι τα νύχια. Αυτό όμως είναι ένα ψέμα, μία φούσκα, δηλαδή οι πραγματικές γυναίκες δεν είναι σαν τα μοντέλα, που προβάλλει η μόδα κτλ.. Και φυσικά, όλα αυτά τα θλιβερά φαινόμενα, η ανορεξία, που νεαρά κορίτσια λιμοκτονούν και θέτουν σε κίνδυνο και την υγεία και την ζωή τους πολλές φορές, ενώ η αξία της γυναίκας, που είναι πάνω από όλα άνθρωπος, είναι στο μυαλό της και στην ψυχή της. Αν με αφορούσε ο προσωπικός μου ναρκισσισμός, θα ήταν μία προδοσία στον ρόλο, δηλαδή δε θα ήμουν σωστή στη δουλειά μου, δε θα ήμουν καλλιτέχνης… Θα ήμουν ένα θύμα της προσωπικής μου ματαιοδοξίας και αυτό δε θα μπορούσα να το ανεχθώ. Και αυτό που έχει σημασία είναι να εννοείς πραγματικά αυτό που λες! Να μην προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου!