Η Νένα Μεντή μιλάει για τα “χαστούκια” που έχει δεχθεί, τις δυσκολίες, την απληστία, για τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας για το μέλλον μας. Η ματαιότητα της ζωής, η αγάπη, ο άνθρωπος και ο φόβος στο μικροσκόπιο της ηθοποιού…

Συνέντευξη στην Άννα Δρούζα

– Πως ξεκίνησαν όλα κυρία Μεντή; 

Ήμουν πάντα μία καλή επαγγελματίας ηθοποιός. Είμαι από ένα φτωχό σπίτι, δεν είχα ποτέ λεφτά, πέρασα πάρα πολύ δύσκολα οικονομικά στην ζωή μου και σε μεγάλη ηλικία δηλαδή. Γενικά έψαχνα πάντα να βρω τον χώρο μου για να επιβιώσω. Δεν κατέθετα τα όπλα. Δυσκολεύτηκα πολύ, άφησα το θέατρο για 5 χρόνια, άνοιξα ένα μαγαζί. Από εκεί και πέρα οι δουλειές είναι λίγο τυχαίες. Είχα την τύχη να με θεωρεί ο χώρος καλή ηθοποιό, που θα βγάλω πέρα έναν ρόλο, ένα σίριαλ. Και κάπως έτσι ερχόντουσαν οι δουλειές. Εδώ και 5 χρόνια που έκανα την Ευτυχία Παπαγιανοπούλου, αυτό ήταν ένα τελείως άλλο θέμα. Ήρθε ο Πέτρος Ζούλιας που είναι φίλος μου και μου λέει έχω μια ιδέα να κάνουμε αυτό το πράγμα. Του είπα μ’ αρέσει πάρα πολύ αλλά μόνη μου; Γιατί εμένα μου αρέσει πολύ το συλλογικό.

–Στο θέατρο στάθηκε δύσκολο για εσάς να κρατήσετε βαθιές φιλίες; 

Έχω φίλους, όχι από τον χώρο μου, εκτός δουλειάς. Αλλά μιλάμε για  30 – 40 χρόνια. Αλλά στο θέατρο είναι πάρα πολύ δύσκολο. ‘Οχι τόσο λόγω ανταγωνισμού αλλά γιατί χάνεσαι με τους ανθρώπους στο θέατρο. Στο θέατρο είσαι μία σεζόν μαζί. Γνωρίζεις άλλους ανθρώπους, έχεις άλλα ωράρια, άλλη δουλειά, άλλο ενδιαφέρον, άλλο στόχο και χάνεσαι με τους προηγούμενους. Και συναντιόμαστε ύστερα από 15 χρόνια σε εστιατόριο και λέμε “χαθήκαμε” χωρίς να έχουμε τσακωθεί. Λειτουργούν και  τα ανθρώπινα, οι μικροζήλιες. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στους φίλους, που μπορεί να μην τους βλέπω, να κάνω και έναν χρόνο να τους δω λόγω δουλειάς. Άμα και ο άλλος δεν είναι ηθοποιός, δεν καταλαβαίνει τα ωράρια σου. Το τηλέφωνο μπορεί να είναι κατεβασμένο αλλά αγαπιόμαστε και επικοινωνούμε πάρα πολύ και αν βρεθούμε ύστερα από 6 μήνες ανοίγουμε τα στόματα και δεν μας μαζεύει κανείς.

– Κάπως έτσι ήταν και η σχέση σας με τον Σταμάτη Φασουλή; Γιατί είχατε πει ότι περάσατε “δια πυρός και σιδήρου”;

Γνωριζόμαστε 40 χρόνια. Από την σχολή στο Εθνικό Θέατρο. Μετά δουλέψαμε πολύ στο Ελεύθερο Θέατρο, μετά τσακωθήκαμε πάρα πολύ για λόγους καλλιτεχνικούς, ήταν και άλλες εποχές τότε. Εγώ ήμουν και λίγο “τζόρας” έως πολύ, τώρα έχω κάπως μαλακώσει. Αλλά είμαστε πάρα πολύ καλοί φίλοι, όχι απλοί συνεργάτες. Μετά έκανα παιδί, άφησα το θέατρο και είχα μία ζωή ταραγμένη και πήρα άλλες στροφές τελείως. Έπειτα είχα και άλλη στάση στην δουλειά, ήμουνα πιο απόμακρη. Χωρίς να κάνω το τίποτα σπουδαίο, δεν διεκδικούσα πράγματα στην δουλειά μου, εγώ απλώς ζούσα τη δουλειά μου. Μόλις μου έμπαιναν εμπόδια, είτε συναισθηματικά, είτε οικονομικά, έπαιρνα την τσάντα μου και έφευγα.

-Πώς μπορεί κάποιος να βοηθήσει τον εαυτό του να μείνει τον εαυτό του, να παραμείνει ταπεινός;

Δεν υπάρχει κάποια συνταγή. Παίζει ρόλο το πως έχεις μεγαλώσει από το σπίτι σου, οι βάσεις. Και μετά είναι το τι γνωριμίες θα κάνεις. Είναι θέμα με την ευρύτερη έννοια της παιδείας. Δηλαδή να μην δίνεις μεγάλη αξία σε αυτό που είσαι και κάνεις. Είναι όλα τόσο εφήμερα και ειδικά στη δουλειά του ηθοποιού. Νόημα έχει να μην καταστρέφεις την φύση και τους ανθρώπους, να είσαι αλληλέγγυος με τους ανθρώπους, να αγαπάς τους ανθρώπους.

– Άρα η αγάπη μόνο;

Ναι, η αγάπη. Το να μπορείς να κοιτάς τον άλλον στα μάτια, να τον καταλαβαίνεις, να τον στηρίζει και αυτός να στηρίζει εσένα.

– Τι είναι αυτά που στην ζωή σας δίνουν αγάπη; Σας προσφέρουν ενέργεια και χαρά που τα κάνετε;

Τα τίποτα της ζωής, όχι τα σπουδαία. Οι άνθρωποι που αγαπάς, οι φίλοι σου, το παιδί σου, ο γκόμενος σου, το παρελθόν σου. Το να είσαι κάπου καλά, το να μην κουβαλάς τις μύριες ενοχές και τα κόμπλεξ σου. Γιατί και αυτό είναι μια τύχη στην ζωή σου. Το να είσαι καλά και να αγαπάς, σε ένα περιβάλλον που δεν σε αγάπησαν, δεν σε φρόντισαν.

–  Βλέπω το έχετε ψάξει. Έχετε διαβάσει ψυχολογικά βιβλία ή έχετε κάνει ψυχανάλυση;

Έχω διαβάσει βιβλία και Φρόιντ και διάφορα. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα σπίτι πολλής αγάπης. Φτωχοί άνθρωποι αλλά καλοί, καλλιτεχνικό περιβάλλον που αγάπαγαν ο ένας τον άλλον  -οι γονείς μου- και μεγάλωναν το παιδιά τους με αγάπη.

– Μένετε στην πλατεία Αμερικής; Φοβάστε; 

Πλατεία Αφρικής την λέμε τώρα. Δε φοβάμαι. Απλά ούτε καν αισθητικό δεν είναι πια. Δεν χωράμε. Είμαστε πια πάρα πολλοί. Δηλαδή, πέφτουμε στο τετραγωνικό 5 άνθρωποι.

– Θα παραμείνετε εκεί;

Ναι γιατί είναι η γειτονιά μου και έχω και ένα σπίτι παλιό, προπολεμικό και μ’αρέσει πάρα πολύ.

– Κυκλοφορείτε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς;

Όχι πολύ τελευταία. Είναι λίγο επικίνδυνα κάθε μέρα γίνονται κλοπές πορτοφολιών, τσαντών και λίγο το φοβάμαι. Κυκλοφορώ ή με τα πόδια ή με ταξί ή με τον άντρα μου που έχει μηχανή και με πάει από εδώ και από εκεί. Το αυτοκίνητο το έχω κλείσει σε γκαράζ…

 – Πάντως οι πόνοι της ζωής, τα “σκαμπίλια” που όλοι δεχόμαστε στη ζωή, σας έμαθαν πράγματα;

Βέβαια. Από τα σκαμπίλια παίρνεις τα μεγάλα μαθήματα. Όταν έχασα τον πρώτο μου άντρα 34 χρονών…εκεί δεν υπάρχει περίπτωση να μην ισιώσεις.

– Πόσα χρόνια σας χρειάστηκε για να πατήσετε και πάλι στα πόδια σας;

Όχι πάρα πολλά. Τον κουβαλάω ακόμα μέσα μου αυτόν τον άνθρωπο. Δεν κόλλησα όμως στο πένθος. Δεν παθαίνω καταθλίψεις εγώ. Μόλις την δω να πλησιάζει, παίρνω την τσάντα μου και φεύγω και την αφήνω μόνη της.

– Είστε αισιόδοξη για το μέλλον; Πιστεύετε ότι πρέπει να σκεφτούμε προς μία κατεύθυνση όλοι από κοινού και να δώσουμε ένα μήνυμα;

Δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε οικονομολόγος, ούτε αναλυτής, ούτε τίποτα. Νομίζω ότι είναι πια πάρα πολύ αργά και αν υπάρχει μία ελπίδα είναι πια από τους νέους.

 – Τελικά τι πιστεύετε ότι θα μας βοηθήσει να φύγουμε από όλο αυτό που ζούμε;

Να βρεθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον και εγώ που έχω να φάω ένα κομμάτι ψωμί και ο άλλος που δεν έχει. Δηλαδή να μην σκεφτόμαστε εγώ έχω 10.000 ευρώ στην τράπεζα και την βολεύω και οι άλλοι δίπλα μας πεινάνε.

– Άρα να χτυπήσουμε και το κομμάτι της απληστίας.

Φυσικά. Καιρό τώρα θα έπρεπε αυτό να το είχαμε χτυπήσει. Δεν το έχετε καταλάβει ότι μας έβαλαν σε ένα κανάλι life and style και δάνειο και βίλας και φουσκωτού και πισίνας;

– Πιάσατε τον εαυτό σας να γοητεύεται από αυτό το παιχνίδι; 

Ευτυχώς ποτέ μπήκα σε αυτή τη λογική. Έχω πάρα πολύ γερές βάσεις και δεν με κουνάει τίποτα.

– Βλέπετε τηλεόραση πια;

Πολύ λίγο, ταινίες για παράδειγμα. Ούτε ειδήσεις. Και επειδή με ρωτάτε, αυτό είναι ένα πρώτο στάδιο με τις τηλεοράσεις και τον κόσμο. Εγώ το λέω στον κόσμο, ”κλείστε τις τηλεοράσεις”.