Η Ελλάδα θυμίζει τη Μέδουσα του Caravaggio!

Ο Δημοσθένης Δαββέτας σπούδασε νομικά αλλά διδάσκει Αισθητική και Φιλοσοφία Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Créapole και Strate Collège στο Παρίσι. Συγγραφέας και ποιητής, εικαστικός και performer, στην αισθητική έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του. Το χρόνο του τον μοιράζει ανάμεσα σε Αθήνα και Γαλλία. Στη Γαλλία όπου ο Υπουργός Ζερόμ Καϊζάκ κατηγορείται για αφορολόγητο λογαριασμό στην Ελβετία. Στη Γαλλία που ανάγκασε το Ζεράρ Ντεπαρτιέ σε φορολογική εξορία. Φαίνεται πως δεν αντιμετωπίζουν μόνο οι Έλληνες προβλήματα με τη φοροδιαφυγή. Τα αντιμετωπίζουμε όμως με τον ίδιο τρόπο; Η δική μας πολιτική, έχει αισθητική;

 Θέλαμε να ακούσουμε την άποψη του κυρίου Δαββέτα για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Λίγο πριν αναχωρήσει για Παρίσι, μας άφησε ένα σημείωμα.

«Η ελληνική ιστορία είναι γέννημα όπως κάθε ιδέα της ιστορίας, μιας  χώρας, της Ελλάδας. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που χαρακτηρίζεται από αντιφατικές καταστάσεις. Οι  Έλληνες θέλουν να ζουν  το τώρα και θέλουν να το ζουν με έναν άμεσο τρόπο, σε αντίθεση με τους κανόνες της ιστορίας. Κάθε φορά που υπάρχει κρίση οι Έλληνες συσπειρώνονται, και οι σφαίρες όχι μόνο δεν τους  τρομάζουν, άλλα τους  ενώνουν και αντιδρούν θετικά. Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες σελίδες. Είναι πολλές οι φορές που φτάσαμε στο τέλος και όμως την τελευταία στιγμή αντιδράσαμε.

Γιατί το ελληνικό πρόσωπο είναι δημιούργημα ψυχολογίας, δηλαδή αν η ψυχολογία είναι αρνητική, αντιδρά αρνητικά, αλλά πολύ γρήγορα αυτό αλλάζει και γίνεται θετικό. Είναι ένας κύκλος η ιστορία της Ελλάδας, απογοήτευσης και ενθουσιασμού. Δεν υπάρχει μεσαία κατάσταση, μέτρια λύση. Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωση, από την απογοήτευση που μας έχει κατακλύσει, βαδίζουμε στο επόμενο στάδιο, αυτό της θετικής ενέργειας, που μπορεί να φτάσει μέχρι τον ενθουσιασμό.

Στο βιβλίο μου «σφαίρες στις σελίδες» απεικονίζεται ένα και μόνο πρόσωπο, που όμως έχει πολλές διαφορετικές εκφράσεις. Και η Ελλάδα έχει αυτό το στοιχείο. Οι Έλληνες πολιτικοί μοιράζονται σε δύο περιόδους. Αυτή πριν την εκλογή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και μετά απ’ αυτή. Πριν λοιπόν απ αυτό, την περίοδο του Καραμανλή δηλαδή, η Ελλάδα είχε μια βάση, κάποιες αξίες και αρχές. Το ΠΑΣΟΚ ανέτρεψε όλα αυτά και διέλυσε τις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας. Πρόβαλλε μια νεοφιλελεύθερη, σε επίπεδο αισθητικής, συμπεριφορά ώστε να γίνουμε «μοντέρνοι» εξαφανίζοντας τις παραδοσιακές μας αρχές. Με αποτέλεσμα να μην έχουμε τελικά παρελθόν και παρόν. Η πολιτική πρέπει να φανεί όμως, αντάξια της κρίσης. Με λίγα λόγια ο πολιτικός δεν πρέπει να ναι ένα «επάγγελμα» εξουσίας αλλά πρέπει να ναι η δυναμική έκφραση των οραμάτων του ελληνικού λαού, να ναι παράδειγμα γι αυτόν.

Οι Γάλλοι πολιτικοί έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Είναι παιδιά της Γαλλικής επανάστασης, του ανθρωπισμού, του κράτους δικαίου, κάτι που δεν ισχύει στην Ελλάδα, παρότι ο ανθρωπισμός στηρίχθηκε στις ελληνικές κλασσικές αρχές. Έχουν θέσει βάσεις, πλαίσια μέσα στα οποία κινείται το περιεχόμενο. Δηλαδή η κοινωνία έχει κάποιους κανόνες και με βάση αυτούς κινείται η ενέργεια της ζωής, το άτομο, ο πολίτης. Στην Ελλάδα λείπει η θεσμική συνείδηση, το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα γίνουν οι δράσεις. Οι πολιτικοί δίνουν μεν προτεραιότητα στον πολίτη αλλά χωρίς πλαίσιο.

Αν για παράδειγμα συνέβαινε στη Γαλλία κάτι αντίστοιχο με το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, θα είχε ήδη λυθεί από τους υπουργούς που  κατείχαν την εν λόγο λίστα.

 Η Γαλλία είναι μια χώρα Δικαίου. Και σε μια χώρα δικαίου δε βγαίνουν φήμες χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις. Ο Υπουργός Προϋπολογισμού, Ζερόμ Καϊζάκ, που κατηγορήθηκε ότι διατηρούσε λογαριασμό στην Ελβετία για τον οποίο δεν είχε φορολογηθεί.  Η προκαταρκτική έρευνα εις βάρος του υπουργού ξεκίνησε μετά από καταγγελίες στον δικτυακό τόπο Mediapart. Ο Ολάν τον στήριξε πολλοί τον αμφισβητούν αλλά δεν τον ενοχοποιούν. Οι Γάλλοι, τηρούν το διαχωρισμό της Πολιτικής και της Δικαστικής εξουσίας. Κάτι που έμαθαν από εμάς. Από την «Πολιτεία», του Πλάτωνα. Εμείς τις κλασσικές μας αξίες τις παραμελήσαμε και ακολουθούμε μεθόδους βυζαντινικές… Κιτρινισμός. Κιτρινίζουμε στην πολιτική μας. Και κατά τη γνώμη μου φορέας αυτών των μεθόδων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η λογική στην πολιτική της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη.

Η εξουσία είναι ένα μεθυστικό-αφροδισιακό στοιχείο, που έχει το εξής χαρακτηριστικό. Αν δεν έχεις την εντύπωση πως η εξουσία είναι προέκταση του εαυτού σου. Και νομίζεις πως είναι υποχείριό σου και συ της ανήκεις, κάνοντας λάθος πολύ εύκολα. Η εξουσία κολακεύει. Όσοι είναι διπλά σε ανθρώπους εξουσίας, τους κολακεύουν  νομίζοντας ότι επειδή είναι σε άμεση επικοινωνία με το πρόσωπο, είναι και σε άμεση επικοινωνία με την εξουσία, ξεχνώντας ότι υπάρχουν σκαλιά και εμπόδια.

Ο Τόμας Χόμπς στο βιβλίο του «ο Λεβιάθαν», δίνει το μήνυμα ότι οι πολίτες εκφράζονται μέσα από το πρόσωπο του ηγέτη τους. Ψυχολογικά αυτό ερμηνεύεται ως εξής: Επιλέγουμε έναν ηγέτη σύμφωνα με αυτά που έχουμε μέσα μας. Αν λείπει σε μας η συνείδηση και το πλαίσιο, οι πολιτικοί που επιλέγουμε θα μας μοιάζουν. Ευθύνη υπάρχει στους πολίτες γιατί επιλέγουν πολιτικούς που τους  χαϊδεύουν τα αυτιά, τους ικανοποιούν άμεσα αιτήματα σε μικρο-πολιτικό επίπεδο και όχι μακρο-πολιτικό. Θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών.

Η κρίση είναι πάνω απ όλα κρίση πολιτικών αξιών. Αν ο πολίτης δεν έχει αρχές τις οποίες να υπηρετεί και ο πολιτικός είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του, τον θέλει μόνο υπηρέτη των δικών του αξιών, οπότε μιλάμε για αυτοκτονική πορεία. Γιατί η αυτοκτονία έχει και την έννοια της ηθικής αυτοκτονίας. Η  λέξη κρίση προέρχεται από το ρήμα κρίνω που σημαίνει επιλέγω-διαχωρίζω. Μπορεί κάλλιστα να γίνει αφετηρία για επιλογή καινούριας αρχής, καινούριων αξιών, όχι υλικών προτεραιοτήτων αλλά και πνευματικών, Υπάρχουν  και άλλου είδους διασκεδάσεις όχι μόνο τα μπουζούκια. Να διαβάσουμε πχ ένα βιβλίο σε ένα βιβλιοπωλείο, να υποδεχτούμε φίλους στο σπίτι, να δούμε μια έκθεση ζωγραφικής, να επικοινωνήσουμε”.

Αν η Ελλάδα ήταν πίνακας,θα ταν του Ιερωνύμου Μπος, με χρώματα μαύρα, μωβ και κόκκινα. Κόκκινα όμως παθιασμένα,του αίματος. Θυμίζει τη “Μέδουσα”του ΚαραβάτζιοΕγώ όμως ονειρεύομαι μια Ελλάδα με τα χρώματα του Ματίς ,του Τσαρούχη,του Ελ Γκρέκο και του Τέτση. Ή ακόμη μια Ελλάδα με τη λογική του Γιάννη Κουνέλη,που χαρακτηρίζεται από μια δωρική λιτότητα.Αυτή είναι η Ελλάδα. Δηλαδή, ο Έλληνας που χει γνώση της ιστορίας του αλλά έχει και διάθεση και βούληση να πρωταγωνιστήσει στα παγκόσμια κι ευρωπαϊκά δρώμενα. Και βέβαια αυτός ο πίνακας θα έμπαινε σε όλα τα μουσεία,διότι θα ταν αυτό που πάντα ήταν η Ελλάδα,η βάση,η αφετηρία,η δομή του σύγχρονου ευρωπαϊκού παγκόσμιου πολιτισμού.Του πολιτισμού των θεσμών και του ανθρωπισμού.

Δημοσθένης Δαββέτας

Σχετικά άρθρα