“Ο παράφρων Χίτλερ είχε πει ότι απέτυχε μεν αυτός με τα όπλα, αλλά τελικά η Ευρώπη θα κατακτηθεί από την Γερμανία με τα λεφτά”

 Με την «Συμφωνία της Βαλτικής»  οι Η.Π.Α. έδωσαν στην επαν-ενωμένη Γερμανία πρωταγωνιστικό οικονομικό και πολιτικό ρόλο στην τότε Ε.Ο.Κ., ο οποίος περιοριζόταν από την γεωπολιτική επικυριαρχία των Η.Π.Α. Αυτή η τελευταία εξηγεί και την- ειδάλλως παράλογη-σπουδή της Ε.Ο.Κ. και μετέπειτα Ε.Ε. να κυνηγά από πίσω την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ρωσικά σύνορα, εγκολπώνοντας όλα τα κράτη στα οποία επεκτεινόταν το ΝΑΤΟ χωρίς να έχει (η Ε.Ε.) την απαιτούμενη εσωτερική συνοχή και μηχανισμούς για να αντέξει μια τέτοια επέκταση.

Ήταν η περίφημη συζήτηση για εμβάθυνση ή επέκταση τότε. Ο γράφων σπούδαζε τότε στο Ην. Βασίλειο και θυμάται το «ιερό μένος» με το οποίο οι Βρετανοί επεδίωκαν την επέκταση της Ε.Ε., αφενός διότι την ήθελαν οι Η.Π.Α., αφετέρου διότι ήλπιζαν ότι έτσι θα καταστραφεί η Ε.Ε. ως προοπτική. Και είχαν δίκαιο. Όντως τότε καταστράφηκε η οποιαδήποτε προοπτική η Ε.Ε. να υπάρξει πραγματικά. Όμως, ως συνήθως τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, έχασαν το δάσος. Την Γερμανία. Κάποτε ο Α’ ΓΕΕΘΑ των Βρετανών λόρδος Ίσμέϋ είχε πει ότι «το ΝΑΤΟ χρειάζεται για να κρατά τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω». Το τελευταίο επεδίωξαν και οι Γάλλοι με την δημιουργία της Ε.Κ.Α.Χ. (προπάτορα της Ε.Ο.Κ.) το 1955.

Αναγκαία και ικανή συνθήκη για να ελεγχθεί ο γερμανικός επεκτατισμός ήταν η ύπαρξη ενός πόλου ισοδυνάμου εντός της Ευρώπης, ή η ύπαρξη κατά πολύ υπέρτερης δυνάμεως εκτός Ευρώπης. Εκ των πραγμάτων η δεύτερη συνθήκη ίσχυε: οι Η.Π.Α.. Πλην όμως η ισχύς των Η.Π.Α. στηριζόταν πλέον στην πίστωση από την Κίνα και την Γερμανία!  Οπότε έγινε ορατό ότι η συνθήκη εξέλιπε, καθώς η μόνη άλλη λύση ήταν η συνάθροιση της Μεσογειακής ζώνης συν Ην. Βασίλειο, η οποία μέχρι εκείνη την στιγμή (2002-2004) δεν υπήρχε. Η Ρωσία δεν ήθελαν να γίνει μέρος της Ε.Ε. (τεράστια σε ισχύ και όγκο, και η πιθανότητα φάνταζε γεωπολιτικός εφιάλτης για τις Η.Π.Α. ελέω Μακίντερ). Το αποτέλεσμα ήταν η εν τοις πράγμασι έλλειψη αντιβάρου για την Γερμανία. Οι ερασιτεχνικοί χειρισμοί των νέο-συντηρητικών και η κατασπατάληση της ισχύος των Η.Π.Α. με την παράλληλη σχεδόν χρεοκοπία κατέστησαν το υπαρκτό πρόβλημα στρατηγική ευκαιρία.

 Η Γερμανία ξεκίνησε δυο παγκοσμίους πολέμους ακριβώς επειδή προσπάθησε βιαίως να δημιουργήσει την στρατηγική ευκαιρία κυριαρχίας επί της Ευρώπης και τους εγγύς περιβάλλοντος προς ανατολάς και νότο. Αυτή την φορά η ευκαιρία παρεδόθη στο πιάτο!  Αναφέρεται από άτομα που ήταν παρόντα στην σκηνή, ότι κατά τις τελευταίες ημέρες του στο καταφύγιο της καγκελαρίας του τρίτου ράιχ, ο παράφρων Χίτλερ είχε πει ότι απέτυχε μεν αυτός με τα όπλα, αλλά τελικά η Ευρώπη θα κατακτηθεί από την Γερμανία με τα λεφτά. Οι παριστάμενοι- γνωρίζοντας ότι η Γερμανία ήταν καταστραμμένη και κατακτημένη-το εξέλαβαν ως σημάδι οξείας παράνοιας. Προφανώς κάποιοι αγγλοσάξονες δεν διάβασαν ιστορία.

Τι είδε λοιπόν η Γερμανία;

Την προσπάθεια των Η.Π.Α. μέσω του δούρειου ίππου (που τελικά απέβη καταστροφική για τον ίππο), την αντικειμενική κατάρρευση ισχύος των Η.Π.Α., την ανυπαρξία έτοιμου αντίπαλου πόλου στην Ευρώπη και την ραγδαία άνοδο της Κίνας (αντιπάλου εκ θέσεως των Η.Π.Α.).Δηλαδή στρατηγικό κενό και ιστορική ευκαιρία μαζί.  Εάν διαβάσει κάποιος προσεκτικά τα γραπτά που παρήξαν διαφορές δεξαμενές σκέψεως στην Γερμανία από το 1994 έως και το 2011, διαπιστώνει ότι ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθετήσεως υπήρχε συνολική αποτίμηση μιας νέας στρατηγικής πραγματικότητας τόσο εντός Ε.Ε., όσο και ευρύτερα γεωπολιτικά η οποία ευνοούσε έναν νέο, πολύ πιο ενεργητικό ρόλο της χώρας.

Εξ’ ου και η απαίτηση για μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Τα γεγονότα στην διάλυση της πρώην Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαυΐας  ήταν το καμπανάκι-ή μάλλον καμπάνα- που πολλοί  αγνόησαν. Οι χειρισμοί των νέο-συντηρητικών παγίωσαν το στρατηγικό κενό και έκαναν την ευκαιρία πολύ ελκυστική για να αγνοηθεί. Ο δούρειος ίππος ήταν η τέλεια ευκαιρία πολιτικά και διπλωματικά.Παραδειγματική εξόντωση, ταυτόχρονη παγίωση ηγεμονικής ισχύος θεσμικά στην Ευρώπη, πλήρης χειραγώγηση του μόνου πιθανού εσωτερικού ευρωπαϊκά αντιπάλου πόλου ισχύος, ΚΑΙ τζάμπα λόγω τοκογλυφικών επιτοκίων.

Καλύτερα δεν γίνεται! Αναχρηματοδοτούσε και το χρέος της εις βάρος του μόνου πιθανού αντιπάλου πόλου. Κερασάκι στην τούρτα-και εξόχως σημαντικό: ενεργειακή αυτάρκεια βάζοντας στο χέρι τους υδρογονάνθρακες της Μεσογείου λόγω χρέους.  ΜΟΝΟΝ εάν κατέρρεε το ΕΥΡΩ νωρίς, θα βρίσκονταν προ στρατηγικής ήττας η Γερμανία. Με την αποχώρηση χωρών. Διότι τότε και δεν θα αναχρηματοδοτούσε εύκολα το χρέος των συνιστώντων κρατιδίων της και των τραπεζών τους, και θα δημιουργούνταν εκ των πραγμάτων ο αντίπαλος πόλος, και οι εξαγωγές θα έπεφταν απότομα με διάφορα επακόλουθα, και  θα αναγκαζόταν να εξαρτάται ενεργειακά από την καλή σχέση με τον έτερο ευρωπαϊκό πόλο ισχύος, δηλαδή θα είχε χάσει το παιχνίδι. Διότι-να μην παραβλέπετε-η Γερμανία είναι εξαιρετικά ευάλωτη ενεργειακά ( έχει μόνο λιγνίτη και άνθρακα, καθόλου πετρέλαιο και φυσικό αέριο), περίκλειστη ουσιαστικά (απουσία ουσιαστικά Α.Ο.Ζ.) και αναγκαστικά εισάγει το 100% της ενέργειας που εντατικότατα καταναλώνει.

Συνεπώς, με δεδομένο ότι υπάρχουν τεράστια ενεργειακά αποθέματα στην ελληνική Α.Ο.Ζ., στην Κυπριακή, και στην Βόρεια Θάλασσα (Ην. Βασίλειο, Ολλανδία και Νορβηγία), η όποια στρατηγική της Γερμανίας εξανεμίζεται από την ενεργειακή της δουλεία. Εκτός και  βάλει στο χέρι δια του χρέους τα αποθέματα  Ελλάδος και Κύπρου! Οπότε, λύθηκε το κύριο πρόβλημα. Και καθίσταται εφικτή η συνολική στρατηγική.

 Που οδηγείται λοιπόν η όλη κατάσταση;   

 Ξεκινάμε με τα βασικά. Οι ΗΠΑ θέλουν τους υδρογονάνθρακες Ελλάδας Κύπρου…

 Οι μεν Η.Π.Α. κατά πως το συνηθίζουν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, έβαλαν ένα εξαιρετικό από άποψη εκτέλεσης αυτογκόλ. Ο μεν δούρειος ίππος δεν δούλεψε (θέλει και πολύ μυαλό για να δουλέψει κάτι τέτοιο, δεν ήταν τυχαία ο Οδυσσεάς αυτός που το μηχανεύτηκε αρχικά!), ο δε αντικειμενικός σκοπός όχι μόνο δεν επετεύχθη αλλά μετατράπηκε σε παγίδα. Εφεξής έχουν μόνο δυόμιση διεξόδους. 

Η πρώτη, να επιτευχθεί πλήρης γεωπολιτική χειραγώγηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων Ελλάδος-Κύπρου (θυμάται κανείς το δόγμα ενιαίου αμυντικού χώρου του Αρσένη που είχε λοιδορηθεί;), ερήμην της Γερμανίας.

Η δεύτερη, η πλήρης αναδιάταξη του ΝΑΤΟ, με παράλληλη επανασχεδίαση πολιτικής στην Μεσόγειο. Απαιτεί χρόνο και χρήμα, και λόγω ανικανότητας των στρατηγιστών τους, έχουν λιγοστέψει κατά πολύ και τα δυο. Επιπλέον αυτή η διέξοδος προϋποθέτει (εκ των ούκ άνευ) τελείως διαφορετική συνύπαρξη με την Ρωσία (αλλαγή νοοτροπίας στο υπουργείο εξωτερικών κυρίως, με τις τερατώδεις βλακείες που έχει κάνει τελευταία). Τα γεγονότα της Συρίας και της Λιβύης είναι εξαιρετικά εύγλωττα. Η μισή είναι τεχνικό-πολιτική, και βασίζεται στο ποιος είναι καλύτερος στον εκβιασμό. Το κόλπο είναι να αναγκαστεί η Γερμανία να ανεχτεί πληθωρισμό στην ευρωζώνη, μέσω της κοπής  νομίσματος και της πολιτικής επιτοκίων.  

Γιατί;  Διότι με την πολιτική που ακολουθεί η Γερμανία επιδιώκει να χρησιμοποιήσει έμμεσα την οικονομική πίεση της Κίνας κατά των Η.Π.Α. (τα ποσοτικά δεδομένα είναι πασίγνωστα), και να δημιουργήσει μια ζώνη ευσχήμου μεν, ουσιαστικού δε, οικονομικού αποκλεισμού των Η.Π.Α. με βάση την πιστωτική δύναμη των παικτών. Βέβαια είναι παιχνίδι υψηλού ρίσκου, διότι εσωτερικά η Γερμανία δεν πατάει καλά. Αλλά το κέρδος σε περίπτωση επιτυχίας είναι η ανάδειξη της σε παγκόσμια δύναμη, που τώρα δεν είναι. Είπαμε, δυο παγκοσμίους πολέμους έκανε για να το πετύχει, και συνεχίζει… Εφόσον επιτευχθεί αυτή η πληθωριστική συμπεριφορά του νομίσματος, θα είναι πλέον ανίκανη η Γερμανία να χρησιμοποιήσει το ΕΥΡΩ ως όπλο γεωπολιτικής επικυριαρχίας εντός και εκτός Ευρώπης.

Τι συμβαίνει με τη Γερμανία;

Η Γερμανία τώρα, δεν έχει κανένα λόγω να αφήσει το ΕΥΡΩ ανεξέλεγκτο στα χέρια της Ε.Κ.Τ.

Όσον την αφορά η οποιαδήποτε διευθέτηση θα πρέπει ανυπερθέτως να κατοχυρώνει το βετο της στις μάκρο-οικονομικές αποφάσεις, δηλαδή να μην υπάρχει ουσιαστική Ε.Κ.Τ. Ξεκάθαρα πράγματα. Επίσης κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσει, εφόσον επιθυμεί την ανάδειξη της σε παγκόσμια δύναμη, την αρκετά στενή σχέση με την Ρωσία, προκειμένου να μπορεί διεθνώς να επηρεάζει τον ρου των εξελίξεων. Μπορεί αυτό να ακούγεται εφιαλτικό σε Βρετανούς και Γάλλους, πλην όμως αμφότεροι επέδειξαν αφόρητο ερασιτεχνισμό στον χειρισμό των πραγμάτων στην Μεσογειακή Αφρική, και συνεπώς ένδεια στρατηγικής αντίληψης. Δεν πας πουθενά με τέτοια μυαλά! Οι δε Γάλλοι μάλιστα, έχουν ουσιαστικά απωλέσει την πρωτοβουλία πολιτικής και συνεπώς αποτελεσματικότητας στην Ε.Ε., συρόμενοι εκόντες άκοντες από τους Γερμανούς. Η Γερμανία εν κατακλείδι έχει υπέρ της τον χρόνο, γι’ αυτό και διαρκώς «πετάει μπάλα στην κερκίδα» στα σημαντικά, αφήνοντας τον ανταγωνισμό να εξαντληθεί, όσο η ίδια κερδίζει συνεχώς λεφτά και ισχύ από την πορεία της κρίσεως στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. Τι μπορεί να την τσακίσει; Ένας νομισματικός πόλεμος, που θα κατέληγε σε κατάργηση του ΕΥΡΩ. Μόνο που ένας τέτοιος πόλεμος θέλει γερές τσέπες, που μόνο οι Κινέζοι, και μερικώς οι Ινδοί και Ρώσοι διαθέτουν. Όμως αυτό θα παρέδιδε κανονικά την παγκόσμια επικυριαρχία στους Κινέζους, και έναν τέτοιο εφιάλτη οι Η.Π.Α. δεν θέλουν να τον σκέφτονται καν.

Ελλάδα

Είναι προφανές ότι όλα όσα γραφτήκαν μέχρι εδώ μας αφορούν άμεσα καθώς λόγω ίππου και υδρογονανθράκων, είμαστε στο επίκεντρο της διαμάχης. Όμως, όπως θα έγινε αντιληπτό, δεν μας λογαριάζουν ως σοβαρούς δρώντες. Οι λόγοι είναι πλέον προφανείς ακόμη και στα κομματικά μαντρόσκυλα. Φοβική και ποικιλοτρόπως ελεγχόμενη και εκβιαζόμενη πολιτική ηγεσία, ανυπαρξία εγχωρίας ελίτ, ανυπαρξία σχεδίου, εξαιρετικά εύθραυστη κρατική δομή. Είμαστε ένα αρνητικό συστημικό  φαινόμενο από κατασκευής, σε ένα υπέρ-σύστημα (Ευρώπη) που διέρχεται θεμελιακή μεταβολή. Επιπλέον το παγκόσμιο σύστημα θα περάσει σε νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας. Η δε ευρύτερη γειτονιά μας (ο περίγυρος της Μεσογείου αλλά και τα βαλκανικά μας σύνορα) θα μπουν σε νέα κατάσταση ισχύος. Τέλος, και δυστυχώς για εμάς, οι εγχώριες ελίτ λόγω ιδιοσυστασίας των συστηματικά καταστρέφουν οποιαδήποτε συμμαχία σε διεθνές επίπεδο δεν εξυπηρετεί άμεσα τα συμφέροντα τους (ιδίως αφού μεγάλο μέρος αυτών είναι εκβιάσιμο έξωθεν).

 Γι’ αυτούς τους λόγους, οι ελίτ αυτές δεν αποτελούν σοβαρούς συνομιλητές ούτε καν σε ένδο-ευρωπαϊκό επίπεδο, πόσο μάλλον σε διεθνές. Το πόσο δε αποτελούν «εύκολη λεία» φαίνεται από την πορεία των διαπραγματεύσεων που έχουν γίνει τα τελευταία πέντε χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας έχουν υποστεί σειρά στρατηγικών ηττών.

Είναι θέμα χρόνου πότε θα χαθούν και οι υδρογονάνθρακες.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά οι αλλαγές που θα γίνουν διεθνώς και θα μας αφορούν άμεσα, ελέω των ελίτ που διαθέτουμε, θα γίνουν ερήμην μας. Θα εξαρτώμεθα, και πάλι, από τις επιδιώξεις τρίτων (θυμηθείτε τα γεγονότα της πρώην Γιουγκοσλαϋίας και τι ευκαιρίες χάσαμε ελέω εσωτερικής αμέτρητης βλακείας).

Και μία τελευταία παρατήρηση. Εάν, από θαύμα πλέον, δεν χάσουμε τους υδρογονάνθρακες (διότι το να πάρεις το 30% ΔΕΝ είναι νίκη, αλλά ΗΤΤΑ), θα έχει η χώρα και ο λαός της την ευκαιρία να ξαναχτίσει ένα καλό μέλλον. Ειδάλλως, κάποιοι ελάχιστοι εντοπίως θα πλουτίσουν για 10 γενεές, και όλοι οι υπόλοιποι θα βράσουμε για τα καλά.  Όχι ότι οι πρώτοι θα νοιαστούν και πολύ…

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ανάλυση του κυρίου Αποστολόπουλου στο πόρταλ της εκπομπής ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ της ΕΡΤ3, του κυρίου  Παντελή Σαββίδη, στο www.anixneuseis.gr