Τη θανατική ποινή αντιμετωπίζει ο 52χρονος  Άριελ Κάστρο, στον οποίο απαγγέλθηκαν κατηγορίες για απαγωγή, σεξουαλική κακοποίηση και εξαναγκασμό για διακοπή εγκυμοσύνης των τριών γυναικών, που επί περίπου μία δεκαετία κρατούσε αιχμάλωτες στο σπίτι του, στο Κλίβελαντ του Οχάιο.

Η Μισέλ Νάιτ, η οποία εθεάθη για τελευταία φορά το 2002, η Αμάντα Μπέρι, που εξαφανίστηκε το 2003 και η Τζίνα Ντεζεζούς, της οποία τα ίχνη είχαν χαθεί από το 2004, βρέθηκαν τη Δευτέρα το βράδυ ζωντανές στην κατοικία του Κάστρο, όταν ένας γείτονας βοήθησε την Μπέρι να καλέσει τις αστυνομικές αρχές. Όταν οι αστυνομικοί κατέφθασαν στο σπίτι ανακάλυψαν κι ένα ανήλικο κοριτσάκι το οποίο είναι κόρη της Μπέρι.

Μιλώντας σε αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή, ο εισαγγελέας που έχει αναλάβει την υπόθεση δήλωσε ότι ερευνά «κάθε δολοφονία που διέπραξε (ο ύποπτος), όταν ανάγκαζε αυτές τις γυναίκες, για περίπου μία δεκαετία, να διακόπτουν την εγκυμοσύνη τους». Οι δηλώσεις του επιβεβαιώνουν τις υποθέσεις ότι τουλάχιστον μία από τις γυναίκες εξαναγκάστηκε, τουλάχιστον μία φορά, να διακόψει την κύησή της.

Έκθεση των αστυνομικών αρχών, που διέρρευσε στα μέσα ενημέρωσης, ανέφερε ότι η Μισέλ Νάιτ είπε στην αστυνομία ότι είχε μείνει «έγκυος τουλάχιστον πέντε φορές και ότι ο Κάστρο την άφηνε νηστική για δύο εβδομάδες και μετά την γρονθοκοπούσε επανειλημμένα στο στομάχι για να αποβάλει».

Παράλληλα, η αστυνομία επιβεβαίωσε πως η Αμάντα Μπέρι απέκτησε μια κόρη, που σήμερα είναι έξι ετών. Το μωρό γεννήθηκε σε μια πλαστική παιδική πισίνα τα Χριστούγεννα του 2006 και θα γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις DNA για να διαπιστωθεί αν πατέρας του παιδιού είναι ο Κάστρο.

Όπως έκανε γνωστό ένας ξάδερφος της μίας γυναίκας, κάθε χρόνο οι τρεις κοπέλες δέχονταν ένα νοσηρό «δώρο», από τον απαγωγέα τους, μία τούρτα. «Γιόρταζε την ημέρα της απαγωγής τους σαν να ήταν γενέθλια», δήλωσε.

Οι δύο αδελφοί του Άριελ Κάστρο, ο 54χρονος Πέδρο και ο 50χρονος Ονίλ, είχαν επίσης συλληφθεί αρχικά ως ύποπτοι για την υπόθεση, αλλά δεν τους απαγγέλθηκαν τελικά κατηγορίες, καθώς οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν είχαν γνώση των απαγωγών ή της αιχμαλωσίας των γυναικών.

Ειδικοί, που αναλαμβάνουν υποθέσεις θυμάτων απαγωγής, υποστηρίζουν ότι οι τρεις γυναίκες αντιμετωπίζουν μία μακροχρόνια και ενδεχομένως πολύ δύσκολη ανάρρωση, εξηγώντας ότι ο λόγος που δεν επιχείρησαν να δραπετεύσουν σχετίζεται με το μέγεθος του ψυχολογικού τραύματος που υπέστησαν. Ενώ κάποιοι ψυχολόγοι εικάζουν ότι η υπόθεση του Κλίβελαντ αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης, άλλοι κάνουν λόγο για περίπτωση μετατραυματικού συνδρόμου (PTSD).

«Υπάρχει συγκεκριμένο όριο στον βαθμό του ψυχολογικού τραύματος που μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος εγκέφαλος», σύμφωνα με το Διεθνές Κέντρο Αγνοουμένων Παιδιών και Θυμάτων Εκμετάλλευσης, το οποίο επισημαίνει ότι η Αμάντα Μπέρι, έκανε κάτι αξιοθαύμαστο δραπετεύοντας την Δευτέρα. Σε ανακοίνωσή του στην ιστοσελίδα του αναφέρει ότι ενήλικα θύματα σε ανάλογες περιπτώσεις δεν έχουν πάντα επιχειρήσει να δραπετεύσουν.

Τι μπορεί να κρύβει μια τόσο διαστροφική προσωπικότητα; Τι μπορεί να επεδίωκε; Τι μπορεί να ένιωθε βασανίζοντας και βιάζοντας τα θύματά του; Ζητήσαμε από τον ψυχίατρο κύριο Γεώργιο Φλώρο να μας αναλύσει το περιστατικό, με ψυχιατρικούς όρους.

Μπορούμε να κάνουμε μόνο κάποιες εικασίες για την προσωπικότητα αυτή. Η κράτηση των γυναικών κράτησε πολλά χρόνια, 10 ολόκληρα χρόνια. Για 10 χρόνια αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο κρατούσε αιχμάλωτες αυτές τις γυναίκες αλλά μπορούσε να προσποιείται και προς τα έξω μια επίφαση κανονικότητας. Είχε στο μυαλό του διαχωρισμένα κάποια πράγματα ήξερε ότι αυτό που έκανε δεν ήταν αποδεκτό. Δεν ήταν ένας άνθρωπος εκτός ελέγχου δεν είχε απολέσει την επαφή με την κανονικότητα γνώριζε ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος. Γι αυτό και διέκοπτε τις εγκυμοσύνες. Για να μην προδοθεί από τον ερχομό ενός παιδιού.

Τα θύματα τα είχε απαγάγει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές όχι όλα μαζί. Ήταν μια πράξη που συνεχίστηκε και επαναλήφθηκε δεν το έκανε μόνο μια φορά. Συνήθως σε μια τέτοια περίπτωση τα θύματα δεν έχουν καλό τέλος. Κάποιος ο οποίος είναι κατά συρροή απαγωγέας στο τέλος συνήθως στο τέλος καταλήγει στη δολοφονία. Εδώ μιλάμε για κάποιον ο οποίος αιχμαλώτιζε τα θύματά του και είχε και «σχέσεις» μαζί τους. Ακούμε ότι τις είχε σε διαφορετικά δωμάτια αυτές τις γυναίκες και τις βίαζε καθώς και το ότι τις έβγαζε βόλτα στον κήπο με αλυσίδα στο λαιμό σαν να επρόκειτο για κατοικίδια ζώα. Η ξεχωριστή κράτηση της καθεμίας προφανώς γινόταν για να μη μπορέσουν οργανωμένα να δραπετεύσουν. Αλλά η συμπεριφορά του να τις βγάζει βόλτα σαν ένα ζώο προφανώς αποδείκνυε ότι τις έβλεπε σαν να επρόκειτο για κατώτερα όντα, προς χρήση… Υποτιμούσε πολύ την αξία της ζωής αυτών των γυναικών.

Είναι δύσκολο να μπούμε στο κεφάλι αυτού του ανθρώπου. Φαίνεται ότι ένιωθε μια αρρωστημένη ικανοποίηση είχε την αίσθηση του ανώτερου της κυριαρχίας. Ένας άνθρωπος που γίνεται βιαστής είναι σεξουαλικά ανίκανος μπορεί όμως να είναι και παντρεμένος με παιδιά έχουμε δηλαδή, τα δυο άκρα. Έχουμε ας πούμε την περίπτωση του Παπαχρόνη, εδώ στην Ελλάδα που ήταν ανίκανος να έρθει σε φυσιολογική σεξουαλική επαφή έχουμε όμως και πολλά πρόσφατα περιστατικά ανθρώπων με οικογένειες και σύζυγο που κατέληγαν στον βιασμό. Ο σεξουαλικά ανίκανος δεν μπορεί να επιβληθεί, να κερδίσει μια γυναίκα και επειδή δεν μπορεί, προσπαθεί να το κάνει επιβάλλοντας τη θέλησή του.

Σχολιάστηκε από πολλούς ότι το περιστατικό σχετίζεται με το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Πρόκειται για ένα περιστατικό που είχε γίνει περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 70 μιλάμε για απαγωγή μιας κόρης πολιτικού που είχε περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί με τους απαγωγείς τόσο όσο στο τέλος ενστερνίστηκε τις τρομοκρατικές ιδέες τους. Εδώ αυτές οι γυναίκες δεν ταυτίστηκαν με το θύμα, ώστε να μην αποζητούν την τιμωρία του θύτη να αρχίσουν να τον αποδέχονται λόγω της παρόδου του χρόνου.

Όσο για την αποκατάστασή τους θα είναι δύσκολη, χρειάζεται προσπάθεια. Σε αυτού του τύπου τα περιστατικά ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας ο παθών μπορεί να αναβιώνει τις καταστάσεις τις οποίες έχει περάσει πολύ ζωντανά, να βιώνει έντονο μετατραυματικό στρες, κατάθλιψη. Είναι τα βασικά συμπτώματα αυτών των σκληρών περιστατικών. Ένα σημαντικό κομμάτι είναι και η αποκατάσταση των διαπροσωπικών σχέσεων. Αλλά κυρίως το πώς θα ξαναβγούν στον κόσμο, πώς θα εμπιστευθούν ξανά τους ανθρώπους πώς θα σταθούν στην κοινωνία.

Η προσωπικότητα του απαγωγέα σίγουρα είναι μια συμπεριφορά διαστροφική. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία ακόμα και να σχεδιάσεις κάτι τόσο έκδηλα παθολογικό δείχνει ότι δεν υπάρχουν όρια στην συμπεριφορά και το άτομο είναι έρμαιο των όποιων ορμών. Και οι διαστροφικές προσωπικότητες δεν μπορούν να νιώσουν τον πόνο του θύματος αλλά γνωρίζουν όμως όπως σε αυτή την περίπτωση πόσο λανθασμένο είναι αυτό που κάνουν. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει έντονα το στοιχείο του σαδισμού.