Πάμε Σινεμά – Η Ολοκαίνουργια…Καινή Διαθήκη!

<p class="intro" style="text-align: justify;">Ασεβές χιούμορ, θρησκευτική σάτιρα, η ανθρώπινη τραγωδία, άφθονο υπαρξιακό ψαχνό, συγκίνηση και πλάκα, υπέροχη μουσική, κι εξαιρετική κινηματογράφηση σε μια παράδοξη εκδοχή του Θεού και της… μικρής του κόρης.</p>
<p style="text-align: justify;">Το ξέρατε, αλήθεια, ότι εκείνο το εκνευριστικό, που όταν πέφτει μια φέτα ψωμί στο πάτωμα, προσγειώνεται πάντα με την αλειμμένη της πλευρά, είναι ένας από τους πολλούς κανόνες που έχει θεσπίσει ο χαιρέκακος, μικροπρεπής Θεός για να μας σπάει τα νεύρα; Ή ότι οι Απόστολοι ήταν 12, επειδή τόσοι είναι κι οι παίκτες ενός αγώνα χόκεϊ; Αυτά κι άλλα πολλά «διδάσκει» η τρυφερή, σκεπτόμενη κι υπέροχα κινηματογραφημένη νέα ταινία του ιδιοσυγκρασιακού βέλγου σκηνοθέτη. Σε ένα εντελώς μικροαστικό διαμερισματάκι πάνω από τις βροχεροβαρετές Βρυξέλλες κατοικεί, λέει, ο Θεός (Μπελβούρ, απολαυστικός), ένας βρωμόστομος, εξουσιομανής τσαντίλας με καράφλα, μαζί με την άβουλη παχουλή κυρία του και την Εά (Γκρόιν, καλή), τη 10χρονη μικρή του κόρη. Ο μεγάλος του γιός, ως γνωστόν, κατέβηκε στη Γη κι έκτοτε δεν έχει επιστρέψει… Μπουχτισμένη με τον καταδυναστευτικό μπαμπά της, η Εά αποφασίζει να κατέβει κι αυτή στη Γη (μέσα από τον… κάδο του πλυντηρίου) και να βρει τους δικούς της έξι Αποστόλους –αν οι εκλεκτοί του Μυστικού Δείπνου γίνουν 18, στήνεται αγώνας μπέιζμπολ, που είναι το σπορ-φετίχ της μαμάς. Πριν φύγει, όμως, η μικρή χακάρει τον υπολογιστή του πατέρα της και στέλνει σε κάθε κάτοικο της Γης SMS με την ακριβή ώρα και ημερομηνία θανάτου του. Μπέρδεμα…<br /> <br /> Εναλλάσσοντας το κωμικό (ειδικά στις σκηνές του Θεού, που κατεβαίνει στη Γη να μαζέψει την άτακτη κόρη του) με το πηγαία συγκινητικό (τα ανθρώπινα δράματα των έξι νέων Αποστόλων ψαύουν με ονειρικό, υπερφαντασιακό τρόπο τη μοναξιά, τον έρωτα, την αναπηρία, τις εμμονές, την ομοφυλοφιλία, την αυτοδιάθεση), ο Βαν Ντορμέλ δημιουργεί ένα ιδιόρρυθμο, υπέροχο παραμύθι. Καθοριστική συμβολή έχουν η φωτογραφία του Κριστόφ Μποκάρν (προσέξτε τα παιχνίδια με την αλλαγή προοπτικής αντικειμένων μέσα στο ίδιο πλάνο) και η μουσική της Αν Πιερλέ (από συμφωνικού ύφους θέματα, μέχρι εξπρεσιονιστικά μοτίβα τύπου βωβός κινηματογράφος). Μα πάνω απ’ όλα στέκουν οι αναρίθμητες πρωτότυπες ιδέες που ξεπηδούν από το σενάριο –από τον J.C. (τον Τζίζους Κράιστ, όχι τον Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ) που ως μινιατούρα-αγαλματάκι πάνω στη συρταριέρα αποκαλύπτει στη μικρή του αδελφή λεπτομέρειες από το δικό του πέρασμα από τη Γη, μέχρι τον νεαρό που όλο τεστάρει τα 62 χρόνια που του απομένουν έως το θάνατο πηδώντας από παράθυρα, γέφυρες και αεροπλάνα. Ωραίο, προσωπικό (και πανανθρώπινο) σινεμά.</p>
<dl><dt>Σκηνοθεσία</dt><dd>Ζακό Βαν Ντορμέλ</dd><dt>Σενάριο</dt><dd>Τόμας Γκούντσικ, Ζακό Βαν Ντορμέλ</dd><dt>Πρωταγωνιστούν</dt><dd>Πίλι Γκρόιν, Μπενουά Πελβούρ, Κατρίν Ντενέβ, Φρανσουά Νταμιέν, Γιολάντ Μορό, Σερζ Λαριβιέρ, Μαρκό Λορενζινί</dd><dt>Διάρκεια</dt><dd>112</dd><dt>Χώρα</dt><dd>Βέλγιο, Γαλλία, Λουξεμβούργο</dd><dt>Είδος</dt><dd>Μαύρη κωμωδία</dd><dt>Πρεμιέρα</dt><dd>28 Ιανουαρίου 2016</dd><dd>tospirto</dd></dl>

Σχετικά άρθρα