Ο νόμος της επιθυμίας είναι θηλυκής προέλευσης

Από την επιθυμία του Δον Κιχώτη να γίνει ιππότης ονομαστός, όπως ο ήρωας του ο Αμάντις και να κατακτήσει τη καρδιά της Δουλτσινέας, μέχρι την επιθυμία του Σάντσο να γίνει η κόρη του Δούκισσα  στο νησί που θα του χάριζε ο Δον Κιχώτης. οι επιθυμίες είναι ίδιες στην διαμεσολάβηση τους…

Γράφει ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών.

Περιγράφω κάτι που φαντάζομαι ως ιδανικό και όλοι οι υπόλοιποι θα το επιθυμούν με το ίδιο πάθος.. (Το ιδανικό του εγώ  και όχι το ιδανικό εγώ )

Η ουσία της επιθυμίας είναι το πάθος  για το έλλειμμα και το άπιαστο, για το ιδανικό ηδονικό τέλος που δεν προκύπτει, παρά σαν φαντασμαγορική, ανεστραμμένη συνείδηση  της πραγματικότητας,  γιατί διαφορετικά θα ξόδευαν μια ζωή στις σεξουαλικές τους πράξεις για 12 λεπτά οργασμού που αναλογούν σε πραγματικό χρόνο ηδονής και εκσπερμάτισης.

Οι ανθρώπινοι οργασμοί έχουν διάρκεια δεκάτων του δευτερόλεπτου και βέβαια εννοούμε την κορύφωση  και όχι τα προκαταρκτικά ή τα μετά το σεξ σημάδια κόπωσης και ηρεμίας…

Στο έπος του Θερβάντες περιγράφονται μυθοπλασίες που δεν απέχουν, όμως, από την πραγματικότητα των διαμεσολαβημένων επιθυμιών των απλών και κοινών ανθρώπων. Για τον λόγο αυτό, η αλήθεια του μυθιστορήματος επηρέασε όλη τη σύγχρονη μυθιστορηματική μυθοπλασία στην ουσία της αλλάζοντας, ίσως μόνο, το χρονικό πλαίσιο και τις κοινωνικές εξελίξεις…

Ακόμα και στο Αμερικάνικο επιπόλαιο «happy end» μιας σαπουνόπερας ή μιας επικής ταινίας όπως το «Για όσα παίρνει ο άνεμος», οι επιθυμίες και οι ματαιόδοξες παραλλαγές τους διαμεσολαβούνται πάντα από έναν αφηγητή που μπορεί να είναι ο αντίζηλος μας ή ο συγγραφέας της ιστορίας.

Στη σύγχρονη διαφήμιση, η επιθυμία πάντα διαμεσολαβείται από τη φαντασιακή και ιδανική απεικόνιση των υποκειμένων, αλλά και των προϊόντων. Ποτέ δε θα δεις μια γυναικά ή άνδρα στην εικονική πραγματικότητα της αγοράς καταπονημένο και αποτυχημένο. Η εικόνα τους είναι πάντα λαμπερή και αψεγάδιαστη για να έλκει πάνω της τα πεινασμένα βλέμματα των θεατών που θέλουν να βγουν από το δράμα της πραγματικής ζωής τους, που βέβαια απέχει έτη φωτός από αυτό που επιθυμούν και ίσως ελάχιστοι αποκτήσουν, πληρώνοντας όμως, και αυτοί τεράστιο κόστος από το άδειασμα της εσωτερικής τους μνήμης, που πρέπει να σβήσει για να μπει στη θέση του το ΑΛΛΟ που είναι, ή μοιάζει να είναι, επιθυμία όλου του συλλογικού οράματος.

Η ροζ ευτυχία και τα ασήμαντα μηνύματα που δέχεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος από τον “μιντιακό” πολιτισμό σκοτώνουν την αυθόρμητη επιθυμία και στη θέση της βάζουν την διαμεσολαβημένη, αντίστοιχη όπως η Μαντάμ Μποβαρύ, η ηρωίδα του Φλομπέρ, γίνεται θύμα της φτηνής ροζ λογοτεχνίας της εποχής της που την υποτάσσει στο φτηνό ευτελές του εξωτερικού κόσμου, αποκόπτοντας την από την εσωτερική και αυθεντική επιθυμία της εξατομίκευσης.

Τα θύματα αυτής της επιθυμίας ακολουθούν τα εύκολα εξωτερικά γνωρίσματα και μιμούνται τις επιπόλαιες μορφές των προτύπων τους (εμφάνιση, ένδυμα, φωνή ,τρόπο ομιλίας).

Αυτή την παθητική και μη αυθεντική επιθυμία γνωρίζουν πολύ καλά πως να την υποβάλουν οι μεγάλοι οίκοι μόδας και οι κατασκευαστές σύγχρονων φετίχ (τεχνολογία, μηχανές). Αυτή η μίμηση των προτύπων είναι στο μυαλό των μιμητών αυθεντική επιθυμία, απλά γιατί είναι κατανοητή και επαναλήψιμη… Eξάλλου θα ήταν δύσκολο να μιμηθούν έναν Αϊνστάιν ή έναν μεγάλο και ιδιοφυή καλλιτέχνη ..

Ο σύγχρονος μιμητής είναι ένας ματαιόδοξος, όπου ακολουθεί τα πρότυπα του όπως του περιγράφονται, χωρίς να τα αναλύει. Μέσα από τη διαδικασία αυτή είναι βέβαιο πως και στον έρωτα μιμείται την επιθυμία για τον ΑΛΛΟΝ, από κάποιον που νομίζει πως ξέρει καλύτερα από τον ίδιο…( life style).

Η κατασκευασμένη επιθυμία θα οδηγήσει στο άδειασμα της δικής του αυθεντικής φαντασίωσης, η οποία τροφοδοτείται μόνο από εσωτερική ανίχνευση της μνήμης και των ιδεών για τα πράγματα με τον Καρτεσιανό όρο «ergo sogito» ή το «das sein», δηλαδή σημασία έχει η ιδέα για τα πράγματα και όχι αυτά καθεαυτά, αφού η όλη πραγματικότητα και το αισθητό της αντίγραφο μπορούν να μας διαφεύγουν.

Η κατασκευή ονείρων και επιθυμιών, και στη σεξουαλική σωματοποιημένη εκδοχή τους, μπορεί έτσι να διαμεσολαβείται παραμορφώνοντας το έλλειμμα, που αντί να καλυφτεί με το ιδιωτικό εσωτερικό και μοναδικό κατασκεύασμα της φαντασιωτικής εκδοχής, ως μοναδικής και αναντικατάστατης εκδοχής, γεμίζει με τα σκουπίδια και τα υποκατάστατα των ΑΛΛΩΝ που συνήθως υποκρίνονται ότι είναι αυθεντικά και δικά τους, ενώ και αυτοί με τη σειρά τους τα αντέγραψαν μιμούμενοι επιθυμίες άλλων… Έτσι σε έναν φαύλο κύκλο υποκρισίας, ο ψευδόμενος μιμητής παρασύρει τον διπλανό του σε έναν φαύλο κύκλο, όπου αφηγητής- ακροατής συναινούν στην ευκολία της συμφωνίας των ονείρων .που δεν πραγματοποιούνται και που γνωρίζουν με την ανεστραμμένη συνείδηση τους ότι δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ, αφού η απόσταση από το κατασκευασμένο πρότυπο είναι μεγάλη και ως τέτοια είναι αδύνατο να καλυφτεί..

Στη θέση, τότε, της ματαιωμένης αυθεντικής επιθυμίας θα εισχωρήσει το μίσος και η μνησικακία, μια ζηλόφθονη εκδοχή του ΘΕΛΩ. και αφού δε μπορώ να το έχω θα το καταστρέψω, θα το ματαιώσω μέσα μου αλλά και θα χαρώ με τη δική του καταβαράθρωση, «η αποτυχία», όσο και να το λατρεύω….

Αυτός ο πιστός οπαδός αρνείται να γίνει υπήκοος και σκέφτεται πως να τινάξει τα δεσμά της διαμεσολάβησης. θεωρεί το αντικείμενο του πόθου του δύσκολο και άπιαστο και για τούτο καλλιεργεί μέσα του δυο αντιθετικά συναισθήματα, μια υποταγμένη λατρεία και από την άλλη μια μνησικακία, που θα οδηγήσουν το υποκείμενο σε σύγκρουση με το είδωλο «αφού δεν σε έχω εγώ δεν θα σε έχει κανένας».

Πολλές φορές το υποκείμενο θεωρεί το αντικείμενο του πόθου του ιδανικό σε βαθμό που να αρνείται την πιθανότητα κτήσης του, υποτάσσοντας έτσι την δική του ικανότητα σε μια απορριπτική στάση του ΑΛΛΟΥ. Η υποταγή αυτή θα οδηγήσει σε στάσεις και πράξεις απόγνωσης και ταπείνωσης με σκοπό να ελέγξει το βλέμμα του ιδανικού του, έστω και παραμορφωμένο ή διαμεσολαβημένο από τον οίκτο που η ταπείνωση έχει προκαλέσει.

Ο υποταγμένος εραστής ξέρει πως η ανθρώπινη φύση έλκεται από τα ταπεινά και ταλαιπωρημένα πρόσωπα πολύ περισσότερο από τα υγιή και δυνατά ισότιμα του.

Στο ισοζύγιο της σχέσης δυο ίδια δυναμικά απωθούνται «τα ετερώνυμα έλκονται». Όπως στον ηλεκτρισμό έτσι και στον έρωτα η αντίθεση θα φέρει κοντά τους εραστές και όχι η ομοιότητα και συμφωνία.

 

 

 

Σχετικά άρθρα