<p style="text-align: justify;">Μία ενότητα που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής αφορά την περίπτωση κατά την οποία παρουσιάζεται ασθένεια στο σπίτι και συγκεκριμένα σε κάποιον γονιό. Τα τελευταία χρόνια είναι πολλά τα κρούσματα ασθενειών σε νέους ανθρώπους, που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν μια ολοκληρωμένη ζωή ή βρίσκονται στην αρχή της πορείας τους. Η ισορροπία στην οικογένεια κλυδωνίζεται και δημιουργείται επιπρόσθετο άγχος για τη διαχείριση των παιδιών.</p>
<p style="text-align: justify;">Ασφαλώς, δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί, αλλά αποτελεί και αυτό μία ωμή πραγματικότητα.</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι πολύ διαφορετικό να γνωρίζεις ότι κάτι θα ξεπεραστεί από το να ξέρεις ότι είναι αξεπέραστο. Θεωρώ ότι και μόνο η είδηση ότι η μαμά ή ο μπαμπάς είναι άρρωστη/ος δημιουργεί στα παιδιά μία αίσθηση ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει όταν θεωρείται απαραίτητη η εισαγωγή σε νοσοκομείο ή κάποια εγχείρηση. Το πρόγραμμα και οι ισορροπίες διαταράσσονται, γιατί πρέπει να διευθετηθεί πρώτα απ’ όλα το θέμα της διαμονής των παιδιών, ειδικά όταν είναι μικρής ηλικίας.</p>
<p style="text-align: justify;">Οι γονείς, από την άλλη, βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο τους το πρόβλημα, που πολλές φορές έχει να κάνει με την επιβίωσή τους, σωματική και ψυχική, αλλά συγχρόνως και με τα ίδια τα παιδιά τους, που προσπαθούν να τα προφυλάξουν, κυρίως συναισθηματικά, απ’ όλη αυτή την αναταραχή που έχει δημιουργηθεί στην οικογένεια.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτό που συνιστάται, όσο δύσκολο κι αν θεωρείται σε πρώτη φάση, είναι η διατήρηση ψυχραιμίας, αυτοελέγχου και αυτοσυγκέντρωσης. Με αυτό τον τρόπο θα επιτευχθεί η αποτελεσματική και λιγότερο επώδυνη αντιμετώπιση της κατάστασης. Ανάλογες συμβουλές καλό θα ήταν να δοθούν και σε παππούδες και γιαγιάδες, που είναι οι πρώτοι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με τα παιδιά για τη διευθέτηση πρακτικών ζητημάτων (π.χ., ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο, ποιος θα τα πάει στις εξωσχολικέο Γους δραστηριότητες, ποιος θα μαγειρέψει, θα σιδερώσει κτλ.). Για· ri οι ενήλικες του σπιτιού πρέπει να εστιάσουν κυρίως στη διατήρησητου καθημερινού προγράμματος και, κατά συνέπεια, της ψυχοσυναισθηματικής ισορροπίας των παιδιών.</p>
<p style="text-align: justify;">Τα παιδιά θα ήταν προτιμότερο να μείνουν στο σπίτι τους και να ακολουθήσουν κανονικά το πρόγραμμά τους. Αυτό θα τα βοηθήσει να μην αποσυντονιστούν και να διατηρήσουν τις σταθερές  τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Πολλοί γονείς διερωτώνται πώς να μιλήσουν στα παιδιά για την ασθένεια και τι ακριβώς να πουν. Θα ήθελα να τονίσω ότι τα παιδιά έχουν έντονη συναισθηματική αντίληψη και μπορούν να καταλάβουν αλλά και να διαισθανθούν πότε πηγαίνει κάτι στραβά μέσα στο σπίτι. Άρα καλό είναι να είμαστε ειλικρινείς και να τους δίνουμε τόσες πληροφορίες όσες μπορούν να αντέξουν ανάλογα με την ηλικία τους. Επιπλέον, προσέχουμε το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούμε, όσο αναστατωμένοι και να είμαστε, ώστε τα παιδιά να νιώσουν ασφαλή από την αρχή για τις νέες καταστάσεις που θα προκύψουν στην οικογένεια.</p>
<p style="text-align: justify;">Εξηγούμε στα παιδιά όλες τις αλλαγές που πρόκειται να επέλθουν στο πρόγραμμα και τα ενημερώνουμε με ποιους ανθρώπους θα βρίσκονται τις ημέρες της απουσίας μας. Μπορούμε να τα καθησυχάσουμε λέγοντας ότι έπειτα από κάποιες μέρες θα επιστρέφουμε στο σπίτι και ότι θα είμαστε σε συχνή τηλεφωνική επαφή μαζί τους. Καλό θα ήταν να προετοιμάσουμε τα παιδιά για τυχόν αλλαγές που θα υπάρξουν στην εμφάνισή μας ύστερα από μία επέμβαση ή κάποια θεραπεία.</p>
<p style="text-align: justify;">Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το ζήτημα στο βιβλίο Μαμά Μπαμπά σε χρειάζομαι από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Απόσπασμα από το σύγγραμμα της Γιούλης Μιγγειρου</p>