Ανεξαρτησία: Από ποια ηλικία μπορεί το παιδί να κυκλοφορεί μόνο του;

<p style="text-align: justify;">Οι ισορροπίες σε ό,τι αφορά τα όρια της ανεξαρτησίας είναι λεπτές και γι’ αυτό χρειάζεται συζήτηση με το παιδί μέχρι να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους αυτά τίθενται. Για παράδειγμα, ο μεγάλος μου γιος ζήτησε να πηγαίνει μόνος του να ψωνίζει από το περίπτερο της γειτονιάς στην ηλικία των δέκα χρόνων. Η αλήθεια είναι ότι κόμπιασα, γιατί έπρεπε να διασχίζει έναν δρόμο από τον οποίο περνούσαν αρκετά αυτοκίνητα. Του εξήγησα, λοιπόν, ότι σ’ εκείνον έχω απόλυτη εμπιστοσύνη πως θα προσέξει τον εαυτό του αλλά στους άλλους -αγνώστους και οδηγούς- δεν έχω.</p>
<p style="text-align: justify;">Οπωσδήποτε, η απάντησή μου δεν του άρεσε αλλά έδειξε να σκέφτεται τα λόγια μου και δεν επέμεινε. Στο τέλος λοιπόν της Πέμπτης Δημοτικού, αποφάσισα ότι είχε φτάσει η κατάλληλη χρονική στιγμή για να κάνει το πρώτο του βήμα ανεξαρτησίας και να κυκλοφορήσει μόνος του στον δρόμο. Όλη τη χρονιά, βέβαια, δεν είνα αφήσει τα πράγματα να κυλήσουν απλά από μόνα τους. Δοθείσης ευκαιρίας, τον συμβούλευα υποδεικνύοντάς του τρόπους για το πώς θα μπορούσε να προσέχει και να προφυλάσσει τον εαυτό του.</p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι, το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει και αποφάσισα μια Κυριακή -που είναι πιο ήσυχα στους δρόμους- ότι μπορούσε να πάει στο περίπτερο. Θυμάμαι τα ορθάνοιχτα, γεμάτα έκπληξη μάτια του όταν του έλεγα: «Μπορείς να μου πάρεις μία εφημερίδα από το περίπτερο, σε παρακαλώ;» Προσπάθησα κι εγώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να του υπενθυμίσω ότι οι άλλοι μπορεί να μην τον δουν αλλά εκείνος πρέπει να έχει τον νου του στους πάντες και στα πάντα.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτό ήταν το πρώτο βήμα ανεξαρτησίας, γιατί στη συνέχεια άκουσα κι άλλες ιδέες περί της μελλοντικής του ανεξαρτησίας που δε μου άρεσαν και πολύ: «Όταν γίνω δεκαοχτώ, θα μείνω μόνος στο δικό μου σπίτι, θα πάρω το δικό μου αυτοκίνητο…» Κι εγώ σκέφτομαι ότι οι διαπραγματεύσεις δεν τελειώνουν ποτέ και σε κάθε ηλικία θα περνάμε μία διαφορετική φάση. Ασφαλώς, κάποια στιγμή τα παιδιά που δε θα είναι πια παιδιά θα γίνουν ανεξάρτητοι ενήλικες, οι οποίοι θα έχουν κατακτήσει αυτό το νέο ςττάδιο με αργά αλλά σταθερά βήματα, αποκτώντας σιγουριά κι αυτοπεποίθηση για την ίδια τους τη ζωή.</p>
<p style="text-align: justify;">Από την άλλη, οι γονείς δεν είναι σωστό να δημιουργούν κλίμα τρομοκρατίας και να θέλουν να έχουν τα παιδιά πάντα κάτω από την προστασία τους. Γιατί η ψυχικά υγιής ενηλικίωση στηρίζεται βασικά στην υπευθυνότητα, στην ανεξαρτησία που μπορεί να έχει κάποιος στη ζωή του για να σταθεί στα δικά του πόδια.</p>
<p style="text-align: justify;">Όμως, ξεκινώντας από τα πολύ απλά, όταν φτάσουμε σ’ εκείνο το σημείο, θα έχουμε μάθει και οι δύο να επεξεργαζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα, ούτως ώστε να αντιμετωπίζουμε την κα θεμιά περίσταση στον χώρο της και στον χρόνο της. Με μικρά, σταδιακά βήματα ανεξαρτησίας, ενδυναμώνουμε τα παιδιά μας, δίνοντάς τους το περιθώριο να αναπτύξουν την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό και την αυταξία τους.</p>
<p style="text-align: justify;"><span>Από τη συγγραφέα Γιούλη Μιγγειρου. Απόσπασμα από το βιβλίο Μαμά Μπαμπά σε χρειάζομαι. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Ψυχογιόςε για την ευγενική παραχώρηση του υλικού. </span></p>

Σχετικά άρθρα