Είναι πιο αδύνατη ή πιο δυνατή η γυναικεία φύση από την ανδρική;
Είπαμε ήδη ότι σήμερα οι άνδρες είναι λιγότερο άνδρες και οι γυναίκες λιγότερο γυναίκες. Στην εποχή μας οι άνθρωποι γίνονται όλο και περισσότερο, με αυτήν την ευρύτερη έννοια, τρανσέξουαλς. Η διαφορά ανδρικής και γυναικείας φύσης, στις “εξελιγμένες” κοινωνίες προπάντων, τείνει να εξαλειφθεί.
Γράφει ο ψυχοθεραπευτής Κωνσταντίνος Γεμενετζής.
Η ερώτηση έχει λοιπόν μια ρομαντική νότα. Αν προς στιγμή γίνουμε κι εμείς ρομαντικοί, θα παρατηρούσαμε τα εξής:
Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τη δύναμη ανδρών και γυναικών, γιατί πρόκειται κάθε φορά για άλλου είδους δύναμη.
Το δυναμικό της ανδρικής φύσης έγκειται στη διείσδυση.
Είναι ιδίον του άνδρα να ξανοίγεται σε στεριά και σε θάλασσα και σε νέα πεδία δράσης, να εξερευνά το άγνωστο, να κατακτά τη γυναίκα, να ρισκάρει ακόμα και τη ζωή του, να κάνει πόλεμο:
Πότε θα κάμει ξαστεριά / και πότε θα φλεβαρίσει / να πάρω το τουφέκι μου … να κατεβώ στον Ομαλό / και στη στράτα των Μουσούρων / να κάμω μάνες δίχως γιους και γυναίκες δίχως άντρες / να κάμω και μωρά παιδιά να κλαίνε δίχως μάνες …
Η γυναικεία φύση τώρα μπορεί να αποδοθεί μέσα από μια, κρητική και πάλι, μαντινάδα:
Δύναμη που ‘χει η κοπελιά στον αφαλό από κάτω / βάνει το φίδι ζωντανό / και βγάνει το ψόφαο.
Η δύναμη της γυναίκας είναι η μοίρα του κάθε νέου, κάθε “παρθένου” τόπου, στον οποίο ο άνδρας διεισδύει, τον οποίο διακορεύει, να γίνεται οικείος, να γίνεται οίκος και σπιτικό, ο άντρας να εξημερώνεται μέσα του, να “ψοφάει”. Η φύση της γυναίκας αποτυπώνεται αρχετυπικά στη φιγούρα των Σειρήνων, που σαγηνεύουν τον άνδρα, τον ελκύουν στον παραδεισένιο τόπο και στην αγκαλιά τους, και τον λιώνουν.
Η παραπάνω διαφορά ανδρικής και γυναικείας φύσης εύκολα εξολισθαίνει στην αντίθεση και στην αντιπαράθεση, στον φόβο του ενός για τον άλλο, κάποτε στο αμοιβαίο μίσος, κάποτε στο καταφύγιο του ομοίου φύλου (βλ. “Το Γράμμα Α”, ‘Η αρμονία του ομοφυλόφιλου’, σσ. 273-282).
Το ένα φύλο είναι για το άλλο ασύμβατο και μαζί αναπόφευκτο. Αυτό το αντίμοιρο άνδρα και γυναίκας εκδηλώνεται, εκδηλώνονταν μάλλον, στην πλήρη του ένταση στην τρέλα και στο δράμα του έρωτα.
