<p><strong></strong><br /> <br /> <strong>Έχω 4 χρόνια σχέση και μπορώ να πω και εγώ και ο σύντροφός μου είμαστε ακόμα ερωτευμένοι. Το μόνο πρόβλημά μας είναι οι καβγάδες πολλές φορές και για θέματα που δεν έχουν ουσία… και επειδή όπως λένε ένας από τους δυο πρέπει να υποχωρεί και ο φίλος μου είναι ιδιαίτερα οξύθυμος, είμαι εγώ αυτή που συνήθως κάνω το πρώτο βήμα για να τα ξαναβρούμε. Δεν είναι ότι δεν τον αγαπώ αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω να πνίγομαι μέσα σε αυτή τη σχέση. Το κάνω για το καλό μας, δε μιλάω. Αλλά  φοβάμαι ότι έτσι όπως πάει, θα χάσω στο τέλος τον εαυτό μου. Πρέπει να αντιδράσω; Και αν τον χάσω;</strong><br /> <br /> <strong> </strong><strong><em>Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος, οικογενειακή θεραπεύτρια  και διευθύντρια του Εργαστηρίου Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων,  Λητώ Κατάκη</em></strong><br /> <br /> <strong><em> <img class="alignnone" src="/uploads/2012/12/KatakiLeto.jpg" alt="" width="120" height="163" /></em></strong><br /> <br /> <strong><em> </em></strong><strong>Μια διαδεδομένη αντίληψη είναι ότι είναι «εγωιστικό» να κοιτάει κανείς τον εαυτό του και τις ανάγκες του</strong>. Οι γυναίκες μεγαλώνουν με την «εντολή» να φροντίζουν τους άλλους με αποτέλεσμα, όχι μόνο μη δίνουν προτεραιότητα στις ανάγκες τους αλλά συχνά να δυσκολεύονται και να τις αναγνωρίσουν!<br /> <br /> <strong>Οι άντρες πάλι να υποφέρουν από ασυνείδητες συγκρούσεις</strong> ανάμεσα στις <strong>«εγωιστικές»</strong> ανάγκες τους και στον «προγραμματισμό» τους να φροντίσουν και <strong>να προστατεύσουν</strong> τους δικούς τους.<br /> <br /> Η «λύση» μπορεί ίσως να συμπυκνωθεί στη φράση:<br /> <br /> «<strong><em>Δεν μπορείς να αγαπήσεις και να σχετιστείς ποιοτικά με τους άλλους αν δεν αγαπήσεις και δεν είσαι καλά με τον εαυτό σου»</em>.</strong><br /> <br /> Η κατανόηση δηλαδή των επιπτώσεων που έχει η παραγνώριση των ατομικών μας αναγκών είναι το κλειδί για την καταπολέμηση των <strong>«τύψεων».</strong> Οι επιπτώσεις αφορούν φυσικά εμάς τους ίδιους, μιας και οι καταπιεσμένες, μη ικανοποιημένες ανάγκες μπορεί να αποτελέσουν επιβαρυντικό παράγοντα τόσο για την ψυχική όσο και για την σωματική μας υγεία.<br /> <br /> <strong> -</strong><strong>Τι συμβαίνει όταν δεν ικανοποιούμε τις προσωπικές μας ανάγκες;</strong><br /> <br /> <strong> </strong>Αλλά <strong>η μη ικανοποίηση των <em>προσωπικών</em> μας αναγκών έχει επιπτώσεις και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους για τους οποίους νοιαζόμαστε και για τους οποίους αρχικά αποφασίσαμε να τις καταπιέσουμε!</strong>  Γιατί οι καταπιεσμένες ανάγκες έχουν την τάση να ξεμυτίζουν» με διάφορους τρόπους <strong>όπως  πίκρα, γκρίνια, «πάγωμα», πράγματα που με τη σειρά τους φθείρουν τις σχέσεις.</strong><br /> <br /> -<strong>Πρέπει να εστιάζει κανείς και στις προσωπικές του ανάγκες ακόμα κι αν αυτές εναντιώνονται στις επιθυμίες άλλων αγαπημένων προσώπων;</strong><br /> <br /> <strong> </strong>Η απάντηση είναι <strong>ναι αλλά εξαρτάται!</strong> Μακάρι να ήταν πιο απλό, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι μια <strong>ισορροπία</strong> <strong>ανάμεσα στην αξία που δίνεται στο άτομο</strong>, από τη μια μεριά, και την αξία που δίνεται στην στον άλλο.<br /> <br /> Η λέξη κλειδί λοιπόν, είναι «<strong>ισορροπία</strong>». Και στην εποχή μας συναντάμε απώλεια της ισορροπίας και προς τις δύο κατευθύνσεις<strong>:  πιο «παραδοσιακούς» ανθρώπους</strong> που πρέπει να κατανοήσουν και να αποδεχθούν την ανάγκη να φροντίσουν <em>πρώτα</em> τον εαυτό τους για να μπορούν να έχουν καλύτερες σχέσεις. Αλλά και τις πιο <strong>«μοντέρνους»</strong> που κινδυνεύουν να παρασυρθούν από την <strong>«κουλτούρα του ναρκισσισμού»,  </strong>που οδηγεί στην προσδοκία ότι οι ανάγκες μας πρέπει να ικανοποιούνται διαρκώς, χωρίς να συνυπολογίζουμε και του άλλου.<br /> <br />  <br /> <br />  <br /> <br />  </p>