Πρέπει να μείνω ή να φύγω; Ένα από τα ερωτήματα που έχει απασχολήσει όλους μας και όλοι μας γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η απάντηση που καλείσαι να δώσεις πρώτα από όλα στον ίδιο τον εαυτό σου. Η ψυχολόγος Barbara De Angelis μας δίνει κάποιες πολύτιμες κατευθύνσεις. 

Βήμα πρώτο: Αναρωτήσου αν νιώθεις ότι παίρνεις αρκετή αγάπη από τον σύντροφό σου. Να θυμάσαι ότι αν νιώθεις ότι δεν παίρνεις αρκετή αγάπη επειδή (1) ο σύντροφός σου δεν ξέρει πως να εκδηλώνει την αγάπη του, (2) είσαι εξπέρ στο να διώχνεις την αγάπη μακριά σου ή (3) εσύ και ο σύντροφός σου έχετε κλειστεί στον εαυτό σας λόγω συσσωρευμένης έντασης, τότε υπάρχει πιθανότητα να σώσεις τη σχέση σου χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα εργαλεία.

Βήμα δεύτερο: Αφιέρωσε κάποιο χρόνο για να σκεφτείς αν εσύ και ο σύντροφός σου ταιριάζετε. Φτιάξτε μια λίστα ταιριάσματος και δες αν ο σύντροφός σου καλύπτει τα σημεία που έχεις γράψει.

Βήμα τρίτο: Ρώτα τον εαυτό σου αν εσύ και ο σύντροφός σου βαδίζετε προς την ίδια κατεύθυνση με την ίδια περίπου ταχύτητα.

Βήμα τέταρτο: Κάθισε μαζί το σύντροφό σου και συζητείστε τα τρία προηγούμενα βήματα. Μόνο εσύ και εκείνος μπορείτε να δείτε με ειλικρίνεια τι συμβαίνει στη σχέση σας. Συμφωνείστε να συνεχίσετε να συζητάτε μέχρι να αποκτήσετε μια ξεκάθαρη εικόνα για το που βρίσκεται η σχέση σας.

Βήμα πέμπτο: Αναζητήστε κάποιον ειδικό για να σε βοηθήσει να πάρεις μια απόφαση. Βρες ένα σύμβουλο γάμου ή ένα θεραπευτή που σου φαίνεται ότι σου ταιριάζει και μοιράσου μαζί του όσα έχεις μάθει με τη δική σου αποτίμηση της σχέσης σου. Μερικές φορές χρειάζεται ένα τρίτο πρόσωπο για να σε βοηθήσει να δεις την κατάσταση ξεκάθαρα.

Πρόσεξε τους λόγους που θα κάνουν να μείνεις στη σχέση

Στην προσπάθειά σου να πάρεις την απόφαση αν πρέπει να δώσεις τέλος στη σχέση σου, μπορεί να νιώσεις ότι διχάζεσαι από τους λόγους που ακολουθούν. Μην τους αφήσεις να σε μπερδέψουν.

1. Μπορεί να ταιριάζετε πολύ σε έναν τομέα, αλλά όχι σε κάποιον άλλο. Μπορεί να νιώθεις την αγάπη του συντρόφου σου και να ταιριάζετε αλλά να αναπτύσσεστε με πολύ διαφορετική ταχύτητα. Μπορεί να πηγαίνετε προς την ίδια κατεύθυνση και να ταιριάζετε αλλά εσύ να μην παίρνεις την αγάπη που χρειάζεσαι από τον σύντροφό σου. Μπορεί ο άλλος να σε αγαπάει πάρα πολύ και να θέλει να ακολουθήσετε την ίδια κατεύθυνση, αλλά η προσωπικότητα του δεν ταιριάζει πια με τη δική σου. Σου φάινεται πολύπλοκο; ποτέ δεν είπα ότι είναι απλό! Μην σε ξεγελάει κάποια πλευρά της σχέσης σας που είναι πάρα πολύ καλή. Κάποιοι θα σου πουν : “ε, δε γίνεται να τα έχεις όλα!” Η δική μου απάντηση είναι η εξής: “Εγώ θα προσπαθήσω να τα έχω όλα και πιστεύω πως μπορώ να έχω όλα όσα θέλω σε μία σχέση, αν δουλέψω αρκετά πάνω σ’ αυτό μαζί με τον κατάλληλο σύντροφο”. Δεν έχω την απαιτηση από τον σύντροφό μου να είναι τέλειος.
2. Μπορεί να συμπαθείς ακόμα το ταίρι σου πάρα πολύ.  Αυτός ο ξεχωριστός σύνδεσμος ανάμεσα σε σένα και σε κάποιο άλλο πρόσωπο θα υπάρχει πάντα σε κάποιο επίπεδο. Αν περιμένεις να σταματήσεις να συμπαθείς κάποιον για να διαλύσεις τη σχέση σου μαζί του, τότε μπορεί να περιμένεις όλη σου τη ζωή. Ποτέ δεν έπαψα να συμπαθώ εκείνους που αγάπησα αληθινά. Η συμπάθειά σου όπως για κάποιον, δεν είναι αρκετός λόγος για να έχεις μια σχέση μαζί του.
3. Δεν θέλεις να πληγώσεις τα παιδιά. Αυτό είναι ένα δύσκολο και οδυνηρό ζήτημα που αντιμετωπίζεις όταν σκέφτεσαι να διαλύσεις ένα γάμο. Κανένας γονιός δε θέλει να γίνει πηγή δυστυχίας για τα παιδιά του και οι ενοχές που συνοδεύουν κάθε συζήτηση για χωρισμό μπορεί να είναι εξουθενωτικές.

Θέλω να ξέρεις κάτι που έχω ανακαλύψει δουλεύοντας με παιδιά και ενηλίκους:

Η προσωπική σου δυστυχία έχει πολύ πιο βλαβερή επιρροή πάνω στα παιδιά απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να έχει ένα διαζύγιο.

Τα παιδιά θέλουν να βλέπουν τους γονείς τους ευτυχισμένους. Νιώθουν υπεύθυνα για την ευτυχία των γονιών τους. Αν μένεις σε ένα δυστυχισμένο γάμο για χάρη των παιδιών, θα τους προκαλέσεις μεγαλύτερη συναισθηματική ζημιά, παρά αν πάρεις διαζύγιο και βρεις την ευτυχία αλλού.

Μέσα από τη δουλειά μου, έχω συναντησει χιλιάδες ενήλικα “παιδιά” και ανακάλυψα αυτή την αλήθεια: τα παιδιά που οι γονείς τους βρήκαν την ευτυχία είτε μόνοι τους είτε με άλλους συντρόφους, μεγαλώνουν νιώθοντας καλά με τον εαυτό τους και με τους γονείς τους. Έχουν μια υγιή στάση απέναντι στην αγάπη και στισ σχέσεις, επειδή είχαν θετικά πρότυπα για το πως να κάνουν την αγάπη να λειτουργεί.

Αντίθετα κάποιοι από τους πιο δυστυχσμένους ανθρώπους που έχω συναντήσει μέσα από τη δουλειά μου είναι ενήλικα “παιδιά” που οι γονείς τους έμειναν μαζί σε νεκρές, χωρίς πάθος σχέσεις, που τις χρωμάτιζαν ο καταπιεσμένος θυμός και η μνησικακία. Αυτά τα παιδιά αναπτύσσουν μια έλλειψη εμπιστοσύνης στην αγάπη και τις σχέσεις, καθώς και ανικανότητα να εκφράσουν την αγάπη ή να νιώσουν άξια να την δεχτούν- κι αυτό επειδή είχαν αρνητικά πρότυπα για το πως να κάνουν την αγάπη να λειτουργεί.

Όταν τα παιδιά σου σε βλέπουν να παίρνεις την αγάπη που θέλεις, τότε νιώθουν κι εκείνα άξια να αγαπηθούν. Όταν σε βλέπουν να μην παίρνεις αγάπη, τότε νιώθουν ανάξια να αγαπηθούν.

Οι γονείς μου έμειναν μαζί για πολλά χρόνια πριν τελικά χωρίσουν, όταν εγώ ήμουν έντεκα χρονών. Στη δουλειά που έκανα με τον εαυτό μου για να γιατρευτώ συναισθηματικά, είδα ότι ο μεγαλύτερος μου πόνος δεν προερχόταν από το ίδιο το διαζύγιο ή από τα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά από τα έντεκα χρόνια πριν από το διαζύγιο, όταν ζούσα με δύο δυστυχισμένους ανθρώπους. Ένιωθα υπεύθυνη που δεν κατάφερνα να τους κάνω ευτυχισμένους.

Όταν η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε και την είδα να παίρνει την αγάπη που ήθελε, έμαθα πως και εγώ άξιζα να έχω έναν άνδρα που να με αγαπάει τόσο πολύ. Το να βλέπω και τους δυο γονείς μου να είναι ευτυχισμένοι και να παίρνουν όλη την αγάπη που ήθελαν ήταν πιο σημαντικό για μένα από το να ζούμε όλοι μαζί.

Το διαζύγιο δεν είναι εύκολη υπόθεση για τα παιδιά και φυσικά, το ιδανικό είναι να μεγαλώνουν μαζί με τους γονείς τους σε ένα ευτυχισμένο σπιτικό. Παρ’ όλα αυτά, αν η σχέση σου δεν είναι ευτυχισμένη, τα παιδιά σου υποφέρουν. Όταν κάνεις αυτό που είναι το καλύτερο για σένα και για τον σύντροφό σου, τότε κάνεις το καλύτερο και για εκείνα.

Ο Άντι, επτά ετών, λέει: “Η μαμά και ο μπαμπάς φώναζαν πολύ. Τώρα ο μπαμπάς ζει σε άλλο σπίτι και σταμάτησε να φωνάζει. Πολλές φορές μου λείπει. Όμως είναι και οι δυο πιο καλά τώρα. Ειδικά η μαμά, από τότε που γνώρισε των Φιλ. Μου αρέσει ο Φιλ, για την μαμά μου γελάει πολύ όταν είναι μαζί του”.

Η Τζέσικα , έντεκα ετών, λέει: “Οι δικοί μου νόμιζαν ότι κρατούσαν τα προβλήματά τους μυστικά στα χρόνια πριν από το διαζύγιο τους, όμως ο αδερφός μου και εγώ ξέραμε πολύ καλά ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Έκλαψα πολύ όταν τελικά μου είπαν ότι θα χώριζαν. Όμως τα πράγματα έγιναν καλύτερα μετά το διαζύγιο. Για παράδειγμα, η μαμά μου δεν κλαίει πια όλη την ώρα. Το μισούσα αυτό. Τώρα φροντίζει περισσσότερο τον εαυτό της κι εγώ νιώθω καλύτερα γι’ αυτήν.

Η Αμάντα, εννέα ετών, όταν ρωτήθηκε γιατί φερόταν τόσο άσχημα, είπε: “Αν είμαι πραγματικά κακή, τότε μπορεί ο μπαμπάς να φύγει. Ξέρω ότι θέλει να φύγει αλλά τον άκουσα να λέει ότι θα μείνει για χάρη μου. Είναι όμως πάντα τόσο λυπημένος! Δεν αγκαλιάζει πια ποτέ τη μαμά. Δε θέλω να είναι λυπημένος επειδή πρέπει να μείνει εδώ μαζί μου!”