Το νέο ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ – Πού να Κάνετε την Επόμενη Εισβολή

<p class="intro" style="text-align: justify;">Ο διάσημος πάλαι ποτέ αιχμηρός ντοκιμαντερίστας παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται διάφορα κοινωνικοπολιτικά θέματα άλλες χώρες, συγκρίνει με τις ΗΠΑ –και εμείς συμπεραίνουμε ότι έχει γεράσει!</p>
<p style="text-align: justify;">Μετά από εξάχρονη φιλμική σιωπή, ο πολυβραβευμένος (και ρηχά προβοκάτορας, αν με ρωτάτε) αμερικανός σκηνοθέτης επιστρέφει. Και παραδίδει ένα τυπικό «μαϊκλμουρικό» ντοκιμαντέρ, μόνο ακόμη πιο αδύναμο κι έωλο ως προς την τεκμηρίωσή του, λες κι ο δημιουργός του έχει γεράσει ανεπανόρθωτα… Ουσιαστικά, η ταινία ταξιδεύει σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες –συν μια βορειοαφρικανική, για το ξεκάρφωμα– καταγράφοντας πώς διευθετούν εκεί καίρια κοινωνικά ζητήματα, στα οποία πασιφανώς χωλαίνει χοντρά το αμερικανικό σύστημα. Η υποδειγματική σίτιση των μαθητών στη Γαλλία, το απερίγραπτα προχώ σωφρονιστικό σύστημα της Νορβηγίας, οι πολυήμερες μετ’ αποδοχών άδειες που δικαιούνται οι ιταλοί εργαζόμενοι, η δωρεάν ανώτατη παιδεία της Σλοβενίας, η αποποινικοποίηση της χρήσης στην Πορτογαλία, το επαναστατικό και αποδεδειγμένα αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας, προσεγγίζονται μέσα από τα μονόπλευρα και ευκολοκαυστικά voice-over του σκηνοθέτη, πασπαλισμένα με δήθεν χιουμοριστική διάθεση, απλουστευτικές συγκρίσεις με πλάνα από την αμερικανική ειδησεογραφία, και απανωτές εμφανίσεις του ίδιου του δημιουργού σε μικρο-συνεντεύξεις με μαθητούδια, υπουργούς, φυλακισμένους ή τραπεζίτες.</p>
<p style="text-align: justify;">Το σα-να-πούμε εύρημα της ταινίας (και του τίτλου) παρουσιάζεται στην αρχή-αρχή, όπου, υποτίθεται, οι αρχηγοί των ένοπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, αποκαρδιωμένοι που έχουν να κερδίσουν πόλεμο από τον Β΄ Παγκόσμιο, αναθέτουν, λέει, στον Μουρ να βρει σε ποια χώρα θα πρέπει να εισβάλουν, για να κερδίσουν κάτι. Ε, κι αυτός πάει στις προρρηθείσες χώρες, μαθαίνει για όλα αυτά τα θεάρεστα, και μετά κοτσάρει και την αστερόεσσα στο «έδαφος» κάθε προορισμού (μακράν το πιο αμήχανα ατυχές «αστείο» του φιλμ) υπογραμμίζοντας τι θα κέρδιζε η Αμερική «κατακτώντας» τις πρακτικές αυτών των κρατών. Αν εξαιρέσεις την «μητριαρχική» στροφή της ισλανδικής οικονομίας και πολιτικής –θέμα που θα άξιζε μια ταινία από μόνο του–, οι υπόλοιπες «κατακτήσεις» είναι λίγο-πολύ γνωστές, ενώ όλες τους παρουσιάζονται απλοϊκά, λίγο πρόχειρα και κατά-πώς-με-βολεύουν, με αποκορύφωμα τις νόμιμες αμβλώσεις στην Τυνησία που φτάνουν, αίφνης, έως την Αραβική Άνοιξη. Στα 60 του, ο λύκος Μουρ μοιάζει να γέρασε. Άσε που δεν ήταν ποτέ κάνας μέγας θαλασσόλυκος των ταινιών τεκμηρίωσης…</p>
<p style="text-align: justify;">tospirto</p>

Σχετικά άρθρα