Ρωμαίος και Ιουλιέτα: Τέχνη δεν είναι μόνο μόδα και κεφτέδες

<p style="text-align: justify;">Σκέψεις: </p>
<p style="text-align: justify;">Τι είναι καλύτερο; Να επιλέγεις στη ζωή εκείνα που είναι πολύ κοντά σου και σου μοιάζουν ή εκείνα που σε ξενίζουν; Να προτιμάς την ασφάλεια που θα σε ησυχάσει ή τη μαγεία της διαφορετικότητας που θα σε ανησυχήσει και ίσως είναι συναρπαστική; Μπορεί και να μην είναι. Αξίζει να το τολμήσεις;</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://static.in2life.gr/media/pics/pics680/1021478-romeo_rigos_680_3.jpg" alt="" /></p>
<p style="text-align: justify;">Για το Ρωμαίος και Ιουλιέττα του Κωνσταντίνου Ρήγου στο δημοτικό θέατρο Πειραιά είχα ακούσει τη λέξη μεταμοντέρνο… Το παρακολούθησα χωρίς να έχω στο νου μου ταμπέλες και διαπίστωσα ένα όμορφο πάντρεμα της παράδοσης του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον. Διαχρονικό βέβαια και το έργο, βοηθά.</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/rom_2.jpg" alt="" width="640" /></p>
<p style="text-align: justify;">Το πρώτο στοιχείο που σου προκαλεί εντύπωση και σε ξενίζει είναι η γλώσσα- η ποιητική μετάφραση του Δημητρίου Βικέλα… Στάθηκα αρκετή ώρα στη μετάφραση αυτή. Στη δυσκολία της. Τι δουλειά έχει η ποιητική μετάφραση σε ένα σύγχρονο έργο; Και έπειτα η διαπίστωση: Πόσο όμορφα μπορεί να δέσει ο ήχος της γλώσσας με εκείνον της μουσικής- με τα σύγχρονα τραγούδια που από την αρχή του έργου ακούγονται στην παράσταση. </p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://www.athensvoice.gr/sites/default/files/imagecache/image-759×486/article/120840-270573.jpg" alt="" width="640" /></p>
<p style="text-align: justify;">Η γλώσσα…</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://www.jeremyriad.com/wp-content/uploads/2013/03/Desire-Obtain-Cherish-Prada-Drip.jpg" alt="" /></p>
<p style="text-align: justify;">Μάθαμε να αποκαλούμε τέχνη ότι έχει να κάνει με την κατανάλωση. Είναι πολλές οι φορές που εκνευρίζομαι πια όταν αναλώνουμε την τέχνη σε συγκεκριμένα δημιουργήματα, συνήθως εκείνα της μαγειρικής και της μόδας. Είναι η μαγειρική και η μόδα τέχνη; Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να τις αποκλείσει από τη δημιουργική έκφραση. Αλλά και ποιος είναι εκείνος που τολμά να κάνει το μυαλό μας κουρκούτι από το πολύ γκουρμέ. Ποίηση η νέα κολλεξιόν του τάδε. Πίνακας ζωγραφικής τα κεφτεδάκια του σεφ με γαρνιτούρα και κρεμμύδια από πάνω. Εντάξει. Ας προσπαθήσουμε και λίγο να δυσκολευτούμε. Η τέχνη σου χαρίζει την ευκαιρία μιας ανώτερης νοητικής διεργασίας ας μη τη φυραίνουμε συνέχεια σε μασημένη τροφή. Η τέχνη δεν υπηρετεί το well being, το αμφισβητεί για να μας ξυπνήσει…</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://www.sfw.gr/Clients/FortuneData138/Email/7857/souvlakia_arni2.jpg" alt="" width="640" /></p>
<p style="text-align: justify;">Το όχημα της τέχνης δεν είναι πάντα τόσο ευχάριστο όμορφο όσο νομίζουμε. Δεν είναι πάντα τόσο εύκολο να επιβιβαστείς σε αυτό. Είναι γοητευτικό όμως και το στοιχείο της γοητείας βάζει σε δεύτερη μοίρα την ομορφιά. </p>
<p style="text-align: justify;">Πολλοί ηθοποιοί στη σκηνή, πολλοί Ρωμαίοι δυο Ιουλιέττες ρόλοι που μπερδεύονται μεταξύ τους, ένα παιχνίδι έξυπνο σκηνοθετικά που επέτρεπε στους πρωταγωνιστές να αναδείξουν τις ικανότητές τους: Ήταν εξαιρετικοί. Υπηρέτησαν ένα θέαμα δίνοντας ο καθένας τη δική του καλλιτεχνική προσωπικότητα χωρίς να συγκρούονται τα ταλέντα τους στη σκηνή η  να υπερκαλύπτει ο ένας τον άλλο.</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://www.culturenow.gr/contentfiles_2014/theatro/RomeoEndJulie_dtpt_now.jpg" alt="" /></p>
<p style="text-align: justify;">Θέαμα εντυπωσιακό μαζί με σκηνικά παράξενα στη μορφή τους που δημιουργούν έντονα συναισθήματα. Ακριβή παραγωγή αλλά δε στέκεται στην αρχική εντύπωση της εικόνας: ο αριστοτεχνικός χειρισμός της από τον σκηνοθέτη παράγει φόβο, αγωνία, ελπίδα ή απόγνωση, σε κρατά σε αγωνία. Ακόμα και η χρήση του γυμνού στάθηκε στο ύψος της αισθητικής δίχως να προβάλλεται ναρκισσιστικά στη σκηνή, με το πρόσχημα το καλλιτεχνικό.</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://static.in2life.gr/media/pics/pics680/1021477-romeo_rigos_680_4.jpg" alt="" width="640" /></p>
<p style="text-align: justify;">Υπάρχουν βέβαια και ενδυματολογικές εκκεντρικότητες σε κάποιες στιγμές του έργου – μια μικρή αισθητική φλυαρία. Συνηθίσαμε πια να βλέπουμε άνδρες με τακούνια στη σκηνή ή καπέλα πορτατίφ αλλά εντάξει δεν πειράζει: Η δουλειά είναι καλή με προσοχή στις λεπτομέρειες και έντονο συμβολισμό. </p>
<p style="text-align: justify;">Το συμπέρασμα; Τελικά το έργο άξιζε.</p>
<p style="text-align: justify;">Εκείνο το βράδυ έδωσε μια ακόμα ώθηση στην επιβεβαίωση της αρχικής μου υποψίας: Ασφαλείς νιώθουν οι άνθρωποι που αρνούνται κατά μία έννοια την αληθινή ζωή. Ή εκείνοι που ρισκάρουν πολλά αλλά δεν έχουν τίποτα να δώσουν ή να χάσουν. Αληθινοί είναι όλοι οι υπόλοιποι που ζουν με την υποψία ότι μάλλον θα πληγωθούν. Αλλά για σκέψου, εκείνα τα δύσκολα δεν είναι που μέχρι τώρα θυμάσαι στη ζωή; Τα θυμάσαι και γελάς, ντρέπεσαι, θυμώνεις, μετανιώνεις ή κάπου βαθιά μέσα σου ελπίζεις να ξανασυναντήσεις όσο και αν τα ξορκίζεις.  </p>
<p>Γιώργος Κολέτσος </p>
<p> </p>
<p><strong>Μια σημείωση ακόμα </strong></p>
<p>Ίσως έχει ενδιαφέρον να μείνεις μέσα στην ώρα του διαλλείματος και να μην πας για τσιγάρο. Κάποιοι ηθοποιοί μένουν στη σκηνή και παίζουν με το κοινό. Εγώ βγήκα έξω και πρόλαβα στο τέλος αυτό το παιχνίδι.</p>
<p> </p>
<p><strong>Και το πιο σημαντικό: Οι συντελεστές της παράστασης</strong></p>
<p>Αλέξανδρος Αχτάρ, Δανάη Επιθυμιάδη, Γιάννης Καραούλης, Αναστάσιος Καραχανίδης, Γιώργος Κατσής, Παναγιώτης Μπρατάκος, Κίττυ Παϊταζόγλου, Κωνσταντίνος Πλεμμένος και Αντώνης Σταμόπουλος. Συμμετέχουν επίσης ο Ιερώνυμος Καλετσάνος, η μέτζο σοπράνο 'Αρτεμις Μπόγρη και η καταπληκτική ειλικρινά υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη.</p>

Σχετικά άρθρα