Γιατί το να πιστεύουμε ότι ο άλλος είναι το "ετερον ήμισι" δημιουργεί προβλήματα

<p style="text-align: justify;">Η άρνηση κατανόησης και αποδοχής της διαφορετικότητας του συντρόφου δημιουργεί την αίσθηση της αδικίας στις συντροφικές σχέσεις. Ο ανασφαλής απαιτεί ο σύντροφός του να αποτελεί το είδωλό του, το αντίγραφό του. Η όποια διαφοροποίηση του συντρόφου αποτελεί κτύπημα στον παθολογικό ναρκισσισμό του. Η όποια διαφορετικότητα οδηγεί σε διαμάχες και στην καταστροφή αυτού που είχε καταγραφεί ως έρωτας.</p>
<p style="text-align: justify;">Από τον συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη</p>
<p style="text-align: justify;">Η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι το ένα φύλο είναι το «έτερο ήμισυ» του άλλου, ότι ο σύντροφος αποτελεί το άλλο μισό μας, οδηγεί σε επώδυνες σχέσεις. Η άποψη αυτή φανερώνεται στην απαίτηση των συντρόφων να ευθύνεται ο άλλος για ό,τι κακό θα συμβεί στη ζωή τους, αφού αυτός θα έπρεπε μαγικά να συμπληρώνει κάθε κενό τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Αντίστοιχα διαδεδομένη είναι η παιδική φαντασίωση ότι η αληθινή αγάπη αντιστοιχεί στην πλήρη ταύτιση, ότι όποιος αγαπά αληθινά καταλαβαίνει από μόνος του, δίχως να χρειάζεται να του εξηγείς ή να του ζητάς.</p>
<p style="text-align: justify;">Στα πλαίσια της προσπάθειας κατανόησης των προβλημάτων των συντροφικών σχέσεων, η εύκολη ερμηνεία που δίνεται είναι ότι: «Δεν επικοινωνούμε! Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, γιατί είμαστε διαφορετικοί!».</p>
<p style="text-align: justify;">Μα αναρωτιέμαι: Υπάρχει σχέση-γάμος που να μην προϋποθέτει τη διαφορετικότητα; Δεν προέρχονται οι σύντροφοι από διαφορετικούς κόσμους, με διαφορετική οικογενειακή κουλτούρα, και ο καθένας δεν κατέχει μία προσωπική γλώσσα και ένα προσωπικό αποκωδικοποιητή της συμπεριφοράς του άλλου;</p>
<p style="text-align: justify;">Σε μια θεραπευτική ομάδα ζευγαριών δώσαμε μια οδηγία. Θα βρισκόταν το κάθε ζευγάρι μόνο του. Ο ένας σύντροφος θα είχε την ευκαιρία να μοιραστεί όποιο θέμα ήθελε να κατανοήσει ο σύντροφός του. Ο άλλος θα άκουγε προσεκτικά και δεν θα διέκοπτε, αλλά στο τέλος θα μπορούσε να κάνει όσες διευκρινιστικές ερωτήσεις θα τον βοηθούσαν να κατανοήσει καλύτερα. Στην συνέχεια οι ρόλοι θα άλλαζαν. Τέλος και οι δύο θα σημείωναν τι είχαν νιώσει από αυτά που τους είχε εμπιστευθεί ο σύντροφός τους και θα τα μετέφεραν στην ομάδα.</p>
<p style="text-align: justify;">Το συμπέρασμα ήταν καταλυτικό. Όποιος είχε διακινδυνεύσει και είχε μιλήσει για κάποιο προσωπικό του θέμα, για μια δυσκολία ή για μια επιθυμία του, είχε γίνει κατανοητός από τον σύντροφό του. Όποιος είχε βρει την ευκαιρία να επιβάλει στον σύντροφό του την άποψή του για ένα περιστατικό που είχε νιώσει αδικημένος, όχι μόνο δεν είχε βρει το δίκιο του, αλλά είχε προκαλέσει και αρνητικά συναισθήματα.</p>
<p style="text-align: justify;">Το εύρημα αυτό εξηγεί ότι όποιος κατηγορεί τον σύντροφό του για έλλειψη επικοινωνίας δεν αντιλαμβάνεται ότι η δυσκολία επικοινωνίας δεν αφορά μόνο στον δέκτη που δεν κατανοεί, αλλά και στον πομπό που στέλνει ένα μπλεγμένο μήνυμα το οποίο δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί ή ένα επιθετικό μήνυμα που είναι φυσικό να προκαλέσει αντιδράσεις.</p>
<p style="text-align: justify;">Η επικοινωνία είναι πάντα αλληλεπιδραστική και επομένως δεν μπορεί να κατανοείται με μονομερείς αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες ο άλλος είναι αυτός που δεν καταλαβαίνει.</p>
<p style="text-align: justify;">Συνηθίζω να παρατηρώ σε όποιον μού κατηγορεί τον σύντροφό του για δυσκολία στην επικοινωνία, ότι μάλλον έχει παντρευτεί έναν Κινέζο που δεν καταλαβαίνει Ελληνικά. Τότε χαμογελά ευχαριστημένα ή παίρνει το ύφος του αναξιοπαθούντος που κάποιος τού συμπαραστέκεται. Στην συνέχεια σχολιάζω ότι αφού δεν διάλεξε Έλληνα αλλά Κινέζο, ίσως αυτό να σημαίνει ότι το σημαντικό γι’ αυτόν ήταν να μην γίνεται κατανοητός. Αλλιώς, η διαφορετικότητα θα μπορούσε να γίνει εμπλουτισμός, με την προϋπόθεση ότι θα μάθαινε αυτός Κινέζικα….</p>
<p>Στην εμπειρία μου με ζευγάρια το πρόβλημα είναι οτι και οι δύο κατηγορούν τον άλλο για Κινέζο!</p>
<p>Απόσπασμα από το βιβλίο Η αδικία που πληγώνει – Εκδόσεις Αρμός</p>

Σχετικά άρθρα