Kακές συνήθειες των παιδιών: Το χασομέρι

<p style="text-align: justify;">Και ποιος δεν τα έχει ακούσει, τα παράπονα για τα παιδιά που χασομερούν το πρωί ή το βράδυ, που καθυστερούν να φορέσουν τα μπουφάν ή τα παπούτσια τους, για να πάνε στην ώρα τους κάπου. Πολλοί γονείς θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για τις καθυστερήσεις και τις κακές συνήθειες του παιδιού τους, λες και χασομερούν οι ίδιοι. Έτσι το παιδί δεν χρειάζεται να αλλάξει συμπεριφορά. Ξέρει ότι ο καλός του άγγελος θα το σώσει την τελευταία στιγμή, ότι μπορεί να φωνάζει και να γκρινιάζει, αλλά θα βγάλει τα “κάστανα απ’ τη φωτιά”.</p>
<p style="text-align: justify;">Τα παιδιά ασκούν έτσι έμμεσα, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικά, εξουσία πάνω στους γονείς. Καταλαβαίνουν πόσο άσχημα αισθάνονται ο πατέρας και η μητέρα τους, όταν πηγαίνουν καθυστερημένα στο σχολείο ή στο μάθημα. Και το απολαμβάνουν να βαράνε αυτά το ντέφι κι οι γονείς να χορεύουν. Αδιαφορούν για τις απειλές των γονιών, πως θα πάψουν πια να επεμβαίνουν την τελευταία στιγμή. Γιατί οι γονείς άλλα λένε μέσα στο θυμό τους κι άλλα κάνουν μετά. Οι απειλές τους αποδεικνύονται κούφια λόγια.</p>
<p style="text-align: justify;">Από την καθημερινή τους πείρα, τα παιδιά ξέρουν να αξιολογούν σωστά τις τρομερές απειλές —«Βρες μόνος σου τώρα τρόπο να πας στο σχολείο!», «Μου είναι αδιάφορο, τι βαθμό θα πάρεις!», «Δεν πρόκειται να σε ξαναπάω στο νηπιαγωγείο!» κι άλλες τέτοιες κούφιες απειλές που εξαπολύουν οι γονείς όταν η αδρεναλίνη τους ανεβαίνει στα ύψη. Τις οποίες όμως τις παίρνουν πίσω λίγο αργότερα —θέλοντας και μη— μετανιώνοντας ή προσπαθώντας να δικαιολογηθούν. Κι όταν καμιά φορά αυτό δεν συμβαίνει —γιατί οι γονείς ίσως να διάβασαν κάποιο βιβλίο σχετικά με την οριοθέτηση—τότε τα παιδιά έχουν έτοιμα τα “φονικά τους όπλα” που εξουδετερώνουν στο πι και φι αυτές τις υπερβολικές απειλές. Για να τα καταφέρουν χρησιμοποιούν ένα μίγμα γοητείας, πονηριάς και αίσθησης του τι είναι πραγματικά σημαντικό για τους γονείς. Εφαρμόζουν τη μέθοδο του κατακλυσμού (βάζουν δηλαδή τα κλάματα όσο πιο δυνατά μπορούν), ή απευθύνονται στη φιλοδοξία των γονιών («Καλά, απλώς θα πάρω κακό βαθμό. Αλλά εσείς θα φταίτε!»). Ή ψιθυρίζουν μια φράση παίρνοντας μια έκφραση απόλυτης εγκατάλειψης και κάνοντας έκκληση στην απέραντη μητρική αγάπη που συγχωρεί τα πάντα. «Το ξέρω, δε μ’ αγαπάς πια. Τι να κάνουμε — έτσι είναι η ζωή!». Τα παιδιά ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα την αχίλλειο πτέρνα των γονιών τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν χρησιμοποιούν αυτή τη γνώση για το συμφέρον τους, δεν το κάνουν από κακία, αλλά επειδή ξέρουν καλά να φροντίζουν τον εαυτό τους —σαν να ήθελαν να πουν στους γονείς τους με γλυκό αλλά αποφασιστικό τρόπο: Κοιτάξτε τι μπορείτε να μάθετε από μας. Αν είστε τόσο αδύναμοι και πέφτετε τόσο εύκολα θύματα της τέχνης μας να σας πείθουμε, τότε πρέπει εμείς να είμαστε οι δυνατοί!</p>
<p style="text-align: justify;">Τα παιδιά πρέπει να βιώσουν τις δυσάρεστες συνέπειες της συμπεριφοράς τους, όταν π.χ. χασομερούν το πρωί. Κάθε παιδί έχει την ελευθερία να υπερβαίνει τα όρια, ν’ αγνοεί και να παραβιάζει τους συμφωνημένους κανόνες, αλλά πρέπει συγχρόνως να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξε-ών του. Ελευθερία και υπευθυνότητα πάνε μαζί. Δεν γίνεται, λοιπόν, να δίνει κανείς την ελευθερία στα παιδιά και την ευθύνη στους γονείς. Είναι σαν να λέει το παιδί: «Δεν βάζω τα γάντια, αλλά θα φταίει η μαμά αν κρυώσω!». Η: «Δεν θέλω να βιαστώ, αλλά αν αργήσω, θα φταίει ο μπαμπάς!».</p>
<p style="text-align: justify;">Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο Γονείς και παιδιά δίνοντας και παίρνοντας μαθήματα ανατροφής. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Θυμάρι για την ευγενική παραχώρηση του υλικού</p>

Σχετικά άρθρα