Οι ενοχλήσεις στην περιοχή του αγκώνα όταν γίνουν έντονες δυσκολεύουν τις κινήσεις της καθημερινότητάς μας. Πού μπορεί να οφείλεται, όμως, ο πόνος στον αγκώνα και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε; Ο κύριος Μιλτιάδης Ζιώγας, ορθοπεδικός, μας αναλύει τις δύο συνηθέστερες παθήσεις του αγκώνα: την επικονδυλίτιδα και την ορογονοθυλακίτιδα.
Γράφει ο Μιλτιάδης Ζιώγας
-Τι είναι η επικονδυλίτιδα; Που οφείλεται;
Είμαι μία συνήθης πάθηση που οφείλεται στον ερεθισμό της έκφυσης των τενόντων που εκφύονται από την παρακονδύλια απόφυση του βραχιονίου οστού. Χαρακτηρίζεται από πόνο στην έξω επιφάνεια του αγκώνα μέχρι και περιορισμού των κινήσεων. Εμφανίζεται κυρίως σε παίκτες του τέννις, γι’ αυτό και ονομάζεται και «αγκώνας των αντισφαιριστών». Άλλοι αθλητές που εμφανίζεται η πάθηση είναι οι κολυμβητές και οι ξιφομάχοι, ενώ άλλες επαγγελματικές ομάδες που είναι ευπρόσβλητες είναι οι συχνοί χρήστες υπολογιστών, οι επιπλοποιοί, οι υδραυλικοί ακόμη και οι πολιτικοί που κινούν μονίμως τα χέρια τους.
-Ποια είναι τα συμπτώματα της επικονδυλίτιδας;
Το συνηθέστερο σύμπτωμα είναι ο πόνος στην περιοχή του αγκώνα που επεκτείνεται συχνά μέχρι το μέσον του βραχίονα ή του πήχυ. Επιτείνεται δε με την εκτέλεση κάποιων κινήσεων όπως π.χ. το σερβίρισμα κυπέλλου ή την περιστροφή του κλειδιού στην κλειδαριά. Από την αντικειμενική εξέταση παρατηρείται ευαισθησία κατά την ψηλάφηση στην περιοχή αμέσως περιφερικότερα της παρακονδύλιας απόφυσης του βραχιονίου. Ακτινολογικά ευρήματα δεν υπάρχουν. Διαφορική διάγνωση πρέπει να γίνει κυρίως από αυχενική σπονδυλαρθροπάθεια και πίεση του οπίσθιου μεσόστεου νεύρου (σύνδρομο υπτιαστού).
Εικ. Αγκώνας ασθενούς με μαρκαρισμένο το σημείο έντονης ευαισθησίας.
-Πώς αντιμετωπίζεται η επικονδυλίτιδα;
Στις περισσότερες περιπτώσεις παρατηρείται αυτόματη ίαση μετά από κάποιους μήνες. Ωστόσο, αν επισκεφθεί κανείς τον γιατρό συνήθως συνιστώνται ελαστικά επιαγκώνια και αντιφλεγμονώδη φαρμακευτικά σκευάσματα. Ενέσεις κορτιζόνης καλό είναι να αποφεύγονται, ενώ στις περιπτώσεις που επιμένουν για χρόνια ή και πολλούς μήνες και δεν ανταποκρίνονται στη συντηρητική αγωγή, υπάρχει και η λύση της χειρουργικής θεραπείας με καλά αποτελέσματα. Αυτή συνίσταται στην αποκόλληση της έκφυσης των εκτεινόντων μυών των δακτύλων ανοικτά ή αρθροσκοπικά. Νέα μη επεμβατική και πολλά υποσχόμενη μέθοδος είναι η τοπική έγχυση των λεγόμενων PRP (protein rich plasma), στοιχείων δηλαδή, του αίματος του ίδιου του ασθενή.
-Τι είναι η ορογονοθυλακίτιδα;
Η ορογονθυλακίτιδα ή αλλιώς ύγρωμα του ορογόνου θυλάκου του ωλεκράνου είναι η πάθηση κατά την οποία ο υποδόριος ορογόνος θύλακος του ωλεκράνου, δηλαδή η οπίσθα επιφάνεια του αγκώνα, που βρίσκεται μεταξύ της κορυφής αυτού και του δέρματος διατείνεται λόγω της συλλογής υγρού εντός της κοιλότητάς του. Αυτό συμβαίνει συνήθως κατόπιν μικροτραυματισμών τοπικά ή μετά από συνεχή πίεση ή τριβή όπως για παράδειγμα στους μαθητές, στους τηλεφωνητές ή τους ανθρακορύχους. Μετά το 1975 έχει σχετισθεί με τους ασθενείς που υποβάλλονται σε αιμοδιάλυση και έχει ακόμη παρατηρηθεί και στους ποδοσφαιριστές του πλαστικού γκαζόν. Σπάνια, επίσης, σχετίζεται με φλεγμονώδεις παθήσεις όπως ρευματοειδής ή ουρική αρθρίτιδα ή με μικροβιακή φλεγμονή. Στην τελευταία περίπτωση υπάρχουν σαφή σημεία φλεγμονής όπως έντονο άλγος, ερυθρότης, αύξηση της θερμοκρασίας και κλυδασμός.
Εικ. 1 Σχηματική απεικόνιση της άρθρωσης του αγκώνα όπου απεικονίζονται κάποιοι ορογόνοι θύλακοι, μεταξύ των οποίων και ο ωλεκρανικός που συνηθέστερα φλεγμαίνει.
Εικ. 2 Αγκώνας ασθενούς με ορογονοθυλακίτιδα ωλεκράνου.
-Ποια θεραπεία προτείνεται για την αντιμετώπιση της ορογονοθυλακίτιδας;
Η θεραπεία συνίσταται συνήθως στην παρακολούθηση, διότι στο 80% των περιπτώσεων δεν υφίσταται μικροβιακή φλεγμονή (διήθηση από πυογόνο κόκκο) ή φλεγμονώδης αρθροπάθεια (ρευματοειδής, ουρική αρθρίτιδα κ.α.) και η διόγκωση υποχωρεί αυτόματα χωρίς καμία παρέμβαση. Επί αμφίβολων ή χρόνιων περιπτώσεων γίνεται παρακέντηση και εξέταση του περιεχομένου του θυλάκου, και επί εκείνων που είναι σηπτικές, γίνεται διάνοιξη και παροχέτευση ή και εξαίρεση του θυλάκου.
