<p style="text-align: justify;">Και να παίρνει πρωτοβουλίες… </p>
<p style="text-align: justify;">Oι γονείς καλό είναι να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα στο σπίτι επειδή είναι<br />οι ενήλικες της οικογένειας. Πρέπει να υπάρχει ένας καταμερισμός εργασιών, που θα αποφασιστεί από κοινού με τα παιδιά τους και που θα τους δώσει παράλληλα την ευκαιρία να αντιληφθούν τις ανάγκες του σπιτιού και της οικογένειας. Δε θα ήταν σωστό απλώς  ανακοινώνουμε στα παιδιά τις δουλειές που μπορούν ν’ αναλάβουν, γιατί έτσι αυτομάτως τους στερούμε το δικαίωμα επιλογής και τα μειώνουμε ως προσωπικότητες.<br />Μπορούμε, πολύ απλά, ν’ αρχίσουμε από την προετοιμασία του πρωινού, ξεκινώντας μάλιστα να το κάνουμε ένα Σαββατοκύριακο, που οι ρυθμοί είναι λίγο πιο χαλαροί. Στην αρχή θα προσφέρουμε βοήθεια στα παιδιά και μετά θα τ’ αφήσουμε μόνα τους, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι θα τα κάνουν όλα χάλια. Την πρώτη, δεύτερη, τρίτη φορά θα γίνουν χάλια, τις επόμενες όμως θα έχουν πια μάθει και θα φτιάχνουν και το δικό μας πρωινό. Καλό είναι να τους τονίσουμε ότι, μετά την ολοκλήρωση του πρωινού μας μαζεύουμε και τακτοποιούμε ό,τι ακαταστασία έχουμε δημιουργήσει.</p>
<p>Επίσης, μπορούμε να φτιάξουμε ένα εβδομαδιαίο σχεδιάγραμμα με τις δουλειές που θ’ αναλάβει ο καθένας. Το πρόγραμμα διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε οικογένειας αλλά και την ηλικία του κάθε παιδιού.</p>
<p><img src="/contentfiles_2016/psyxologia/paranoia/DSC_5127.JPG" alt="" width="400" height="463" /></p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι, τα παιδιά συνηθίζουν σε μία κατάσταση και δεν αισθάνονται επισκέπτες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, ούτε πελάτες ενός ξενοδοχείου. Αντιθέτως, νιώθουν ενεργά και χρήσιμα μέλη μιας μικρής κοινότητας μέσα στην οποία μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους και να νιώσουν ευχάριστα και άνετα μέσα στον χώρο τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Με αυτό τον τρόπο οι εργαζόμενοι γονείς θα αποδεσμευτούν από ορισμένες διαδικασίες αλλά και θα νιώθουν ότι, πέρα από την αγάπη που προσφέρουν στα παιδιά τους, θα τα έχουν βοηθήσει να γίνουν λειτουργικά μέλη της ευρύτερης κοινωνίας. Γιατί τα πολύ μικρά πράγματα είναι αυτά που γίνονται η βάση για τα πολύ μεγάλα: τα παιδιά μαθαίνουν από μικρή ηλικία ν’ αναλαμβάνουν υποχρεώσεις πέραν των μαθημάτων τους και να οργανώνουν σωστά τον χρόνο τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Θυμάμαι πολύ έντονα ότι ο μεγάλος μου γιος στα τρία του χρόνια αποφάσισε ότι δεν ήθελε να τον ντύνω πια εγώ, ούτε να διαλέγω τα ρούχα του. Στην αρχή ήμουν πιο παρεμβατική, τονίζοντάς του ότι τα ρούχα που διάλεγε δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Αυτό προκαλούσε μεγάλη ένταση μεταξύ μας και ατελείωτους πρωινούς καβγάδες. Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι ένα τόσο μικρό πλασματάκι ήθελε ν’ αναλάβει δικές του πρωτοβουλίες. Αποφάσισα, λοιπόν, κάποια στιγμή ότι ας ντυνόταν όπως ήθελε, ας έκανε ό,τι συνδυασμούς ήθελε. Εγώ αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να αποδεχτώ τη βούλησή του και να τον αφήσω ν’ αναπτύξει τις πρωτοβουλίες του για να νιώσει αυτόνομη και ανεξάρτητη προσωπικότητα. Και τελικά μού αρέσει πολύ ο τρόπος που ντύνεται!</p>
<p style="text-align: justify;">Ας μάθουμε, λοιπόν, κι εμείς οι γονείς ότι είναι καλό ν’ αφήνουμε ένα περιθώριο χώρου και χρόνου στα παιδιά για να ανακα-λύψουν μόνα τους τι τους αρέσει, τι τους ταιριάζει και να κάνουν το δικό τους ταξίδι σ’ αυτή τη ζωή με όλες τις δυσκολίες. Μέσα από αυτό το ταξίδι θα μάθουν, θα γευτούν διαφορετικές καταστάσεις, θα κάνουν τα δικά τους λάθη, αλλά στο τέλος θα μάθουν να στηρίζονται στα πόδια τους. Ο σκοπός μας δεν είναι να τα ευνουχίσουμε ως προσωπικότητες, αλλά να ενισχύσουμε την εξέλιξη και ανάπτυξή τους.</p>
<p style="text-align: justify;"><span>Από τη συγγραφέα </span><a href="http://www.psichogios.gr/site/Authors/show/800/gioylh-miggeiroy">Γιούλη Μιγγειρου.</a><span> Απόσπασμα από το βιβλίο Μαμά Μπαμπά σε χρειάζομαι. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Ψυχογιός για την ευγενική παραχώρηση του υλικού</span></p>