Γάμος: Τι παθαίνει η γυναίκα αν ο άνδρας της αρρωστήσει βαριά

<p style="text-align: justify;">Περιστατικό: Αντιμέτωπη με την άνοια «Μαζί… και μόνη»</p>
<p style="text-align: justify;">ΟΝΟΜΑ: Ντίνα ΗΛΙΚΙΑ: 68</p>
<p style="text-align: justify;">ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Συνταξιούχος Δημοσίου</p>
<p style="text-align: justify;">οικ. ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Παντρεμένη, με ένα παιδί και ένα εγγόνι</p>
<p style="text-align: justify;">Ζω σε μια μεγάλη πόλη της βόρειας Ελλαδας, ατιό την οποία καταγεται ο σύζυγός μου. Αμέσως μετά το γάμο μας μετακομίσαμε εκει, εγω έπιανα δουλειά στο Δημόσιο κι εκείνος ασχολήθηκεμε το εμπόριο. Σύντομα αποκτήσαμε και το γιο μας και μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές η ζωη μας ηταν ήρεμη κι ευτυχισμένη. Ο σύζυγός μου υπήρξε για μένα πιστός σύντροφος, φίλος και συμπαραστάτης στις δυσκολίες. Μοιραστήκαμε όμορφες και δύσκολες στιγμές, αλλά αυτό που ήταν σημαντικό ήταν ότι ήμαστε πάντα κοντά ο ένας στον άλλον.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν ο γιος μου έφτασε στα 28 αποφάσισε να παντρευτεί και να μετακομίσει σε μια πόλη, εξήντα περίπου χιλιόμετρα μακριά. Αυτό μου στοίχισε πολύ, αφού δεν είχα πια τη δυνατότητα να τον βλέπω συχνά. Με παρηγορούσε όμως το γεγονός ότι ήταν ευτυχισμένος με τη γυναίκα του κι αργότερα και με το αγοράκι που απέκτησαν. Συμφιλιώθηκα, λοιπόν, με την ιδέα ότι δεν είναι πια κοντά μου κι άρχισα να συνηθίζω αυτή την απόσταση.</p>
<p style="text-align: justify;">Δύο χρόνια μετά όμως, ο άνδρας μου που ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος από εμένα, άρχισε να παρουσιάζει συμτττώματα άνοιας. Τον πρώτο καιρό τα πράγματα ήταν ελεγχόμενα. Απλά ξεχνούσε, ρωτούσε ή έλεγε πολλές φορές το ίδιο πράγμα, αλλά υπήρχε επικοινωνία μεταξύ μας.</p>
<p style="text-align: justify;">Δ υστυχώς όμως και παρ ’ όλη την ιατρική βοήθεια, η κατάστασή του επιδεινώθηκε ραγδαία. Δύο χρόνια μετά έφτασε στο σημείο να μη με αναγνωρίζει. Δεν αναγνώριζε ούτε το παιδί του ούτε το εγγόνι του.</p>
<p style="text-align: justify;">Στην αρχή δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να του συμβεί κάτι τέτοιο. Θύμωνα που με ρωτούσε συνέχεια το ίδιο πράγμα, εκνευριζόμουν όταν μου επαναλάμβανε τις ίδιες ιστορίες ή δεν καταλάβαινε αυτά που τον έλεγα. Η μέχρι τώρα ηρεμία που επικρατούσε στο σπίτι μας είχε δώσει τη θέση της σε μια έκρυθμη κατάσταση γεμάτη ένταση και φωνές από την πλευρά μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μπλοκάρει περισσότερο τη συμπεριφορά τον και να επιδεινώνεται η κατάσταση. Παρ’όλες τις προσπάθειες τον γιατρού να με κάνει να καταλάβω πως είναι άρρωστος και πως δεν ευθύνεται γι' αυτό πον τον συμβαίνει, η στάση μον σννέχισε να είναι επιθετική απέναντι τον. Εκείνος φοβόταν πλέον και να μιλήσει, γιατί φοβόταν την αντίδρασή μου. Ήταν αρκετές φορές πον θύμωνα απίστευτα όταν με κοιτούσε απορημένος κι αδύναμος να επικοινωνήσει μαζί μον, και φορές που τον λυπόμουν κι ένιωθα τύψεις για τη στάση μου, αλλά μου ήταν αδύνατον να την ελέγξω. Ένιωθα θυμό, οργή κι αγανάκτηση, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί. Ο άνδραςμον είχε μετατραπεί από ένα δυναμικό, πανέξυπνο άνδρα σε ένα φοβισμένο παιδί.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτή η κατάσταση κράτησε πολύ καιρό. Αρνιόμουν να δεχτώ ότι ενω ήμαστε μαζί, στην ουσία ήμουν πλέον μόνη. Ο άνδρας μου ήταν εκεί, ζούσαμε στο ίδιο σπίτι, τρώγαμε μαζί, κοιμόμασταν μαζί, αλλα ημουν μόνη.</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν με αναγνώριζε, δεν επικοινωνούσε μαζί μου. Το θυμό τον διαδεχόταν θλίψη και ξανά θυμός.</p>
<p style="text-align: justify;">Μόνο όταν κατάφερα να δεχτώ ότι ήταν άρρωστος, μπόρεσα σιγά-σιγά να συμφιλιωθώ με την ιδέα. Οι εκρήξεις οργής μου περιορίστηκαν, δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση, κι όταν με ρωτάει χιλιάδες φορές το ίδιο πράγμα, αντι να θυμωνω και να φωνάζω που δεν το θυμάται, απαντώ ξέροντας ότι δεν ευθύνεται εκείνος γι' αυτό. Δέχτηκα το ότι δεν με αναγνωρίζει πια, έπειτα από ένα δύσκολο και οδυνηρό διάστημα, προσπαθώντας μέσα σ αντήν την αρνητική κατάσταση να βρω ένα έστω θετικό και το βρήκα. Σκέφτηκα ότι με τα δέκα χρόνια διαφοράς πον υπήρχαν μεταξύ μας, ήταν πολύ πιθανό εκείνος να έφενγε από τη ζωή πριν από μένα. Καθώς η σχέση μας ήταν τόσο καλη, σκεφτόμουν με τρόμο αυτή τη στιγμή και δεν ήξερα αν θα την αντέξω. Ισως λοιπόν, για μένα ο αποχωρισμός αυτός που γινόταν σιγά-σιγά να ηταν πιο υποφερτος. Ειχα χάσει την επικοινωνία με το σύντροφό μου, την επαφή, το μοιρασμα. Υπήρχε στο σπίτι μονο η παρουσία τον. Τον αγαπούσα, συνεχίζω να τον αγαπώ και να τον φροντίζω, όμως δεν τον έχω πια όπως παλιά. Κι αν ίσως φύγω εγώ πρώτη από τη ζωή κι εκείνος δεν θα υποφέρει, γιατί δεν με αναγνωρίζει πια.</p>
<p style="text-align: justify;"><span>Η ψυχοθεραπεύτρια, M.S Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια με ειδικότητα στην οικογενειακή θεραπεία κυρία</span><strong> Πέγκυ Πελώνη- Πινήρου </strong> αναλύει την περίπτωση της Ντίνας και όχι μόνο. </p>
<p style="text-align: justify;">Οι μη αναστρέψιμεε αλλαγές στη ζωή μας είναι από τις δυσκολότερες. Η Ντίνα θρηνεί, γιατί ενώ έχει ακόμα το σύντροφό της, εκείνος δεν είναι όπως πριν και συνεπώς καλείται κι εκείνη να αλλάξει τη ζωή της, να προσαρμοστεί σε μια καινούρια και καθόλου επιθυμητή κατάσταση. Το ξένο στοιχείο που μπήκε στη ζωή της δεν θα φύγει για να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως πριν. Η αλλαγή που ξεκίνησε θα φέρει με τον καιρό κι άλλες αλλαγές. 0 φόβος, λοιπόν, αυτός μαζί με την αίσθηση της μοναξιάς φέρνει συναισθήματα οργής και θυμού ίσως και μια   άρνηση πεισματική να δεχτεί π Ντίνα αυτά που συμβαίνουν, γιατί πώς είναι δυνατόν να αποδεχτεί την απώλεια ενός  ανθρώπου που υπάρχει με οάρκα και οστά; Φυσικά π παλιά, γνώριμη κατάσταση μοιάζει παράδεισος και η νοσταλγία γι' αυτήν δημιουργεί δυσβάστακτη θλίψη. Σ' αυτό το στάδιο οι μηχανισμοί προσαρμογής λειτουργούν ελάχιστα ίσως καθόλου. Αρχικά αρνουμαστε να δεχτούμε το γεγονός. Σκέψεις όπως «Δεν το πιστεύω», «Δεν είναι δυνατόν», «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια», «Κάποιο λάθος έχει γίνει», έχουν κάποια στιγμή περάσει από το μυαλό όλων μας. Είναι το σοκ που ουσιαστικά μας ηροφυλάσσει από μια απότομη μετάβαση σε μια κατάσταση που μπορεί να μας τραυματίσει ανεπανόρθωτα.</p>
<p style="text-align: justify;">Μετά το πρώτο σοκ γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε το γεγονός με δεξιότητες και συμπεριφορές που μας έχουν βοηθήσει στο παρελθόν. Συνειδητοποιούμε, όμως, ότι τίποτε απ' αυτά δεν μπορεί να μας βοηθήσει με αποτέλεσμα να μας κυριεύει πανικός και να αποδιοργανωνόμαστε. Και τότε, περνάμε αυτόματα στο επόμενο στάδιο.</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι δύσκολο να προβλέψει κανεις τη χρονική διάρκεια του σταδίου του χάους αφού αυτό εξαρτάται από τη μοναδικότητα του καθενός, το γεγονός που αντιμετωπίζει, αλλά και την αξία που έχει αυτό για τον καθένα. Μπορεί κανεις να βιώσει το xαoς για μερικά λεπτά, μερικές ώρες, μέρες, μήνες ακόμη και χρόνο. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να μάθουμε να ζούμε με το xάος στη ζωή μας, παρά να το αρνιόμαστε, αφού είναι αναπόφευκτο. Όσο καλύτερα μάθουμε να το χειριζόμαστε, τόσο καλύτερα για μας. Κατά κανόνα, όμως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η δυσκολία τουχάους είναι να αποδεχτούμε την προσωπική αίσθηση αδυναμία και αποδιοργάνωσή μπροστά σε καταστάσεκ και γεγονότα που μας κατακλύζουν χωρίς όμως  να παραδώσουμε τα όπλα. Ο μύθος ότι πρέπει πάντα να είμαστε δυνατοί, σωστοί, λογικοί και ικανοί, πρέπει να καταρριφθεί. Μια ενοχική διάσταση σε μια ήδη ανεξέλεγκτη κατάσταση, απειλεί το ίδιο μας το είναι. Η διαδρομή μέσα από το σκοτάδι του χάους είναι μοναχική υπόθεση.</p>
<p style="text-align: justify;">Κανεις άλλος δεν μπορεί να το περάσει στη θέση μας, κανεις δεν μπορεί να μας λύσει το πρόβλημα ή να μας ανακουφίσει ουσιαστικά. Γι αυτό το λόγο είναι ιδιαίτερα δύσκολο και για τα αγαπημένα μας πρόσωπα να παρατηρούν, καθώς διασχίζουμε το χάος, ανίκανοι να μας προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια. Αυτό, βέβαια, έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα χάος και στη δική tous ζωή και ο πανικός ότι το παιδί μου πονάει, ο σύντροφος μου υποφέρει, ο yovιός μου αρρωσταίνει, βάζει τους άλλους σε δικές τους δύσκολες συναισθηματικές διαδικασίες. Στην προσπάθεια να βοηθήσουν, λένε και κάνουν πράγματα που εκνευρίζουν, στενοχωρούνΑλλά η δυσκολία που έχουμε να βλέπουμε τον άλλον να πονάει μας δημιουργεί μια αίσθηση ευθύνης που μας επιβάλλει να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε. Ουσιαστικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την προσωπική μας δυσκολία να αντιμετωπίσουμε το δικό μας εσωτερικό χάος.</p>
<p style="text-align: justify;">Γι αυτό είναι σημαντικό τέτοιες στιγμές να προσφέρουμε στήριξη ακούγοντας τον άλλον, παρά δίνοντας συμβουλές, εκτός κι αν το ζητά.</p>
<p style="text-align: justify;">Ακόμα πιο σημαντικό είναι να μην κάνουμε υποθέσεις για το τι έχει ανάγκη ο άλλος. Καλό είναι να ρωτάμε τι χρειάζεται και να μπορούμε να βοηθήσουμε ή να συμπαρασταθούμε. Κάτι στα πλαίσια του «Δεν ξέρω τι να πω και πώς μπορώ να σε βοηθήσω, ίσωςε να μη μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι περνάς αλλά είμαι εδώ για να σε ακούσω και να σε στηρίξω"είναι πολύ βοηθητικό.</p>
<p style="text-align: justify;">Για όσο διάστημα βρισκόμαστε στο στάδιο του xάους, καλό είναι να μην παίρνουμε σημαντικές αποφάσεις που θα φέρουν ακόμα μια αλλαγή στη ζωή μας ή που δεν έχουμε την απαραίτητη λογική, κρίση αλλά και το κουράγιο να φέρουμε εις πέρας. Πρώτα χρειάζεται να αποκτήσουμε μια αίσθηση ισορροπίας και μετά να προχωρήσουμε σε αποφάσεις.</p>

Σχετικά άρθρα