<p style="text-align: justify;"><strong>Διάσχιση: Ο εγκλωβισμός στην απόδραση, ως αποτέλεσμα της παραίτησης από την υπεράσπιση της σχέσης, του έρωτα και της ζωής, που οδηγεί στην εξαφάνιση κάθε αυτογνωσίας.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η πραγματικότητα είναι ότι, αν εξοικειωθείς στη διάσχιση του προσώπου σου, στην αποσύνδεση του συναισθήματός σου από τα γεγονότα της ζωής, στη λήθη της αναζήτησης νοήματος ζωής που να υπερβαίνει την ατομικότητά σου, τότε χάνεις και την ίδια σου τη ζωή. Το ηλεκτροκαρδιογράφημα είναι ισοπεδωμένο.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Από τον συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Το ζευγάρι καθόταν απέναντι μου και την ίδια ώρα που τους ατένιζα για να τους κατανοήσω</em>, <em>εκείνοι αντίστοιχα με εξέταζαν προσεκτικά για να με αποκωδικοποιησουν και ταυτόχρονα να επιλέξουν τα κατάλληλα λόγια που θα μπορούσαν να υπερασπιστούν τις αντιμαχόμενες θέσεις τους.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ο άντρας, ένας υψηλός, όμορφος 45άρης άντρας, επιτυχημένος επαγγελματικά, είχε μεγαλώσει σε πολύ στενή σχέση με την μητέρα του, καθώς ηταν ορφανός από πατέρα, γεγονός που του ειχε διαμορφώσει ένα τρυφερό, αλλά ελαφρά θλιμμένο βλέμμα που δεν αντιστοιχούσε ούτε στην εμφάνιση του, ούτε στην επιτυχημένη καριέρα του.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Εκείνη, μια 35χρονη όμορφη γυναίκα, με ιδιαίτερα προσεγμένο λιτό και ακριβό ντύσιμο, που τα ομορφα μάτια της εξέπεμπαν ένα ιδιαίτερα φυχρό βλέμμα. Είχε υπάρξει στέλεχος μιας μεγάλης πολυεθνικής, που όμως μετά τον γάμο της και την γέννηση των δίδυμων παιδιών τους, αποσύρθηκε κατόπιν επιθυμίας του άντρα της στο σπίτι τους, στα βόρεια προάστια.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ησυζητηση ηταν επώδυνη, καθώς ο σύζυγος παρέθετε γεγονότα που ξεκάθαρα αποδείκνυαν την απιστία της γυναίκας του. Ο λόγος του ηταν ήρεμος, δίχως εντάσεις, δίχως κατηγορίες, δίχως καν σχόλια. Δεν υπερέβαλλε και ενώ τα στοιχεία παρέπεμπαν στο γεγονός της προδοσίας, εκείνος έμενε μόνο στο γεγονός της απομάκρυνσης της από τη σχέση τους και από την φροντίδα των παιδιών τους.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν επιθυμούσε τη διάλυση της σχέσης τους και γι αυτό ηταν διατεθειμένος να αναλάβει τις ευθύνες του για την αίσθηση αποκλεισμού που είχε βιώσει η γυναίκα του από την διακοπή της εργασίας της.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η γυναίκα στο διάστημα αυτό έδειχνε να πνί</em><em>γεται και ηταν εντονα οργισμένη,</em><strong> αλλά </strong><em>κρατούσε την αξιοπρεπή στάση της και επέμβαινε μόνο για να διορθώσει τα λεγάμενα του άντρα της σε κάποιες ασήμαντες λεπτομέρειες. Η ίδια εστίαζε έντονα στις παρεμβάσεις της μητέρας του στην ανατροφή των παιδιών και στους περιορισμούς που της είχαν επιβληθεί στον επαγγελματικό τομέα.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν πολύ θυμωμένη με το ήρεμο ύφος του άντρα της. Θα προτιμούσε να της επιτεθεί λεκτικά, ώστε να μπορεσει να εχει αφορμή για να του το ανταποδώσει.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Δεν επιθυμούσε αυτή τη στιγμή να οδηγηθούν σε διαζύγιο, άλλωστε και εκείνη ήταν παιδί διαζυγίου, αλλά δεν ήταν διατεθειμένη να υποσχεθεί ότι θα σταματούσε τις απόκρυφες μοναχικές εξόδους της, ούτε επιθυμούσε να έχουν ερωτικές σχέσεις τουλάχιστον αυτό το διάστημα και μέχρι να δουν πού θα πάει. Έμμεσα έλεγε οτι δεν θα είχε πρόβλημα αν και ο άντρας της είχε τις δικές του αντίστοιχες μοναχικές εξόδους.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η ατμόσφαιρα ήταν σαφώς ηλεκτρισμένη, καθώς το γεγονός ήταν ιδιαίτερα επώδυνο. Κανείς δεν μίλαγε εντελώς καθαρά, γιατί ήξερε ότι αυτό θα οδηγούσε στη διάλυση του γάμου και θα έπαιρνε την ευθυνη για το διαζύγιο, που θα δημιουργούσε επώδυ- να βιώματα στα παιδιά τους, αντίστοιχα με εκείνα που με διαφορετικό τρόπο είχαν βιώσει και εκείνοι.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η φόρτιση ήταν βαριά, δίχως να λέγεται τίπο</em> τα και <em>η σιωπή που επακολούθησε</em>, <em>κατόπιν κάποιων δικών μου σχολίων</em>, <em>ήταν αφόρητη. Ο καθένας τους προσπαθούσε να απ ο κωδικοποιήσει τη στάση του άλλου.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η αίσθηση παρεπεμπε στην σκληρή στιγμή που ο ιατρός έχει να πάρει την απόφαση για το αν θα βγάλει την μηχανική υποστήριξη από τον νέο άνθρωπο που ευρίσκεται σε κώμα. Στην αντίστοιχη απόφαση που πρέπει να πάρουν οι γονείς. Εκεί που οι ενοχες περισσεύουν, αλλά που τα γεγονότα μοιάζουν να είναι δίχως επιστροφή.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η απαιτητική κατάσταση ζητά γενναίες αποφάσεις ζωής και όχι επιφανειακές τακτοποιήσεις που αναβάλλουν την λήψη τους. Τι να είναι αυτό που μετατρέπει υπεύθυνους και αποτελεσματικούς ανθρώπους στην επαγγελματική τους ζωή, να γίνονται τόσο φοβισμένοι και τόσο ανεπαρκείς στην προσωπική τους; Είναι η προσδοκία του λίγου, που δεν ελπίζει ότι υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο; Είναι η περίσσεια των αδιέξοδων ενοχών; Είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό που πριονίζει την επιθυμία; Είναι το βόλεμα στην κοινωνική εικόνα; Είναι η οχύρωση πίσω από την ανεπάρκεια και τα λάθη του άλλου; Η ανωριμότητα που ζητά να της χαρίζονται και δεν συνειδητοποιεί ότι έτσι χάνει οριστικά αυτό που μπορεί να επιτύχει με την ανα</em><em>ληψη της ευθύνης;</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ως πότε το όμορφο κοριτσάκι θα γοητεύει για να της χαρίζονται και να την φροντίζουν,</em> αλλά <em>με τροττο που θα την κλέβουν; Ως</em> πότε<em> η ελκυστική εξωτερική εικόνα της θα μπορεί να αποπλανά και να καλύπτει</em>, να <em>συγκαλύπτει τις ψυχικές δυσμορφίες; Το πορτραίτο του</em> Dorian Gray g<em>του ματώνει μυστικά</em>, <em>εξασφαλίζει την κοινωνική αναγνώριση, </em>αλλά και <em>την εσωτερική χαρα.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ως πότε κάποιος θα μένει το καλό υπάκουο αγόρι που θα του εξασφαλίζει την αποδοχή, αλλα που θα του στερεί την αντρική υπόσταση; Την αντρική υπόσταση που γνωρίζει να μετατρεπει την τρυφερότητα σε αποφασιστικότητα, την κατανόηση σε σιγουριά, την ευαισθησία σε δύναμη και την παροχή φροντίδας όχι σε εξαγορά αποδοχής, αλλά σε συνειδητή προσφορά;</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Δύο παιδιά, που το ένα έκανε ζαβολιές και το </em>άλλο <em>στενοχωριόταν, γιατί</em> δεν <em>ήθελε να χάσει την παρέα του. Δύο ανώριμα παιδιά που όμως είχαν την ευθύνη για δύο</em> άλλα <em>παιδιά, που τα λυπόντουσαν, όπως λυπόντουσαν και τους εαυτούς τους.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Aπόσπασμα από το βιβλίο του Δρ. Καραγιάννη Έρωτας ή τίποτα. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Αρμός για την ευγενική παραχώρηση του υλικού </em></p>