<p><strong><span lang="EL">Γράφει η Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας </span></strong><strong>Dr</strong><strong></strong><strong>Sue</strong><strong></strong><strong>Johnson </strong></p>
<p><strong>M</strong><strong><span lang="EL">ετάφραση, επιστημονική επιμέλεια κειμένου Ρίτα Βεντούρα</span></strong><strong> </strong></p>
<p><span lang="EL">Μ.Α. Ε</span>CP<span lang="EL">, ψυχοθεραπεύτρια,</span> <span lang="EL">προσωποκεντρική</span> <span lang="EL">εκπαιδεύτρια καιπιστοποιημένη</span> EFT <span lang="EL">επόπτρια.</span></p>
<p><span lang="EL"><img src="http://focusing.gr/wordpress/wp-content/uploads/2015/01/rita-ventoura-small.jpg" alt="" width="99" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Όλοι ξέρουμε πώς είναι ο φόβος που νιώθουμε όταν δεν συμφωνούμε ή βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με τους συντρόφους μας. Αλλά γι’ αυτούς από μας που έχουμε ασφαλείς δεσμούς, είναι ένας φόβος που διαρκεί ελάχιστα. 0 φόβος σύντομα και εύκολα φεύγει διότι συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος ή ότι ο σύντροφός μας θα μας καθησυχάσει εάν του το ζητήσουμε. Γι’ αυτούς από μας με αδύνατους και συγκρουσιακούς δεσμούς, ο φόβος μπορεί να είναι καταλυτικός. Βαλτώνουμε μέσα σε έναν «πρωταρχικό/αρχέγονο πανικό», έτσι όπως τον ονομάζει ο Jaak Panksepp από το Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Ουάσινγκτον. Μετά κάνουμε ένα από τα δύο: ή γινόμαστε απαιτητικοί και επίμονοι σε μια προσπάθεια να παρηγορηθούμε και να πάρουμε την επιβεβαίωση που χρειαζόμαστε ή απομακρυνόμαστε σε μια προσπάθεια να παρηγορήσουμε και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Δεν έχουν σημασία ακριβώς τα λόγια που λέμε, αλλά αυτό που πραγματικά λέμε σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι: «Δώσε μου προσοχή. Μείνε μαζί μου. Σε χρειάζομαι» ή «Δεν θα σε αφήσω να με πληγώσεις. Θα παγώσω, θα προσπαθήσω να κρατήσω τον έλεγχο».</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Αυτές οι στρατηγικές, δηλαδή του πώς να τα βγάζει κανείς πέρα με τον φόβο του όταν νιώθει ότι χάνει την επαφή με τους σημαντικούς άλλους, είναι ασυνείδητες και αποτελεσματικές τουλάχιστον στην αρχή. Οι σύντροφοι μέσα στην απελπισία τους καταλήγουν να τις χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο και έτσι μπαίνουν σε φαύλους κύκλους ανασφάλειας, που εν τέλει διώχνουν όλο και πιο μακριά τον έναν από τον άλλον. Και έτσι κάθε αλληλεπίδραση των συντρόφων καταλήγει να τους αφήνει όλο και πιο ανασφαλείς. Νιώθουν την ανάγκη να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και ο καθένας καταλήγει να υποθέτει το χειρότερο για τον άλλον και τη σχέση τους.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Εάν αγαπάμε τους συντρόφους μας, γιατί δεν ακούμε απλώς την έκκλησή τους για προσοχή και επαφή και δεν ανταποκρινόμαστε με φροντίδα; Διότι τις περισσότερες φορές δεν είμαστε συντονισμένοι με αυτούς. Είμαστε απασχολημένοι ή μπλεγμένοι στα δικά μας. Δεν ξέρουμε πώς να μιλήσουμε τη γλώσσα του συναισθηματικού δεσμού, δεν δίνουμε ξεκάθαρα μηνύματα για το τι έχουμε ανάγκη ή για το πόσο νοιαζόμαστε. Συχνά μιλάμε με δισταγμό διότι νιώθουμε αμφιθυμία για τις δικές μας ανάγκες. Ή στέλνουμε τις εκκλήσεις μας για επαφή με εκφράσεις θυμού και ματαίωσης, διότι δεν νιώθουμε σίγουροι και ασφαλείς στη σχέση μας. Καταλήγουμε να απαιτούμε αντί να ζητάμε, πράγμα που οδηγεί σε κούρσα υπεροχής αντί για αγκαλιές. Κάποιοι από μας τείνουμε να ελαχιστοποιήσουμε τη φυσική μας ανάγκη για συναισθηματική εγγύτητα και εστιαζόμαστε σε πράξεις που δίνουν μόνο ελάχιστη έκφραση της ανάγκης μας. Το πιο συχνό: Εστιαζόμαστε στο σεξ. Μεταμφιεσμένα και παραποιημένα μηνύματα μας προφυλάσσουν από το να εκθέσουμε γυμνή την ανάγκη μας για επαφή, όμως έτσι δυσχεραίνεται και η ανταπόκριση των συντρόφων μας.</span></p>
<p style="text-align: justify;">A<span lang="EL">πόσπασμα από το βιβλίο Κράτα με Σφιχτά, Ευχαριστούμε τις εκδόσεις </span>Gutemberg<span lang="EL"> για την ευγενική παραχώρηση του υλικού</span></p>