<p style="text-align: justify;">Οι σύντροφοι συνήθως προσπαθούν να τα βγάζουν πέρα με τις τραυματικές εμπειρίες τους είτε αγνοώντας τις είτε θάβοντάς τις. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Αυτά που μας πληγώνουν καθημερινά εύκολα παραβλέπονται και τα ευαίσθητα σημεία μας μπορεί να γίνουν λιγότερο ορατά όμως όσα μας πλήγωσαν και δεν τα λύσαμε δεν γιατρεύονται. Η αίσθηση της ανημπόριας και του φόβου που προκαλούν μένει σχεδόν ανεξίτηλη, ενεργοποιώντας ένστικτα επιβίωσης. Είναι πιο σοφό, σε επίπεδο επιβίωσης, να είμαι σε επιφυλακή και να ανακαλύψω ότι δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος από το να εμπιστευτώ και να καταλάβω ότι ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Αυτή η ανησυχία της επιφυλακής μειώνει την ικανότητα ενός πληγωμένου συντρόφου να ρισκάρει τη βαθύτερη συναισθηματική του δέσμευση. Και τα τραύματα σιγοκαίνε.</p>
<p><strong>Γράφει η Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας </strong><strong>Dr</strong><strong> </strong><strong>Sue</strong><strong> </strong><strong>Johnson </strong></p>
<p><strong>M</strong><strong>ετάφραση, επιστημονική επιμέλεια κειμένου Ρίτα Βεντούρα</strong><strong> </strong></p>
<p><strong><img src="http://focusing.gr/wordpress/wp-content/uploads/2015/01/rita-ventoura-small.jpg" alt="" width="99" /></strong></p>
<p><strong>Μ.Α. ΕCP, ψυχοθεραπεύτρια, προσωποκεντρική εκπαιδεύτρια καιπιστοποιημένη EFT επόπτρια.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Καμιά φορά, οι σύντροφοι τα καταφέρνουν να τοποθετούν σε κουτάκια τα τραύματά τους, όμως αυτό καταλήγει σε μια σχέση ψυχρή και σε απόσταση. Άλλωστε, το φράγμα που θέτουν λειτουργεί μόνο για λίγο.</p>
<p style="text-align: justify;">Πληγωμένα συναισθήματα ξεσπούν όταν κάποια στιγμή οι ανάγκες για συναισθηματική στήριξη έρχονται στο προσκήνιο.</p>
<p style="text-align: justify;">0 Λάρι, ένα πολύ επιτυχημένο στέλεχος, είχε παραμελήσει τη γυναίκα του, τη Σούζαν, επί χρόνια. Από τότε που πήρε σύνταξη, άρχισε πάλι να τη «φλερτάρει». Είχαν βελτιώσει τη σχέση τους, όμως όταν ο Λάρι προσπάθησε να έρθει πιο κοντά στη γυναίκα του, εκείνη εξερράγη. Του είπε ότι έπειτα από αυτό που έκανε «στην κουζίνα της οδού Μόρις», αποφάσισε να μην τον αφήσει ποτέ πια να έρθει κοντά της και να την πληγώσει.</p>
<p style="text-align: justify;">0 Λάρι δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει η Σούζαν, ξέρει όμως ότι έχουν μετακομίσει από την οδό Μόρις δεκαεπτά χρόνια πριν! Η Σούζαν όμως δεν έχει ξεχάσει τι είχε συμβεί εκεί ένα ζεστό απόγευμα. Ήταν θλιμμένη, καταπονημένη από ένα αυτοκινη- τιστικό ατύχημα και εξαντλημένη από την ενασχόλησή της με τα τρία μικρά παιδιά τους. Ο Λάρι μόλις είχε γυρίσει από τη δουλειά και τη βρήκε να κλαίει καθισμένη στο πάτωμα της κουζίνας. Παρόλο που συνήθως είναι μια πολύ συγκρατημένη γυναίκα, του ζήτησε να την πάρει στην αγκαλιά του. Της είπε να συνέλθει και βγήκε έξω να κάνει μερικά τηλεφωνήματα. Η Σούζαν λέει στον Λάρι: «Εκείνο το απόγευμα, έτσι όπως καθόμουν στο πάτωμα, είπα πως δεν θα ξανακλάψω. Πάγωσα. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν πρόκειται ποτέ να περιμένω τέτοιου είδους βοήθεια από σένα. Θα στηριχτώ στις αδελφές μου. Και όλα αυτά τα χρόνια ούτε που το πρόσεξες! Και τώρα, ξαφνικά, με χρειάζεσαι και θέλεις να σε πλησιάσω;»</p>
<p style="text-align: justify;">0 μόνος τρόπος να ξεπεράσεις αυτά τα τραυματικά γεγονότα δεσμού είναι να τα αντιμετωπίσεις και να προσπαθήσεις να τα θεραπεύσεις. Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Όταν ο γιος μου ήταν οκτώ χρόνων, έπαθε οξεία σκωληκοειδίτιδα κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιρινού πάρτι σε μια λίμνη, που είχαμε διοργανώσει ο άνδρας μου ο Τζον κι εγώ. Άρπαξα το παιδί και πήγα τρέχοντας στο πλησιέστερο νοσοκομείο λέγοντας στον άνδρα μου να διαλύσει το πάρτι και να έρθει να μας βρει. Στο μικρό τοπικό νοσοκομείο δεν μπορούσε να χειρουργηθεί τo παιδί και έτσι έπρεπε να πάμε στην πόλη, διανύοντας πολλά χιλιόμετρα μέσα στην αγωνία. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλά. Ένας χειρουργός που είδε τον γιο μου στα γρήγορα είπε ότι χρειαζόταν άμεσα επέμβαση. Τηλεφώνησα και πάλι στον άνδρα μου και εκείνος βρισκόταν ακόμη στη λίμνη!</p>
<p style="text-align: justify;">Δύο ώρες αργότερα, ο γιος μου έμπαινε στην εντατική και ο άνδρας μου ήρθε κεφάτος, χορεύοντας βαλς στον διάδρομο. Μου άναψαν τα λαμπάκια. Εκείνος τρομοκρατήθηκε βλέποντάς με τόσο φρικαρισμένη και ακούγοντας πόσο μόνη είχα νιώσει. Ανέχτηκε τον θυμό μου και τη δυστυχία μου, μου εξήγησε γιατί του πήρε τόση ώρα να έρθει και με καθησύχασε. Όμως ήθελα να είμαι πά-ρα πολύ σίγουρη ότι κατάλαβε πόσο είχα πληγωθεί. Ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό το συμβάν πολλές φορές τις επόμενες εβδομάδες έως ότου αυτή η τραυματική εμπειρία γιατρεύτηκε τελείως.</p>