<p style="text-align: justify;">Αναλύει ο Καθηγητής Ψυχιατρικής Πέτρος Σκαπινάκης </p>
<p style="text-align: justify;"><span>Η Τ μου γράφει:</span><br /><span>"Όπως πολλοί άλλοι έτσι και με μένα το άγχος και το στρες που με διακατέχει είναι μεγάλο (ίσως επειδή η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια, ίσως γιατί οφείλεται σε άλλους παράγοντες), οι κρίσεις πανικού πολλές, άλλοτε πολύ συχνές άλλοτε όχι. Είμαι 32 ετών. Από μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να φοβάται πολύ, κυρίως αρρώστιες, αεροπλάνα, φόβο για την υγεία των άλλων (κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον), για την υγεία τη δική μου….κυρίως όμως φόβο ότι κάτι θα πάθω. Οι φοβίες και ο πανικός επιδυνώνεται όταν ακούω γύρω μου ότι κάποιος έπαθε κάτι ή κάποιος γνωστός έπαθε ανακοπή ή οτιδήποτε άλλο. Είμαι άτομο πολύ δυναμικό (απ΄ ότι λενε οι άλλοι), πολύ κινητική και διαθέσιμη πάντα για όλους, νοιάζομαι πολύ για τους γύρω μου, θέλω όλα να τα κάνω εγώ. Διάβασα με πολύ προσοχή κάποιες από τις ερωτήσεις άλλων συναθρώπων μου που έχουν το ίδιο βάρος (άγχος, κρίσεις πανικού, φοβίες…) και πραγματικά έχω την αίσθηση ότι όλοι νοιώθουν το ίδιο ή εγώ νοιώθω το ίδιο με αυτούς. Τι σημαίνει αυτό; όσοι αισθάνονται έτσι, έχουν τα ίδια συμπτώματα; Δηλαδή, πόνους στο στήθος, κόμπος στο λαιμό, δύσπνοιες, αίσθηση ότι κάτι θα πάθουμε ανακοπή ή εγκεφαλικό, νευροπίεση…. όλα γυρίζουν γύρω γύρω απ αυτά και φοβάμαι. Πριν από 2 χρόνια περίπου ξεκίνησε ο γολγοθάς. Πολλές εξετάσεις, όλες καλές. Καρδιογραφήματα πολλά, αλλά τίποτα, όλα καλά. Οι φοβίες δεν φεύγουν. Πήγα σε ΚΨΥ και μίλησα σε ψυχίατρο, έκτοτε είχα άρνηση να συνεχίσω. Σκέφτηκα ότι θα τα καταφέρω μόνη μου, ότι δεν έχω ανάγκη κανέναν, ότι όλα θα πάνε. Είμαι όμως σε μία ηλικία που θέλω να κάνω οικογένεια, είμαι παντρεμένη αλλά δεν έχω ακόμα παιδάκι. Θέλω πολύ, φοβάμαι. Όλα είναι μία τρέλα. Τι μου προτείνετε ότι πρέπει να κάνω; Πιστεύετε ότι θα τα ξεπεράσω και θα έχω μία φυσιολογική ζωή όπως όλοι οι άνθρωποι; Ότι θα κάνω οικογένεια που τόσο πολύ το θέλω; (Είναι ένα άγχος και αυτό, θα μπορέσω να γίνω μητέρα;, θα έχω λιγότερο άγχος στη δουλειά μου; θα μπορώ να κοιτάω περισσότερο τον ευατό μου και λιγότερο τους άλλους; Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας… Περιμένω απάντησή σας…"</span></p>
<hr />
<p style="text-align: justify;"><span>Η απάντησή μου:</span><br /><br /><span>Περιγράφετε πολύ καλά στο μήνυμά σας την κατάσταση που ονομάζουμε στην ψυχιατρική γενικευμένο άγχος. Βλέπετε την αρνητική έκβαση σε πάρα πολλές πτυχές της ζωής σας (αλλά ιδιαίτερα στην υγεία σας και στην δυνατότητα που έχετε να αντεπεξέλθετε σε διάφορες ευθύνες τωρινές ή μελλοντικές). Φυσικά, με τόσο άγχος η κρίση πανικού δεν είναι δύσκολη, αλλά νομίζω ότι αυτό που προέχει από την περιγραφή που μας κάνετε είναι κυρίως το άγχος για τις απλές και καθημερινές δραστηριότητες.</span><br /><span>Τι φταίει και έχετε τόσο άγχος δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις φταίμε εμείς ή κάποιες καταστάσεις που ζήσαμε στο παρελθόν. Αν και αυτό μερικές φορές είναι σωστό, ξεχνάμε ωστόσο ότι είμαστε φτιαγμένοι από ύλη και ότι για πολλά από αυτά τα προβλήματα σαφώς και ευθύνεται εν μέρει και η βιολογική μας κατασκευή. Αυτό δεν θα πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα, αλλά θα πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη μας όταν σχεδιάζουμε μια θεραπεία. Μιλώντας για θεραπεία, είναι προφανές ότι πολλά ια έιχατε να κερδίσετε εάν είχατε την δυνατότητα να κάνετε μια δομημένη και συστηματική ψυχοθεραπεία του τύπου της γνωσιακής. Δεν μπορώ ωστόσο να μην σας αναφέρω την δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε (είτε ως κύρια θεραπεία είτε ωε επιπρόσθετη) κάποιο φάρμακο από την τάξη των νεώτερων αντικαταθλιπτικών. Τα φάρμακα αυτά είναι εξαιρετικά στην γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, ακόμα και σε χαμηλές δόσεις. Δεν θα αντιμετωπίσετε ενοχλητικές παρενέργειες και μπορεί να ανακαλύψετε ότι υπάρχει και μια άλλη ζωή που δεν έχετε γνωρίσει. Σας προτείνω να κάνετε μια θεραπεία περισσότερο για να διαπιστώσετε και εσείς η ίδια ότι η ιατρική μπορεί να σας προσφέρει μια γρήγορη και αποτελεσματική λύση. Μετά από κάποιους μήνες μπορείτε να την διακόψετε και να αποφασίσετε εάν θέλετε να συνεχίσε ή επιθυμείτε να αρχίσετε ψυχοθεραπεία (που με αρκετή προσπάθεια μπορεί να είναι αποτελεσματική). Επίσης, έχετε την δυνατότητα να κάνετε θεραπεία μόνο σε περιόδους μεγάλης φόρτισης για να "ξεκουράσετε" τον οργανισμό σας από τις συνέπειες του άγχους.</span><br /><span>Δεν υπάρχει καμιά απολύτως αντένδειξη στο να γίνετε μητέρα. Το άγχος σας ούτε θα μεγαλώσει ούτε θα μικρύνει. Είναι επιλογή σας. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι στο τέλος θα νιώσετε καλύτερα εάν κάνετε παιδιά και συνεχίζετε να έχετε άγχος παρά να μην κάνετε παιδιά και να συνεχίζετε να έχετε άγχος!</span><br /><span>Ίσως εάν δείτε το πρόβλημά σας όπως θα το βλέπατε εάν είχατε "θυρεοειδή" τότε ίσως κάνετε κάτι για να το λύσετε.</span><br /><span>Η απόφαση είναι στα χέρια σας.</span></p>