Οι άντρες που αρνήθηκαν την πατρότητα, δεν παίρνουν είδηση πόσο μουμιοποιούνται, πόσο παραξενεύουν μεγαλώνοντας και ιδεολογικοποιούν τις ιδιορρυθμίες και την αναπηρία τους. Οι άντρες που παραμένουν στην εγωιστική αυτιστική ατομικότητά τους, καταντούν απελπισμένες υπάρξεις. Επιστήμονες, άνθρωποι των τεχνών, πετυχημένοι άνδρες που κρύφτηκαν πίσω από το μονοδιάστατο έργο τους, όταν τους πλησιάζεις νιώθεις την προσωπική τους μιζέρια.
Γράφει ο παιδοψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής, Δημήτρης Καραγιάννης.
Ένας νέος αποκτώντας την εμπειρία της πατρότητας αλλάζει φάση ζωής. Γνωρίζει και άλλες καταστάσεις, νέες εμπειρίες, αντί να εγκλωβίζεται στην παιδική ή εφηβική ηλικία με την αντίστοιχη ανωριμότητα. Εισέρχεται σε κατάσταση να νιώθει υπεύθυνος για κάποιον άλλο και επομένως μπαίνει στα δύσκολα. Αποσταθεροποιείται και έτσι ανακαλύπτει νέες προσωπικές του δεξιότητες που δεν τις είχε ανακαλύψει.
Ζει την έκπληξη που προσφέρει η ζωή που αναπτύσσεται. Είναι μια μοναδική εκπληκτική εμπειρία να ζεις ένα πλασματάκι που βρίσκεται ανυπεράσπιστο στα χέρια σου, να εξελίσσεται σε ένα αυτοδύναμο ανεξάρτητο άνθρωπο. Ενδιάμεσα να ζεις το πρώτο χαμόγελο, τα πρώτα βήματα, τις πρώτες λεξούλες, την είσοδό του στο σχολείο, τις εμπειρίες του από τα σπορ και τις καλλιτεχνικές του επιδόσεις, την εφηβεία του, τα ερωτικά του σκιρτήματα, την ακαδημαϊκή του πρόοδο, την ανεξαρτησία του και την ωριμότητά του. Η διαφορετικότητα του κάθε παιδιού, προσφέρει και την δυνατότητα αξιοποίησης των διαφορετικών του πλευρών. Κάθε παιδί είναι αφορμή για διαφορετικό τρόπο σχέσης που ταυτόχρονα είναι και πηγή ανάδειξης διαφορετικών πλευρών της προσωπικότητας του πατέρα.
Η πατρότητα προσφέρει σε έναν νέο άνδρα την δυνατότητα του να κατανοήσει τον δικό του πατέρα. Επιτρέπει την αναθεώρηση κάποιων αντιλήψεων για την στάση του και επομένως προσφέρει και την δημιουργία μιας ενήλικης σχέσης μαζί του. Ταυτόχρονα όμως, η νέα στάση προσφέρει μια λειτουργική αυτογνωσία και συνεπώς την εμπέδωση της δίκης του ψυχικής υγείας.
Αλλαγή εποχής. Ο πατέρας που ενδιαφέρεται να κρατά ζωντανή την σχέση με τα παιδιά του, είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί τα νέα δεδομένα της νέας εποχής και να παράγει αξιόπιστα πρότυπα. Επομένως υπερασπίζεται τις σημαντικές του αξίες που θέλει να προσφέρει στα παιδιά του και παραμερίζει κάποια επιμέρους στερεότυπα της δικής του εποχής.
Ο νέος άντρας που επιλέγει την πατρότητα είναι εκείνος που θα κληθεί να σηκώσει το βάρος της επιλογής του στη σύγχρονη δύσκολη καθημερινότητα. Δεν θα γίνει μπαμπάς, ένα αντρικό κακέκτυπο της μητρότητας, αλλά θα αναπτύξει την δική του άμεση προσωπική σχέση με τα παιδιά του. Ταυτόχρονα, θα ζήσει την μοναδική αίσθηση να νιώθει ότι η τρυφερότητα της σχέσης με τα παιδιά του, διαπερνά την όλη προσωπικότητά του και γίνεται αφορμή για την έκφραση και άλλων δημιουργικών δυνάμεων που δεν είχε απελευθερώσει.
Η πατρότητα δεν αποτελεί απλά ένα νέο ρόλο που ο νέος άντρας θα πρέπει να υπηρετήσει, αλλά μια συνταρακτική μεταμόρφωση της όλης προσωπικότητας. Όπως έλεγε μια πετυχημένη διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας που έδειχνε ένα νέο άντρα στο μαιευτήριο να λέει: Μέχρι τώρα ήμουν απλώς ο Νίκος. Τώρα είμαι πατέρας!
