<p style="text-align: justify;"><span lang="EL">Καλησπέρα</span><span>. </span><span lang="EL">Πρίν   ένα  χρόνο  απόκτησα   δίπλωμα  οδήγησης   αυτοκινήτου  σε  αρκετά  μεγάλη  ηλικία, 48  ετών. Είχα   ένα  καταπληκτικό  δάσκαλο  που  μου  έμαθε  πολλά. Αγόρασα  'ένα  μικρό  μεταχειρισμένο   αυτοκινητάκι   και  τον  πρώτο  καιρό  ήμουν  πολύ   ενθουσιασμένη. 'Εκανα  λαθάκια   αλλά   δεν  έκανα καμία   ζημιά   σε  άλλο  αυτοκίνητο. Στη  διάρκεια  του  έτους  ήρθαν  σοβαρά  προβλήματα  υγείας  του  συντρόφου  μου   επαγγελματικά   και   οικονομικά  θέματα   αρκετά   ψυχοφθόρα. Άφησα  για  μεγάλα   διαστήματα  την  εξάσκηση  στην  οδήγηση. Και  τώρα   νομίζω   ότι  αν  βγώ  στο  δρόμο  να  οδηγήσω   θα  με  φάνε  τα  θηρία. Από  το  υπερβολικό  άγχος   τα  χάνω. Με  αγχώνουν  οι  άλλοι  που  μου  κορνάρουν  επειδή   βιάζονται. Βγαίνω  κάθιδρη  κάθε   φορά  από  το  αμάξι. Οι  δικοί  μου  κουράστηκαν  να  μου  δίνουν  κουράγιο. Μήπως  τελικά  δεν  πρέπει   να  οδηγήσω? Μήπως   φταίει   η  ηλικία  μου…</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="EL">Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Όλγα Κωνσταντίνου</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="EL"><br /></span></p>
<p>Διαβάζω το ερώτημα σας και σκέφτομαι πόσο μεγάλο επίτευγμα ήταν αυτό που κάνατε στα 48 σας χρόνια. Πήρατε μια απόφαση που εμπεριέχει ρίσκο, πήρατε μια απόφαση που κινείται στο δρόμο της περαιτέρω αυτονομίας. Τα καταφέρατε και μάλιστα πολύ καλά.</p>
<p>Η πλευρά του εαυτού σας που ανησυχεί και αγχώνεται τον τελευταίο καιρό για την οδήγηση φαίνεται να αγνοεί το προηγούμενο σας επίτευγμα. Η ίδια αυτή πλευρά που ανησυχεί και αγωνιά για την οδήγηση αγνοεί ίσως ότι πριν από λίγους μήνες ο σύντροφος σας αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας  ενώ αντιμετωπίσατε και σοβαρά οικονομικά και επαγγελματικά θέματα. Τα προβλήματα αυτά  ενδεχομένως να σας έφεραν σε επαφή με την ανησυχία, την αγωνία, την απώλεια της πραγματικότητας , της ζωής, της καθημερινότητας, έτσι όπως την ξέρατε μέχρι τότε. Βρεθήκατε μπροστά στην απώλεια της υγείας του συντρόφου σας, στον φόβο ότι μπορεί να τον χάσετε, βρεθήκατε αντιμέτωπη με την απώλεια της οικονομικής σας κατάστασης έτσι όπως τη γνωρίζατε μέχρι τότε.</p>
<p>Το διάστημα που συνέβαιναν όλα αυτά έπρεπε να φανείτε ίσως δυνατή, παρούσα, υποστηρικτική τόσο για τον σύντροφο σας όσο και για σας προκειμένου να «παλέψετε» με όλα αυτά τα δυσάρεστα. Το  άγχος σας λοιπόν στο σήμερα μπορεί να συνδέετε με εκείνη τη δύσκολη περίοδο καθώς προσπαθεί να σας στείλει από ότι φαίνεται ένα παρόμοιο μήνυμα: ότι κινδυνεύετε, ότι υπάρχει κάποια απειλή, ότι θα σας φάνε τα θηρία όπως γράφετε. Όπως τότε που νιώθατε την απειλή, τον κίνδυνο. Προσπαθεί ίσως να σας στείλει το μήνυμα μην ρισκάρεις, μεγαλώνεις, μείνε στα γνώριμα, στα οικεία. Αναρωτιέμαι εάν αυτό είναι ένα σχέδιο για τη ζωή σας που σας βρίσκει σύμφωνη, αν δηλαδή σας αρέσει το σχέδιο που έχει το άγχος για σας. Ίσως από την άλλη, αν σκεφτούμε το άγχος ως τον καλύτερο σας σύμμαχο, να προσπαθεί να σας προστατεύσει από το να εκτεθείτε ξανά σε οποιοδήποτε κίνδυνο, από οποιαδήποτε άλλη ενδεχόμενη απώλεια, πραγματική ή συμβολική.  </p>
<p>Εάν αποφασίσετε ότι σε αυτή τη φάση θα θέλατε μια άλλη απόσταση από το άγχος, θα σας πρότεινα να το καθησυχάσετε λέγοντας του ότι ο κίνδυνος πια έχει περάσει, ότι η απειλή έχει απομακρυνθεί, ότι δεν χρειάζεται πια να βρίσκεται τόσο κοντά σας για να σας προστατεύει. Θα σας πρότεινα ακόμη να έρθετε σε επαφή με τις δεξιότητες που σας επέτρεψαν να πάρετε το δίπλωμα αυτό και να οδηγήσετε τότε το αμάξι με ασφάλεια, δεξιότητες ενδεχομένως που εμπεριέχουν ρίσκο, θάρρος, δύναμη. Είναι αυτές οι δεξιότητες παρούσες στη ζωή σας αυτή τη στιγμή; Πώς θα μπορούσατε να τις  προσκαλέσετε πάλι; Από ποιον θα χρειαζόσασταν τί, προκειμένου να έρθετε σε επαφή μαζί τους; Αναρωτιέμαι αν ο δάσκαλος που είχατε τότε θα ήταν ένα πρόσωπο που θα σας έφερνε πάλι σε επαφή με αυτές σας τις δυνατότητες…..</p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="EL"><br /></span></p>