Ένας αναγνώστης μας που ταλαιπωρείται από τη φοβία της πτήσης με τα αεροπλάνα καθώς και από την κλειστοφοβία ζήτησε την βοήθεια και την καθοδήγηση των ειδικών επιστημόνων μας.
Αγαπητή Άννα και συντελεστές της πολύ ενδιαφέρουσας και χρήσιμης ιστοσελίδας, γεια σας. Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους σας με υγεία, ευημερία και κάθε επιτυχία.
Είμαι 40 ετών και για πρώτη φορά θέτω ένα ερώτημα που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια αφού δεν έχω καταφέρει να βρω λύση και δεν το έχω συζητήσει παρά μόνο με την οικογένειά μου, που αν και μου συμπαραστέκεται, δεν έχει την δυνατότητα να με βοηθήσει στο θέμα αυτό. Το πρόβλημά μου είναι σύνθετο. Η κλειστοφοβία και η πετοφοβία (ή αεροφοβία) με όλα τα επακόλουθά τους. Δεν ξέρω πιο από τα δυο είναι πιο ισχυρό αφού, κατά την γνώμη μου, έχουν κοινό παρανομαστή. Μόνο το γεγονός ενός ασανσέρ, του μετρό ή μιας πτήσης με «αρρωσταίνουν».Δύσπνοια, ταχυκαρδία, εφίδρωση, πανικός και η εντύπωση ότι εδώ «τελειώνω και σβήνω» είναι αυτά που με κυριεύουν. Λόγο επαγγέλματος (απόφοιτος Πολυτεχνείου) είμαι αναγκασμένος να κάνω ταξίδια αρκετές φορές. Αυτό όμως γίνεται αποκλειστικά με το πλοίο (μετά από πολλή προσπάθεια και εδώ) και με τις (υπέργειες) συγκοινωνίες. Τα ταξίδια στο εξωτερικό είναι για μένα μόνο ένα όνειρο.
Πήρα το θάρρος να ζητήσω μια γνώμη από εσάς, γιατί μου έχει παρουσιαστεί μια μοναδική ευκαιρία για ένα υπερατλαντικό ταξίδι στην Αμερική προς το τέλος του έτους. Ήδη από τώρα φαντάζομαι την πτήση και τα ασανσέρ στα ψηλά κτίρια και το άγχος μου δεν με αφήνει σε ησυχία. Ίσως (με πάρα πολλά ερωτηματικά αν τελικά καταφέρω να πάω) την πτήση να την αντιμετωπίσω με κανένα-δυο “happy pills” (δεν ξέρω αν είναι μια παρατραβηγμένη σκέψη) αλλά το μετά; Μετά τι γίνεται αφού αναπόφευκτα για περισσότερο από ένα μήνα θα πρέπει να παραμείνω εκεί; Γνωρίζετε μήπως στην Ελλάδα γίνονται ειδικά σεμινάρια για αεροφοβικούς;
Δεν ζητάω μαγικές λύσεις, ούτε έχω απαιτήσεις εξωπραγματικές, απλά ζητάω μια έγκυρη γνώμη, μια τεκμηριωμένη συμβουλή ώστε να παλέψω (γιατί το θέλω κατά βάθος) και να νικήσω τις φοβίες μου αυτές, που τόσο πολύ με περιορίζουν και έχουν στερήσει από τη ζωή μου ευκαιρίες που δύσκολα ξαναβρίσκονται. Επίσης, θα ήθελα να σας πω ότι δεν κατοικώ στην Αθήνα, αλλά είμαι σε νησί του Αιγαίου. Το 1994 μπήκα σε αεροπλάνο για την Ιταλία και έκτοτε δεν ξαναταξίδεψα ποτέ αεροπορικώς. Επέστρεψα με πλοίο από την Αδριατική. Συνολικά έχω ταξιδέψει 5 φορές με αεροπλάνο αλλά ήμουν μικρότερος από 12 ετών όταν αυτό είχε συμβεί πριν το 1994 και τα ταξίδια ήταν υπερατλαντικά.
Το «τελευταίο» ασανσέρ το πήρα το 2002! Από τότε, απλώς το «καλημερίζω» καθημερινά πηγαίνοντας στην εργασία μου που είναι στον 1o όροφο πολυκατοικίας. Αν υπάρχει κάποιο ιατρικό κέντρο που να ασχολείται με τις φοβίες αυτές, θα ήθελα πολύ να μου το προτείνετε. Δεν θα ήθελα να ψάχνω στα τυφλά μέσω ίντερνετ γιατί είναι πολύ εύκολο να απορρίψω κάτι που αξίζει ή/και να δεχθώ κάτι που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες μου. Στο νησί η κοινωνία είναι μικρή και (δυστυχώς) πολύ εύκολα μπορεί να κολλήσει μια ατυχής ετικέτα-ταμπέλα που να πλήξει και την εικόνα μου και το όνομά μου, πράγμα που δύσκολα εκ των υστέρων μαζεύεται. Ο ψυχίατρος που υπάρχει εδώ στο νησί, με την κατάθλιψη που επικρατεί στην χώρα μας τελευταία, αν και έχει αρκετή κίνηση και δεν θα ήθελα να τον επισκεφτώ. Νιώθω λίγο άβολα και ντρέπομαι που το γράφω αυτό αλλά είναι αλήθεια.
Σκοπός του ταξιδιού θα είναι η εκπαίδευση με δυνατότητα ενδεχόμενης μελλοντικής παραμονής για δουλειά στην Αμερική και τα αναγκαία μπρος πίσω αεροπορικά ταξίδια. Αν απαντήσετε στο ερώτημά μου ονομαστικά, παρακαλώ πολύ χρησιμοποιήστε μόνο το μικρό μου όνομα. Ευχαριστώ για την ευκαιρία που μας παρέχετε να σας ρωτήσουμε.
Πολλά συγχαρητήρια για την υπέροχη προσπάθεια σας και κάθε επιτυχία σε όλους τους τομείς.
Αγαπητέ αναγνώστη. Απευθύναμε το ερώτημά σας στον συνεργάτη μας Ψυχίατρο κύριο Πέτρο Σκαπινάκη, Επίκουρο Καθηγητή Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
“Από την περιγραφή που δίνετε, πιο πιθανό είναι να πάσχετε από διαταραχή πανικού που όμως περιορίζεται περισσότερο σε χώρους κλειστούς από τους οποίους η διαφυγή είναι πολύ δύσκολη σε περίπτωση που χρειαστεί να φύγετε. Για τον λόγο αυτό το αεροπλάνο είναι το πιο δύσκολο (καθώς μάλλον είναι …δύσκολο να το σκάσετε εν πτήσει!) μέσο. Η θεραπεία από την κατάσταση αυτή είναι δυνατή, αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται συστηματική ψυχοθεραπεία του τύπου της γνωστικής – συμπεριφορικής (μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την θεραπεία αυτή εδώ: http://pskapinakis.
Μην περιμένετε μαγικές λύσεις ούτε μαγικά χάπια. Συχνά συγκρίνω την θεραπεία αυτών των προβλημάτων με την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας. Όπως και στις ξένες γλώσσες χρειάζεται σύστημα, προσπάθεια και χρόνος. Κανείς δεν έμαθε μια ξένη γλώσσα μόνο με το να παρακολουθεί περιστασιακά βίντεο ή τηλεοπτικές εκπομπές (αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο αλλά δεν επαρκεί). Για τον λόγο αυτό, θα πρότεινα να σκεφθείτε την πιθανότητα να αναζητήσετε μια τέτοια θεραπεία (αν και καταλαβαίνω ότι ο τόπος διαμονής θα αποτελέσει ένα μικρό πρόβλημα).
Στα πλαίσια μιας συστηματικής θεραπείας, δεν αποκλείω και την βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν κάποια αγχολυτικά φάρμακα, αλλά όχι μόνα τους. Αντιλαμβάνομαι ότι η πρόκληση να πάτε σε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι είναι μεγάλη, αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό το ταξίδι είναι αρκετά υψηλός στόχος και θα ήμουν προσεκτικός. Θα ήταν ίσως καλύτερο να αρχίσετε με κάτι πιο εύκολο, αλλά μερικές φορές ένα ισχυρό κίνητρο μπορεί να δράσει θεραπευτικά και να έχει αποτέλεσμα, οπότε μπορείτε να το ξανασκεφθείτε.”
