Σκέφτομαι τον κύριο και την κυρία Ρόουζ. Η αλήθεια είναι ότι στην ταινία γελούσαμε, στην πραγματική ζωή όμως δεν είναι καθόλου έτσι.
Τα ζευγάρια που «πολεμούν» μεταξύ τους υποφέρουν. Δεν είναι αστείο. Οι ζωές τους χαλούν και μαζί χαλάει η ποιότητα ζωής και όσων εμπλέκονται στην διαμάχη τους. Πρώτα από όλα τα παιδιά και δευτερευόντως οι οικογένειες.
Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας
Γιατί όμως τόσο μίσος (ναι, πρόκειται για μίσος!), γιατί τόση βία, τέτοιος αλληλοσπαραγμός; Είναι η δύναμη της αγάπης, η δύναμη της συνήθειας ή μήπως ένας ακραίος εγωισμός που τροφοδοτεί την αντιπαλότητα;
Ο «πόλεμος» του ζευγαριού
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο «πόλεμος» πολλές φορές ενυπάρχει και μέσα στην λειτουργία της ίδιας της οικογένειας- δεν περιμένει να ξεσπάσει μόλις το ζευγάρι χωρίσει.
Συχνά μάλιστα οι διαπληκτισμοί, οι φωνές, οι βίαιες αντιδράσεις είναι εντονότερες ανάμεσα στα παντρεμένα ζευγάρια με αποτέλεσμα τα παιδιά να γίνονται σχεδόν καθημερινά μάρτυρες της ενδοοικογενειακής βίας και έτσι, να στιγματίζονται παντοτινά από εικόνες και βιώματα με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ψυχισμό τους.
Πώς μπορεί να επικρατήσει λογική;
Πώς γίνεται ένα ζευγάρι να λήξει τη σχέση του ειρηνικά και πολιτισμένα χωρίς ακρότητες, χωρίς «πολέμους»; Η ιστορία των ζευγαριών που χωρίζουν δείχνει ότι η ποιότητα του χωρισμού είναι ανάλογη της ποιότητας της σχέσης που προϋπήρχε.
Αν στο ζευγάρι υπήρχε αγάπη και κατανόηση, αλληλοσεβασμός, αποδοχή και ισοτιμία, τότε ακόμη και αν αγεφύρωτες διαφορές οδήγησαν στο διαζύγιο, αυτό θα γίνει με έναν τρόπο που θα αντιστοιχεί σε όσα προηγουμένως είχαν ζήσει.
Προφανώς και θα υπάρχει πόνος. Το διαζύγιο είναι μια απώλεια, επιφέρει πένθος και στο πένθος πονάμε. Εν τούτοις υπάρχει η αναγνώριση του τέλους, η αποδοχή της λήξης και του αποτελέσματος. Με δυο λόγια η αναγνώριση και η αποδοχή της ατομικότητας του άλλου.
Αν μια σχέση ήταν κακή, πώς θα τελειώσει;
Αντίθετα στα ζευγάρια των οποίων η σχέση και πριν το διαζύγιο ήταν κακή, χωρίς συνεννόηση, χωρίς φροντίδα, χωρίς νοιάξιμο, είναι μάλλον καταδικασμένα να χωρίσουν άσχημα, συντηρώντας και τότε τις κακές συνήθειές τους… με θύματα τόσο τους ίδιους όσο και τα παιδιά τους.
Ο Κος και η Κά Ρόουζ άργησαν να μάθουν τις αξίες του σεβασμού, της αποδοχής και της εμπιστοσύνης. Έπαιξαν και έχασαν, όμως αυτοί ήταν ρόλοι σε μια ταινία. Εμείς που πρωταγωνιστούμε στο έργο της ζωής μας, ας πάρουμε τον ρόλο μας πιο σοβαρά. Ας δώσουμε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.
*Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι πτυχιούχος Ψυχολογίας από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Επίσης, είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος και του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων.
Διαβάστε σχετικά άρθρα:
Χωρισμός: Γιατί όταν τελειώνει μια σχέση περνάμε ένα είδος πένθους;
Χωρισμός: Πόσο καιρό «πρέπει» να μείνεις μόνος σου πριν κάνεις νέα σχέση;
