<div class="WordSection1">
<p class="40" style="text-align: justify;">"0XΙ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Μπορεί να καταλαβαίνουμε, ακόμα και να συγχωρούμε μια έντονη και δραματική αντίδραση απέναντι σε κάποιο εξαιρετικό γεγονός, όπως είναι η αδυναμία του συντρόφου μας να παραστεί σε κάποιο δείπνο που δίνεται προς τιμήν μας, ή στην κηδεία ενός αγαπημένου μας προσώπου. Ευτυχώς, τέτοια περιστατικά δεν συμβαίνουν συχνά σ’ ένα γάμο. Πιο συχνές είναι οι καθημερινές, συνηθισμένες αδικίες που μας πληγώνουν και μας θυμώ­νουν, γιατί δείχνουν ότι δεν σέβεται ο ένας τον άλλο.</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Εκείνη του χαϊδεύει το χέρι, κι εκείνος μένει παγερά αδιάφορος. Εκείνος της περιγράφει τη μέρα του, κι εκείνη δεν του δίνει καμιά σημασία.</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Ο τρόπος που τη φιλάει μοιάζει μηχανικός. Οι ιστορίες του την κάνουν να πλήττει.</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Πολλές φορές, καταπνίγουμε τις αντιδράσεις μας. Έκπλη­κτοι από την ένταση των συναισθημάτων μας, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αντιδρούμε υπερβολικά, και καταλή­γουμε να υποφέρουμε σιωπηλά, όταν οι άλλοι μας πληγώνουν. Αλλες φορές, πάλι, αντιδρούμε έντονα. Σχολιάζουμε σαρκαστι­κά: «Με συγγωρείς, δεν είχα καταλάβει ότι σε κάνω να πλήτ­τεις». Κατηγορούμε: «Δεν νοιάζεσαι για μένα. Δεν μπορείς ούτε καν να μ’ αγγίξεις». Κάνουμε εριστικές υποδείξεις: «Ίσως θά ’πρεπε να βρεις κάποιον άλλο που να σου κινεί το ενδιαφέρον περισσότερο από μένα». Βγαίνουμε σαν σίφουνας απ’ το δωμά­τιο: «Δεν έχω διάθεση να είμαι με κάποιον που δε με νοιάζεται και δε μ' αγαπάει».</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Όταν αντιδρούμε έντονα, το πιθανότερο είναι να αντιδράσει εξίσου έντονα και ο σύντροφός μας, προσπαθώντας είτε να αμυνθεί είτε να αντεπιτεθεί: «Είναι τόσο τρομερό που χασμουρήθηκα;… κοίτα, είμαι πολύ κουρασμένος απόψε», «Δεν είμαστε πια ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα». «Άρχισες πάλι τα ίδια!», «Είσαι όλο απαιτήσεις! — δεν μπορείς να δεχτείς ούτε στιγμή ότι δεν εί­σαι το κέντρο του σύμπαντος».</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Γιατί τέτοιες φαινομενικά ασήμαντες πράξεις μπορούν να προκαλέσουν τόσο έντονες αντιδράσεις; Μπορεί να φταίνε τα βιώματά μας. Μια χρόνια κατάσταση καθημερινών ενδείξεων αδιαφορίας, όπου το παραμικρό γεγονός μπορεί εύκολα να (παρ)εξηγηθεί, μπορεί να προκαλέσει ανά πάσα στιγμή μια πλη­γωμένη ή θυμωμένη αντίδραση. Στη νουβέλα του Τζον Απντάικ, Σ.", η Σάρα Γουόρθ εγκαταλείπει το γιατρό σύζυγό της, με τον οποίο είναι παντρεμένη Πάνω από είκοσι χρόνια, όχι λόγω κάποιας αποκρουστικής πράξης του, αλλά εξαιτίας της ευγενικά χαϊδεύει το χέρι, κι εκείνος μένει παγερά αδιάφορος. Εκείνος της περιγράφει τη μέρα του, κι εκείνη δεν του δίνει καμιά σημασία.</p>
</div>
<p style="text-align: justify;">Σ’ ένα γράμμα που στέλνει στην ενήλικη κόρη της, προσπαθεί να δικαιολογήσει την απόφασή της να φύγει: «Λοιπόν, πρόσφατα έκανα ένα πεί­ραμα. Δεν είπα κουβέντα στον πατέρα σου για το πώς είχα πε- ράσει τη μέρα μου. Και δεν με ρώτησε τίποτα. Όχι μόνο μια φο­ρά, αλλά μέρες ολόκληρες, δάγκωνα τη γλώσσα μου να μη μιλή­σω – αλλά δεν κατάλαβε το παραμικρό. Αυτό έβαζε τα πάντα στη θέση τους. Αφού λοιπόν απουσίαζα εντελώς απ’ τη σκέψη του, δεν θα πείραζε να απουσιάζω και απ’ τη ζωή του». Μια χρόνια κατάσταση αδιαφορίας -απρόσεκτων κινήσεων, που η καθεμιά από μόνη της θα μπορούσε να ξεπεραστεί, αλλά όλες μαζί αποκτούσαν μια τεράστια δυναμική- οδήγησαν τη Σάρα να εγκαταλείψει τον άντρα της και όλα τα υλικά αγαθά που απο­λάμβανε πλάι του.</p>
<div class="WordSection3" style="text-align: justify;">
<p class="221">Το Ευαίσθητο Σημείο μου</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Μερικές φορές, αντιδρούμε έντονα σε μικροπράγματα, κι ας μην υπάρχει ένα ιστορικό αδιαφορίας που να δικαιολογεί την αντίδρασή μας. Εντελώς ξαφνικά, και χωρίς κανένα εμφανή λόγο, αφήνουμε τα συναισθήματα μας να ξεσπάσουν, λες και κάποια εύφλεκτα υλικά μέσα μας υπερθερμάνθηκαν και εξερράγησαν.</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Παρόλο που ο χαρακτηρισμός έκρηξη ταιριάζει στη δύναμη της αντίδρασής μας, η σχέση μεταξύ του γεγονότος που μας προκάλεσε και της αντίδρασής μας θυμίζει περισσότερο αλλεργι­κό σοκ. Αυτό που για τους περισσότερους είναι μια ελαφρώς δυ­σάρεστη εμπειρία, όπως π.χ., το τσίμπημα μιας μέλισσας, ή μ^ια θεραπευτική εμπειρία, όπως είναι η χορήγηση πενικιλλίνης, η αποτρόπαιος αδιαφορίας και ψυχρότητας που της έδειχνε. Σ’ ένα γράμμα που του έστειλε, περιγράφει «τα σχεδόν εικοσιδύο χρόνια ψυχολογικής και συναισθηματικής βίας που εσύ και η αποστειρωμένη ψυχρότητά σου μου επέβαλαν». Σ’ ένα γράμμα που στέλνει στην ενήλικη κόρη της, προσπαθεί να δικαιολογήσει την απόφασή της να φύγει: «Λοιπόν, πρόσφατα έκανα ένα πεί­ραμα. Δεν είπα κουβέντα στον πατέρα σου για το πώς είχα πε- ράσει τη μέρα μου. Και δεν με ρώτησε τίποτα. Όχι μόνο μια φο­ρά, αλλά μέρες ολόκληρες, δάγκωνα τη γλώσσα μου να μη μιλή­σω – αλλά δεν κατάλαβε το παραμικρό. Αυτό έβαζε τα πάντα στη θέση τους. Αφού λοιπόν απουσίαζα εντελώς απ’ τη σκέψη του, δεν θα πείραζε να απουσιάζω και απ’ τη ζωή του». Μια χρόνια κατάσταση αδιαφορίας -απρόσεκτων κινήσεων, που η καθεμιά από μόνη της θα μπορούσε να ξεπεραστεί, αλλά όλες μαζί αποκτούσαν μια τεράστια δυναμική— οδήγησαν τη Σάρα να εγκαταλείψει τον άντρα της και όλα τα υλικά αγαθά που απο­λάμβανε πλάι του.</p>
</div>
<div class="WordSection5">
<p class="a3" style="text-align: justify;">Ο χαρακτηρισμός των συναισθηματικών αντιδράσεών μας ως "ψυχολογικών αλλεργιών" είναι βάσιμος για δύο λόγους: Το περιστατικό στο οποίο εμείς έχουμε μια ιδιαίτερη ευαισθησία εί­ναι ανώδυνο, ή —τουλάχιστον— ελάχιστα επώδυνο για τους πε­ρισσότερους ανθρώπους. Παράλληλα, ακριβώς επειδή το σώμα αντιδρά υπερβολικά, μια αλλεργία μπορεί να αντιστέκεται στη θεραπεία, και πολλές φορές, να απειλεί ακόμα και την ίδια μας τη ζωή. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι προσπάθειές μας να θωρακί­σουμε τον εαυτό μας από τις ψυχολογικές αλλεργίες μπορεί να αποδειχτούν μάταιες, και κάποιες φορές να απειλήσουν ακόμα και την ίδια τη σχέση μας.</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Καταμεσής ενός καβγά, ο Έκτωρ ξεστομίζει ότι το καλύτε­ρο που έχουν να κάνουν αυτός και η Κλαρίς είναι να χωρίσουν. Για κείνον, αυτή η δήλωση εκφράζει απλώς το θυμό του τη δε­δομένη στιγμή. Δεν έχει καμία πρόθεση να χωρίσει με την Κλα­ρίς. Για πολλά ζευγάρια, τέτοιου είδους σχόλια ακούγονται δυ­σάρεστα, και μπορεί να προκαλούν απαντήσεις του τύπου: «Α, ναι; Και ποιος νομίζεις ότι σε κρατάει;». Ωστόσο, για την Κλα­ρίς, ένα τέτοιο σχόλιο είναι βαθιά τραυματικό. Η ευαισθησία της στο θέμα της εγκατάλειψης και της απόρριψης δεν της επιτρέ­πει να ξεχάσει αυτή την κουβέντα. Νιώθει πληγωμένη και φοβι­σμένη, αλλά πάνω απ’ όλα νιώθει εξοργισμένη. Η αυθόρμητη αντίδρασή της είναι να μαζέψει τα πράγματά της και να φύγει το ίδιο βράδυ. Απορρίπτοντάς τον, προστατεύει τον εαυτό της. Τον αφήνει πριν προλάβει να την αφήσει αυτός. Ο Έκτωρ ανα­γκάζεται να την παρακαλάει για μέρες μέχρι εκείνη ν’ αποφασί­σει να ξαναγυρίσει κοντά χου. Ομως, η έντονη αντίδραση της Κλαρίς στο σχόλιό του τον προβληματίζει ειλικρινά για το γάμο τους, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο καβγάς που τον οδήγησε να προτείνει διαζύγιο.</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Η αντίδρασή μας σ’ αυτές τις καταστάσεις είναι τόσο έντο­νη, επειδή παίρνουμε πολύ προσωπικά το γεγονός που την προκάλεσε. Όπως ένας πύραυλος εξοπλισμένος με ανιχνευτή θερμό­τητας χτυπάει κατευθείαν στη μηχανή του αεροπλάνου, το φαι­νομενικά αθώο γεγονός βρίσκει το ευαίσθητο κουμπί μας. Εκμε­ταλλεύεται την ανασφάλειά μας. Βρίσκει την Αχίλλειο πτέρνα μας, το σημείο που είμαστε εντελώς απροστάτευτοι. Περιμένου­με απ’ τους συντρόφους μας να νοιαστούν για την ευαισθησία μας, ακόμα κι αν κάποιες φορές αυτή η υπερευαισθησία εκπλήσ­σει κι εμάς τους ίδιους. Είμαστε θύματα. Είναι απρόσεχτοι. Απλώς πρέπει να αλλάξουν την απαράδεκτη συμπεριφορά τους, αλλά ούτε κι εμείς δεν μπορούμε να τους εξηγήσουμε τι ακριβώς θέλουμε να κάνουν.</p>
<p class="a3" style="text-align: justify;">Κείμενο των συγγραφέων και ψυχοθεραπευτών Andrew Christensen και Neil Jacobson </p>
<p class="20" style="text-align: justify;">Απόσπασμα από το βιβλίο Αντιμετωπίζοντας τις διαφορές μας. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Θυμάρι για την ευγενική παραχώρηση του υλικού. </p>
</div>