Πέπη Ρηγοπούλου: Το Σώμα – Τέχνη και Ιατρική

<p>Τέχνη και Ιατρική. Δυο κόσμοι διαφορετικοί που ωστόσο συνομιλούν, ανταλλάσσουν στοιχεία. Μήπως ο Καβάφης δεν μιλά για τα φάρμακα της τέχνης της ποιήσεως και ο Ιπποκράτης δεν αναφέρθηκε επιγραμματικά στην μακρά τέχνη της ιατρικής;</p>
<p>Νόσος και ίαση. Ενδοσκόπηση, κατάδυση στο κρυμμένο, το άδηλο, το αινιγματικό και κάποτε απαγορευμένο βάθος του σώματος και της ψυχής. Περιπέτεια χιλιετιών, που φτάνει μέχρι τα πιο εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα που εξερευνούν τα σπήλαια, τα δάση, τα ποτάμια του εσωτερικού του ανθρώπινου σώματος.</p>
<p>Το βιβλίο αυτό ενδιαφέρει όχι μόνο καλλιτέχνες και γιατρούς αλλά κάθε άνθρωπο που πιστεύει ότι οι απαντήσεις που τόσο έχουμε ανάγκη στο θρυμματισμένο περιβάλλον μας, δεν μπορούν να πηγάσουν παρά μέσα από την αναπάντεχη συνάντηση κόσμων, εποχών και κλάδων που αν και μοιάζουν ξένοι ή και αντίθετοι επικοινωνούν: οι υποδόριοι και οι υποσυνείδητοι τόποι του σώματος συναντούν τα φυσικά, τα αστικά, τα κοσμικά τοπία.</p>
<p>Μπορεί να θεραπεύσει η τέχνη; Η ψυχή είναι «συνέπεια» του σώματος; Η αρρώστια, η ενδοσκόπηση και η θεραπεία πώς εννοούνται σε ξεχωριστούς πολιτισμούς; Πώς διαπλέκονται οι επιδημίες ανάμεσα στην ιατρική, την αισθητική και την πολιτική; Κατά πόσο ο καρκίνος είναι «λανθάνον έργο τέχνης»; Αυτά και άλλα ερωτήματα διερευνώνται στο βιβλίο «Το Σώμα – Τέχνη και Ιατρική» της Πέπης Ρηγοπούλου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ι. Σιδέρης.</p>
<p><img src="/contentfiles_2016b/top-events/city-life/0continopeph.jpg" alt="" width="535" height="370" /></p>
<p>Πρόκειται για ένα τόμο 329 σελίδων όπου η συγγραφέας, με σπουδές Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορίας της Τέχνης στη Σορβόννη, Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών διδάσκοντας επικοινωνία, ανάλυση λόγου και τέχνης, ψυχανάλυση, και έχοντας στο ενεργητικό της μια σειρά από δοκιμιακά βιβλία, επισκοπεί την προϊστορία στην ιατρική της ελληνικής αρχαιότητας περνώντας από τους άλλους μεγάλους πολιτισμούς για να φτάσει στο νεότερο κόσμο.</p>
<p>Εξετάζει τη σχέση θεραπείας – τελετουργίας, την αναζήτηση της ολότητας, το ρόλο του σαμάνου και του μοντέρνου θεραπευτή, τη ζωοθυσία ως πηγή γνώσης, τις αγριότητες των πολέμων, την αποδέσμευση της ιατρικής από την θρησκεία που συντελέστηκε στην αρχαία Ελλάδα, την ιατρική στο Βυζάντιο, την ίδρυση του πρώτου αραβικού νοσοκομείου στη Βαγδάτη τον 8ο μ.Χ. αιώνα, την ανάδειξη του σώματος στην αναγέννηση, την απεικόνιση των χειρουργείων στην εξπρεσιονιστική ζωγραφική.</p>
<p>«Είναι δυνατόν ο πόνος να ενοποιεί το σώμα την ίδια στιγμή που το κατακερματίζει; Είναι δυνατόν, αυτό που βλέπω όταν χτυπάω, το αίμα, το πύον, η κακοφορμισμένη πληγή, να είναι η μόνη πραγματικότητα; Αυτός ο κόσμος που τον αφουγκράζομαι να είναι άσκημος, απωθητικός, βρώμικος; Να μυρίζει ανυπόφορα, να είναι σαν κρέας του κρεοπωλείου; Ή μήπως αρχέγονοι τρόμοι και απαγορεύσεις χιλιετιών μας εμποδίζουν να ανοιχτούμε πέρα από το προφανές στην περιπέτεια της εξερεύνησης;» ρωτάει.</p>
<p>Και συνεχίζει: «Ποιος είναι ο στόχος μου; Θέλω να θυμίσω ότι υπάρχει μια ομορφιά κάτω από το δέρμα. Φλέβες, αρτηρίες, νευρώνες και νευροδιαβιβαστές, όργανα και οστά. Ένας κόσμος που θυμίζει λεωφόρους και εργοστάσια, πεδιάδες και λαγκάδια, βουνά και σπηλιές, λουλούδια, πουλιά, βάραθρα και ανόργανη ύλη. Ριζώματα και γυμνά κλαδιά δέντρων θυμίζουν το νευρικό μας σύστημα. Λουλούδια μέσα από καλειδοσκόπιο θυμίζουν τα κύτταρά μας. Μανιτάρια το αναπνευστικό μας σύστημα. Σαλιγκάρια τα νεφρά μας.»</p>
<p>Η Κορνηλία Πουλοπούλου και ο Γιάννης Μαρκάκης μελετούν τις σχέσεις δημιουργίας και ψυχικής διαταραχής βασισμένοι στα πρόσφατα πορίσματα της νευροβιολογίας, προτείνοντας νέους δρόμους διαλόγου.</p>
<p>Ο Δημήτρης Παπαχαραλάμπους μας ξεναγεί στο αχανές πεδίο όπου συναντώνται η ιατρική και ο κινηματογράφος, αποδεικνύοντας με παραδείγματα ότι η τέχνη μπορεί να επηρεάσει την ιατρική πράξη.</p>
<p>Η Ιόλη Ανδρεάδη ερευνά μέσα από τα μονοπάτια της ανθρωπολογίας του θεάτρου την τελετουργία των Αναστεναρίων φωτίζοντας την θεραπευτική διάσταση της έκστασης.</p>
<p>Ο Πέτρος Αλεξανδρής μιλά για τον στιγματισμό του νοσούντος ακόμα και όταν η νόσος είναι πλέον ανενεργή.</p>
<p>Και η Άντζι Καρατζά γράφει το προσωπικό της βίωμα για τον καρκίνο.</p>
<p>Στον επίλογο, η Πέπη Ρηγοπούλου σημειώνει: «Από τον σαμάνο στον περφόρμερ. Να νιώσεις το σώμα σου αλλιώς, να το δεις από ψηλά σαν να είναι αλλού και ταυτόχρονα το πιο δικό σου, φωτισμένο από μια αυτοσυνείδηση που μπορεί να αναδυθεί από την επίμονη άσκηση, τη νηστεία και τη δέηση, από την καλλιτεχνική ή και την επιστημονική προσπάθεια, ιατρική ή άλλη, απροσδόκητη ή και επίφοβη, όταν το βιώνεις».</p>
<p> </p>
<p> </p>
<p>Πηγή: ΑΠΕ, ΜΠΕ, biblionet.gr</p>

Σχετικά άρθρα