Χθες ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε 5 χρόνια που η Κομισιόν και ο πρόεδρος Μπαρόζο καλούν τη Γερμανία και τα υπόλοιπα κράτη με θετική δημοσιονομική θέση να ξοδέψουν, ώστε να συμπαρασύρουν τους αδύναμους εταίρους τους στην ανάπτυξη. Η πρώτη φορά ήταν στα τέλη του 2008, όπου η προηγούμενη Κομισιόν με τον ίδιο πρόεδρο, επέτρεπε στα κράτη να ξοδέψουν για να αποφευχθεί η ύφεση μετά την κατάρρευση των Λήμαν Μπρόδερς. Η ύφεση τελικώς δεν αποφεύχθηκε, αλλά πολύ χειρότερα τα ελλείμματα γιγαντώθηκαν από τα λεγόμενα one off μέτρα, πολύ πριν σκάσει σα βόμβα η ελληνική υπόθεση.

To βασικό πρόβλημα σε εκείνη τη φάση ήταν ότι οι οικονομίες της ζώνης του ευρώ δεν έπειθαν τους μελλοντικούς επενδυτές ότι η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο – εντύπωση στην οποία συνέβαλε πάρα πολύ και η ελληνική υπόθεση του 2009-2010. Οι αγορές σε γενικές γραμμές είχαν μια δεδομένη αντίληψη για τη διαρθρωτική θέση των κοινοτικών οικονομιών, ήρθε και η επιδείνωση των δημοσιονομικών και φτάσαμε στη γενικευμένη κρίση χρέους.

Σύμφωνα με τον Μπαρόζο, τον Ρεν και το επιτελείο της Κομισιόν, σήμερα δεν είμαστε εκεί. Έχουμε πείσει ως ευρωζώνη ότι θα μείνουμε μαζί πάση θυσία και αργά αλλά σταθερά συντηρούμε την εντύπωση ότι θα αποκτήσουμε και πραγματική κοινή οικονομική πολιτική. Οι επενδυτές και τα funds που επενδύουν σε κοινοτικά χαρτιά το βλέπουν αυτό και κατά συνέπεια γενικευμένος κίνδυνος υπαναχώρησης στην κρίση χρέους δε φαίνεται στον ορίζοντα.

Σε αυτό συμβάλει και η σιδηρά θέση της Γερμανίας, πως η βασική προτεραιότητα των πάντων είναι να αποπληρώσουν τα χρέη τους – δηλαδή να μειώσουν το δημόσιο χρέος. Η σύσταση αυτή δεν έχει φύγει από το καλάθι της Κομισιόν. Η σύσταση που έφυγε είναι το γνωστό “πάρτε κι άλλα μέτρα για το έλλειμμα