<p style="text-align: justify;">Γεια σας είμαι ένα απλό κορίτσι 13 ετών. Εδώ και ένα χρόνο που πήγαινα πρώτη γυμνασίου τα πράγματα έγιναν δυσκολότερα στη ζωή μου. Δεν έχω φίλους, όλοι με παρατάνε, όλοι είναι ψεύτικοι, βαρέθηκα… Ακόμη κι η οικογένειά μου δεν με υποστηρίζει και νιώθω άσχημα, είμαι σε φάση αυτοκτονίας, δεν ξέρω τι να κάνω και ναι ενώ θα έπρεπε να περνάω καλά την εφηβική μου ηλικία, κάθομαι σπίτι και κλαίω για το πώς κατάντησα έτσι. Δεν θέλω πια να ζω έτσι, θέλω να περνάω και εγώ καλά. βαρέθηκα… σας παρακαλώ, βοηθήστε με!</p>
<p><strong>Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος- ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός</strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια:</p>
<p style="text-align: justify;">Θα σταθώ στη λέξη "κατάντησα" που είπατε. Αναλύοντάς την καταλαβαίνω ότι ήσασταν κάτι ή είχατε κάτι που δεν είσαστε ή δεν έχετε πια, κι αυτό σας στεναχωρεί. Πώς ήσασταν; Τί είχατε; Περιγράψτε λίγο αυτό τον χαμένο παράδεισο και εξηγήστε γιατί νιώθετε ότι δεν ξαναγυρίζει. Φαντάζομαι ότι το ανεπίστρεπτο είναι που σας δημιουργεί σκέψεις για το τέλος. Πώς είναι αυτό που δε γυρίζει πίσω; Γιατί το επιθυμείτε τόσο;</p>