Ήμουν από μικρή θύμα bullying και ρατσισμού επειδή έκανα παρέα με παιδιά άλλων εθνικοτήτων

<p style="text-align: justify;">Χαίρετε! Ποτέ δεν περίμενα ότι θα καταφέρω να εκφράσω ό,τι μου συμβαίνει σε κάποιον. Και ενώ είχα πάρει απόφαση να σας γράψω, δεν νιώθω ότι υπάρχουν λέξεις που να εκφράζουν τα όσα νιώθω προσπαθήσω όμως.<strong> Πρόσφατα έγινα 18 χρονών. </strong> Ανήκω σε μια πολύτεκνη οικογένεια.    Θυμάμαι τον εαυτό μου σε μικρότερη ηλικία ως ένα ευτυχισμένο κοριτσάκι γεμάτο όνειρα. Γεγονός που πλέον εδώ και χρόνια έχει πάψει να ισχύει. Ας ξεκινήσω από την αρχή. Έως την δευτέρα δημοτικού είχα μια πολύ ευτυχισμένη ζωή. Από την <strong>τρίτη δημοτικού</strong> έπεσα θύμα <strong>bullying</strong> στο σχολείο, το οποίο με ακολουθούσε σε όλη την υπόλοιπη καθημερινή μου τότε ρουτίνα. Πήγαινα φροντιστήριο και μόλις πλησίαζα το φροντιστήριο διάφορα παιδιά από το σχολείο μου πετούσαν τσίχλες στα μαλλιά καθώς και περιτυλίγματα από κρουασάν και διαφόρων άλλων.   <strong>Το bullying είχε ξεκινήσει επειδή έκανα παρέα όλα τα παιδιά του σχολειού άσχετα το χρώμα τους και την καταγωγή τους.</strong> Τότε άρχισαν να μην με παίζει κανένας και να μην έχω πλέον κολλητές. Οι φιλές μου ντρεπόντουσαν για έμενα και έλεγαν τα μυστικά μου σε όλη την τάξη μου έλεγαν κιόλας άμα ήθελα να είμαστε φιλές μόνο εκτός σχολείου. Στην τετάρτη δημοτικού τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν έπεσα σε <strong>ρατσίστρια δασκάλα. Ενώ ήμουν μαθήτρια άριστη λογά του ότι δεν με συμπαθούσαν τα παιδιά επειδή έκανα παρέα παιδιά από την Αλβανία ή παιδιά πιο σκούρου δέρματος, η δασκάλα συνεχεία με ρεζίλευε.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong></strong> Θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι σε ένα παγκάκι ενώ όλα τα παιδιά έπαιζαν. Πέμπτη δημοτικού πήγα σε ένα άλλο σχολείο όμως τα παιδιά που θα είχα συμμαθητές είχαν μερικά συγγενείς από το προηγούμενο σχολείο μου. Και πάλι ήμουν μονή. Με έβαλαν να κάθομαι με ένα παιδάκι αμέ λες και ήταν ντροπή το να κάτσω μαζί του. Όταν έσβηνα τον πινάκα μου σήκωναν το φουστάνι. Με έβριζαν και με είχαν σαν το σκουπίδι του σχολείου. Επειδή ήμασταν πολύτεκνη οικογένεια και ο πατέρας μου για ένα διάστημα ήταν άνεργος και εφόσον δεν είχα παρέα αποφάσισα να μην πηγαίνω σε κάποιες εκδρομές στις οποίες είχα ήδη πάει παλιότερα. Άρχισαν τότε να λένε ότι είμαι φτωχή. Και έφτασαν στα αυτιά των δάσκαλων όπως και στον δικό μου δασκαλέψου εξήγησα την κατάσταση με τα παιδιά και το συζήτησε με τους υπόλοιπους δάσκαλους. Όλοι ήταν διπλά μου εκτός από τον διευθυντή καθώς τα παιδιά που μου ασκούσαν το bullying ήταν πολύ καλοί μαθητές και δεν ήθελε να φωνάξει τους γονείς τους ή να τους περάσει από συμβούλιο. Έτσι με έβγαλε τρελή. Εντωμεταξύ, να πω ότι είχα την <strong>γιαγιά μου να μου λέει μην τρως πολύ, να χάσεις κιλά.</strong> Δεν θα σε θέλει κανένας αλλιώς έτσι χοντρή που είσαι.</p>
<p style="text-align: justify;">Τα χρόνια πέρασαν και έφτασα στο γυμνάσιο. εκεί για ένα διάστημα ήταν καλυτέρα τα πράγματα ώσπου στην δευτέρα γυμνάσιου έβγαλαν ότι μας ταΐζει η εκκλησία. Όταν το είπα στους γονείς μου πήγαμε στο σπίτι της κοπέλας αλλά δεν άνοιγε. Όποτε οι γονείς μου είπαν να μην δίνω σημασία. Το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω την Γ' γυμνασίου  στα γενέθλια  μου, έχασα τον πάππου μου, που μου είχε μεγάλη αδυναμία. Η μητέρα μου ζήτησε να μην δείχνω την θλίψη μου για το καλό του πατερά μου. Έτσι άρχισα να μέσα μου πολλά πράγματα. Ένιωθα σαν ζωντανή νεκρή. Δεν είχα κανέναν. Έκλαιγα κάθε μέρα, τον ζωγράφιζα, κοιτούσα τις φωτογραφίες μου μαζί του… Ένιωθα τύψεις που την τελευταία φορά που του είχα μιλήσει του μίλησα απότομα λιγάκι λογά του ότι είχα τσακωθεί με τον πατερά μου άσχημα. Ήξερε ότι θα πεθάνει και δεν μας είπε τίποτα. Ούτε στην γιαγιά μου.</p>
<p style="text-align: justify;">Ξεκίνησε το σχολείο, 3η γυμνάσιου: Αυστηροί καθηγητές, Πολύ διάβασμα. Και ένας θάνατος που δεν είχα ξεπεράσει αλλά δεν μπορούσα να τον εκφράσω σε κανέναν. Τα παιδιά με κορόιδευαν για την ψυχολογική μου κατάσταση και έτσι ένα αγόρι με έβαλε σε στοίχημα ότι θα τον ερωτευτώ. Δεν τον ερωτεύτηκα όμως εκείνος έτσι διέδωσε. Με κορόιδευαν τα παιδιά, με χτυπούσαν και έλεγε ότι έχω ψείρες και διάφορα. Πήγα στην διευθύντρια και ούτε εκείνη η διευθύντρια δεν έκανε κάτι διότι θα έμενε το παΐδι αλλά και επειδή τα παιδιά τα υπόλοιπα που εμπλέκονταν στην ιστορία ήταν πολύ μελετηρά και άμα τους έγραφαν στο ποινολόγιο μου έλεγε ότι θα γινόταν το σχολείο αίτια για να ακουστούν διάφορα. <strong>Είχα ερωτευτεί ένα αγόρι όπως και εκείνο έμενα και δεν το προχώρησα ενώ με έκανε πολύ ευτυχισμένη διότι δεν ήθελα να του κάνουν όσα έκαναν έμενα φανταστείτε ότι ακόμα είμαι ερωτευμένη μαζί του 4 χρόνια σχεδόν.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Πέρασε η χρόνια δύσκολα αλλά το στοίχημα δεν είχε ξεχαστεί και ακουγόντουσαν διάφορα. Είχα πειράγματα και χτυπήματα από τα παιδιά αλλά εντάξει Απρίλιο άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου περισσότερο από ποτέ. Δεν έτρωγα και έπινα μόνο νερό. Όλη την ώρα έκλαιγα έβλεπα στεναχώρα βίντεο και έφτιαχνα και η ιδία διάφορα. Μερικά από αυτά παρουσίαζαν σκηνές ανθρώπων με κατάθλιψη. Δεν ήξερα γιατί ήξερα όμως ότι τους ένιωθα διπλά μου. <strong>Είχα ζητήσει από τους γονείς μου βοήθεια ψυχολόγου όταν έψαξα κάποια πράγματα.</strong> <strong>Η μητέρα μου δεν δέχτηκε να πάω.</strong> Ο πατέρας μου όμως προσπάθησε να με κάνει καλά μονός του παίρνοντας με μαζί του στην δουλεία προσπαθώντας να με καταφέρει να φάω έστω και λίγο αφού είχα χάσει πολλά κιλά</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Δευτέρα λυκείου συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν είχα όνειρα και ακόμα και τώρα κάνω χίλιες προσπάθειες αλλά δεν μπορώ να κτίσω έστω και μερικά Φέτος που ήμουν τρίτη λυκείου έπαθα κρίσεις πανικού 2 φορές</strong>. Πήγα στο νοσοκομείο γιατί δεν ήξερα ότι ήταν κρίσεις. Τις έπαθα στο σχολείο και λόγω ενός γυναικολογικού προβλήματος που έχω έκανε κάποιες αιματολογικές εξετάσεις. Διαγνώστηκα με θυρεοειδή και έχω πάρει αρκετά κιλά στα όποια δεν ήμουν συνηθισμένη. Όλα αυτά με έριξαν ψυχολογικά πολύ. Πανελλήνιες δεν πέρασα. Άλλη μια απογοήτευση Και τώρα το φυτικό καλοκαίρι ήταν εφιαλτικό. Ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιο. Κοιμόμουν την μέρα και ήμουν ξύπνια το βράδυ για να μην καταλαβαίνουν τον πόνο που αισθάνομαι οι γονείς μου και να μπορώ να κλαίω με την ησυχία μου. Δεν έκανα μπάνια στην θάλασσα γιατί ντρεπόμουν για το σώμα μου.</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν ήξερα και ακόμα δεν ξέρω τι να κάνω για το μέλλον μου  Πλέον εδώ και μέρες μου κόπηκε η όρεξη και είμαι ολοκληρωτικά κλεισμένη στον εαυτό μου. Όταν εξέφρασα λίγη από την θλίψη μου κάνεις από το οικογενειακό μου περιβάλλον δεν με κατάλαβε. Με θεώρησαν τρελή. Ωστόσο,  πήγα και έκανα δήλωση σε ένα ΙΕΚ το οποίο είναι σχετικά μακριά και ρωτήσαμε μετά και για ιδιωτικά. Βρήκαμε ένα πολύ οικονομικό. Όμως φοβάμαι ότι θα το μετανιώσω και θα πάνε άδικα τα λεφτά εφόσον δεν έχω όρεξη να διαβάζω ούτε μπορώ να συγκεντρωθώ  όσες φορές και να το προσπαθήσω αλλά επίσης νιώθω άχρηστη για όποια ειδικότητα υπάρχει. Δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω τι να πω για να με καταλάβει κάποιος.  Νιώθω μέσα μου ότι δεν θέλω να μείνω μόνη. Νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο την απομόνωση αλλά δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να νιώσω καλύτερα! <strong>Είναι σαν ένα σκοτάδι δίχως τέλος</strong>! Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και συγγνώμη αν έγινα κουραστική!</p>
<p> </p>
<p><strong> Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός</strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια:</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι πολύ γενναίο εκ μέρους σας ότι κάνατε παρέα με παιδιά που δεν ενέκρινε ο ευρύτερος κύκλος του σχολείου σας και αυτό σας τιμά ιδιαίτερα. Ωστόσο με την τιμή απλά δεν ένιωσε κανείς συναισθηματικά καλυμμένος. Νιώθατε να παίρνετε συναίσθημα από αυτά τα παιδιά; Νιώθατε την παρουσία τους; Προσωπικά ακούω ένα παράπονο, μια <strong>έλλειψη στήριξης την οποία ζητάτε από τους δυνατούς ανθρώπους</strong> γύρω σας, οι οποίοι τελικά φαίνονται ανίσχυροι στα προβλήματα που σας παρουσιάζονται, παρόλο που τα υποτιμούν. Εν τέλει αφού τα υποτιμούν, δηλαδή δεν τους φαίνονται τόσο σοβαρά, γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι'αυτά;</p>
<p style="text-align: justify;">Νομίζω ότι αυτή η ερώτηση σας έχει ήδη <strong>θυμώσει</strong> και αυτό το θυμό τον βγάζετε ως παράπονο. Ο θυμός σας δεν είναι ούτε παράξενος, ούτε παράλογος. <strong>Πολλές φορές η ηθική ζητάει από τους ανθρώπους να ανέχονται, να "καταπίνουν", τρόπον τινά, τις μικρότητες των άλλων και να μη δίνουν σημασία.</strong> Ωστόσο ένας άνθρωπος που όντως δε δίνει σημασία, έχει την πραγματική επιλογή να δώσει σημασία. Εξού και η επιλογή να μην το κάνει. <strong>Εσείς έχετε την επιλογή να έρθετε σε σύγκρουση και να προστατέψετε τον εαυτό σας;</strong> Αν όχι, νομίζω ότι υπάρχει μια συζήτηση να γίνει για τις μεθόδους που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να προστατεύεστε και ποιες απ'αυτές μπορείτε να υιοθετήσετε. Μη διστάζετε να ξαναστείλετε όποτε νιώθετε την ανάγκη.</p>
<p><strong><br /></strong></p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>

Σχετικά άρθρα