<p><strong>Γράφει η ενδοκρινολόγος – διαβητολόγος, Παρασκευή Μεντζελοπούλου</strong></p>
<p><strong><img src="/contentfiles_2016b/ygeia/%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF/metzelopoulou2%20(1).jpg" alt="" width="200" height="133" /></strong></p>
<p><strong style="font-size: small;">Τι είναι ο υπερπαραθυρεοειδισμός;</strong></p>
<p>Ο υπερπαραθυρεοειδισμός είναι το σύνδρομο που προκαλείται από την αύξηση των επιπέδων παραθορμόνης (PTH) στο αίμα. Οι παραθυρεοειδείς αδένες του σώματος, τέσσερις αδένες μεγέθους μπιζελιού στον τράχηλο, γύρω από το θυρεοειδή, παράγουν την παραθορμόνη, η οποία βοηθά στη ρύθμιση της ποσότητας ασβεστίου και φωσφόρου στο αίμα.</p>
<p>Η παραθορμόνη αποτελεί μία σημαντική ορμόνη για το σώμα μας, καθώς συνδέεται με τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα. Η παραθορμόνη (PTH) προέρχεται από τέσσερις παραθυρεοειδείς αδένες που βρίσκονται στο λαιμό, ακριβώς πίσω από τον θυρεοειδή ή μέσα σε αυτόν. Οι συγκεκριμένοι αδένες λαμβάνουν ανατροφοδότηση από τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα, ώστε να καθορίσουν πότε χρειάζεται να εκκρίνουν την παραθορμόνη (PTH). Η ορμόνη αυτή παίζει ρόλο στη ρύθμιση των επιπέδων ασβεστίου στο αίμα, βοηθώντας το σώμα να διατηρήσει επαρκή αποθέματα ασβεστίου στην κυκλοφορία του αίματος για να προστατεύσει την υγεία των οστών.</p>
<p><span style="font-size: small;"><strong>Ποιος είναι ο ρόλος της παραθυρεοειδούς ορμόνη;</strong></span></p>
<p>Η παραθορμόνη (PTH) βοηθά στην πρόληψη των χαμηλών επιπέδων ασβεστίου μέσω της δράσης της στα οστά, το έντερο και τα νεφρά.</p>
<p>Πιο συγκεκριμένα, η ορμόνη ενεργοποιεί την απελευθέρωση των αποθεμάτων ασβεστίου από τα οστά στο αίμα, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή των οστών, αν αυτή η δράση γίνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε έντονο βαθμό. <br />Όσον αφορά τη λειτουργία της στο έντερο, η παραθορμόνη (PTH) βοηθάει στην δράση της βιταμίνης D, επιτρέποντας στο σώμα να απορροφήσει μεγαλύτερη ποσότητα ασβεστίου από τα τρόφιμα.</p>
<p>Τέλος, στα νεφρά, η ορμόνη σταματά την απελευθέρωση ασβεστίου μέσω των ούρων, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει την παραγωγή της βιταμίνης D.</p>
<p><span style="font-size: small;"><strong>Πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός</strong></span></p>
<p>Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός είναι μια κατάσταση κατά την οποία ένας (ή και περισσότεροι) παραθυρεοειδής αρχίζει να υπερλειτουργεί και υπερπαράγει παραθορμόνη.</p>
<p>Η παραθoρμόνη (PTH) διατηρεί το ασβέστιο σε φυσιολογικά επίπεδα στο αίμα και όταν το ασβέστιο πέσει χαμηλά, το επαναφέρει στο φυσιολογικό του επίπεδο, μετακινώντας το ασβέστιο από τα οστά, τα νεφρά και τα έντερα στο αίμα. Μεγάλη ποσότητα παραθορμόνης (PTH) οδηγεί στην απελευθέρωση περισσότερου ασβεστίου από τα οστά και με το πέρασμα του χρόνου αυτό ενδέχεται να οδηγήσει σε οστεοπόρωση, πέτρες στα νεφρά και μείωση της λειτουργίας των νεφρών.</p>
<p>Οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό απ’ ότι οι άντρες και ο κίνδυνος αυξάνεται με την ηλικία.</p>
<p><span style="font-size: small;"><strong>Τι προκαλεί τον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό;</strong></span></p>
<p>Η πιο συνηθισμένη αιτία που προκαλεί τον υπερπαραθυρεοειδισμό είναι μια μεμονωμένη καλοήθης ανάπτυξη που ονομάζεται αδένωμα, σε έναν από τους παραθυρεοειδείς αδένες. Ένα αδένωμα προκαλεί υπερδραστηριότητα του αδένα και παράγει περισσότερη παραθορμόνη. Λιγότερο συχνά, και οι τέσσερις παραθυρεοειδείς αδένες μπορεί να υπερλειτουργήσουν λόγω υπερπλασίας και να παράγουν μεγάλη ποσότητα παραθορμόνης. Μερικές φορές ο υπερπαραθυρεοειδισμός προκύπτει από την ακτινοβολία στην περιοχή του λαιμού ή τη χρήση ορισμένων φαρμάκων. Σε μικρό αριθμό περιπτώσεων, οι άνθρωποι κληρονομούν ένα γονίδιο που οδηγεί στον υπερπαραθυρεοειδισμό, ενώ σπάνια, προκαλείται από τον παραθυρεοειδή καρκίνο.</p>
<p><span style="font-size: small;"><strong>Πως γίνεται η διάγνωση του πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμού;</strong></span></p>
<p>Συνήθως, η διάγνωση γίνεται με εξετάσεις αίματος απ’ όπου ανιχνεύονται υψηλά επίπεδα ασβεστίου και παραθορμόνης. Αφού γίνει ο εντοπισμός του πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμού, στη συνέχεια με περαιτέρω εξετάσεις ελέγχονται τυχόν επιπλοκές, όπως για παράδειγμα εάν λειτουργούν σωστά τα νεφρά, εάν υπάρχουν πέτρες στα νεφρά και το επίπεδο της βιταμίνης D.</p>
<p>Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός πρέπει να διαφοροδιαγνωσθεί από άλλες αιτίες αύξησης της παραθορμόνης. Οι πιο συχνές αιτίες αύξησης είναι η έλλειψη βιταμίνης D3 και η μειωμένη νεφρική λειτουργία οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν δευτεροπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό (όχι πραγματική υπερλειτουργία των αδένων).</p>
<p>Τριτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός μπορεί να παρουσιαστεί σε άτομα με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση.</p>
<p>Συμπτώματα του πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμού</p>
<p>Τα άτομα με πρωτοπαθή υπερπαραθυροειδισμό παρουσιάζουν συνήθως τα παρακάτω συμπτώματα:</p>
<ul>
<li>Κατάθλιψη</li>
<li>Κόπωση</li>
<li>Γενικευμένοι μυοσκελετικοί πόνοι</li>
<li>Ναυτία και εμετός</li>
<li>Δυσκοιλιότητα</li>
<li>Αμνησία</li>
</ul>
<p>Ωστόσο, μερικοί ασθενείς μπορεί να μην παρουσιάσουν κανένα σύμπτωμα.</p>
<p><strong>Θεραπεία πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμού</strong></p>
<p>Η θεραπεία αποφασίζεται ανάλογα με την ηλικία, τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τα συμπτώματα που έχει ο κάθε ασθενής και ενδέχεται να είναι είτε χειρουργική είτε φαρμακευτική.</p>
<p>Αν κάνετε εξετάσεις και η παραθορμόνη σας βρεθεί ανεβασμένη θα πρέπει να σας δει Ενδοκρινολόγος για να διαπιστωθεί η αιτία της διαταραχής.</p>
<p>Επίσης κάθε άτομο που παρουσιάζει μειωμένη οστική μάζα (οστεοπενία ή οστεοπόρωση) πρέπει να έχει ελέγξει τουλάχιστον μια φορά τα επίπεδα της παραθορμόνης στο αίμα.</p>
<p><br /><strong>Παρασκευή Μεντζελοπούλου</strong><br /><strong>MD, Ενδοκρινολόγος – Διαβητολόγος</strong><br /><strong>Διπλωματούχος American Board of Endocrinology and Metabolism</strong><br /><strong>210 7488801</strong><br /><strong>www.endodiabetes.gr</strong></p>