Σκέψεις για τους βιασμούς γυναικών στην Αίγυπτο

<p style="text-align: justify;" align="center"> </p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;" align="center"><strong>Ψυχοβγάλτες</strong></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;" align="center">(Σημειώσεις με αφορμή τους βιασμούς στην πλατεία Ταχριρ)</p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;" align="center">Γράφει ο ψυχοθεραπευτής <strong>Κωνσταντίνος Γεμενετζής</strong></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;" align="center"><a class="no-eff img-link lightbox" href="/uploads/2013/04/gemenetzis.jpg"><img class="alignnone size-thumbnail wp-image-26189" title="gemenetzis" src="/uploads/2013/04/gemenetzis-150×150.jpg" alt="" width="150" height="150" /></a></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;"><span style="text-align: justify;">Σε μια ταινία του Antognoni αναφέρεται η ιστορία μιας ομάδας Γάλλων αρχαιολόγων στο Μεξικό που πορεύονται προς τον τόπο των ερευνών τους. Κάποια στιγμή οι ιθαγενείς οδηγοί σταματούν και μένουν βουβοί. Όταν μετά από μέρες σηκώνονται για να συνεχίσουν, δίνουν και την εξήγηση: οι ψυχές τους, λέει, είχαν μείνει πίσω και έπρεπε να τις περιμένουν.</span></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;">Η ζωή που αναλώνεται στη δράση αδειάζει τον άνθρωπο. Στο θεατρικό έργο του Georg Büchner "Danton", ο ομώνυμος ήρωας είναι αγωνιστής της Γαλλικής Επανάστασης. Καταμεσίς στα δραματικά γεγονότα που εξελίσσονται ραγδαία, διαμείβεται ο παρακάτω διάλογος με τον σύντροφο του Camille:</p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>CAMILLE. Γρήγορα, Danton, μη χάνουμε χρόνο!</strong></em></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>DANTON (ντυνεται). Μα ο χρόνος μας χάνει. Πόσο βαρετό, πάντα πρώτα να φοράς το πουκάμισο και κατόπιν το παντελόνι, και το βράδυ να σέρνεσαι στο κρεβάτι και το πρωί πάλι έξω απ' αυτό, και πάντα να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από τ' άλλο· δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά προοπτική πως να γινόταν αλλιώς.</strong></em></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;">Η δράση που άγεται από τον καταναγκασμό στην δράση, δηλαδή από την επιταγή ότι για κάθε ζήτημα πρέπει και μπορώ να "κάνω" κάτι, λαμβάνει χώρα εν κενώ. Αυτό το κενό εκφράζεται στη βαρεμάρα του Danton. Είναι το άδειασμα του ανθρώπου, εκεί που η ψυχή έχει μείνει πίσω.</p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;">Οι ψυχές μας έμειναν πίσω, πολύ πίσω, και δεν το πήραμε είδηση. Οι οδηγοί που θα μας το επισήμαιναν έχουν γίνει σπάνιοι, και δεν έχουμε ούτε μάτια να τους δούμε, ούτε αυτιά να τους ακούσουμε. Οδηγοί μας είναι αντίθετα αυτοί που πρώτοι άφησαν την ψυχή τους πίσω και συμπαρασύρουν τους υπόλοιπους – οι ψυχοβγάλτες: πολιτικοί και δημοσιογράφοι και άνθρωποι του θεάματος, τραπεζικοί κι επιχειρηματίες, πολεμιστές και επαναστάτες – και ο όχλος της πλατείας Ταχρίρ.</p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;">Αυτοί οι άνθρωποι, και η δράση τους, κινούνται σε εξωπραγματικούς χώρους, γιατί εξωπραγματικά είναι πλέον η πολιτική και η μαζική ενημέρωση και διασκέδαση, η οικονομία και η επανάσταση και ο πόλεμος. <strong>Έτσι τα ίδια τα πράγματα δεν θέτουν όρια, και αυτό το γεγονός διανοίγει μια ελευθεριότητα διαστροφική, ξεδιάντροπη, έκλυτη. Περισσεύει ο κυνισμός, το ψέμα, η εκμετάλλευση, η απληστία, η βια. Μεταδίδεται κατακλυσμικά, σαν το δάγκωμα του βρυκόλακα που βρυκολακιάζει το ίδιο το θύμα του.</strong></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;">Οι θηριωδίες των πολέμων και της τρομοκρατίας, η ζούγκλα της οικονομίας, η εκπόρνευση του θεάματος, το πλήθος στις διαδηλώσεις και στα γήπεδα, <strong>μεταξύ αυτών και οι βιασμοί γυναικών στην Ταχριρ, είναι συμπεριφορές κενών όντων που έχουν χάσει την ψυχή τους και διακατέχονται από εκείνη την έκλυτη ελευθερία που τους επιτρέπει, τους προτρέπει μάλιστα, θα 'λεγες με μια λαχτάρα, με μια λύσσα ανεπανάληπτη (μήπως και φθόνο;), να βγάζουν και την ψυχή των θυμάτων τους. Ίσως είναι η μόνη συμπεριφορά που γνωρίζουν.</strong></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;">Οι ψυχοβγάλτες άγονται από ένα κοινό πνεύμα που σαρώνει τον κόσμο χωρίς να αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του. Ίσως μάλιστα τα θύματα της Ταχριρ και των πολέμων να την έχουν καλύτερα: <strong>οι βιαστές είναι απέναντι, είναι ξένη κακοποίηση. Στις περισσότερες άλλες περιπτώσεις κανείς υιοθετεί τον βιασμό του, αυτοβιάζεται τελικά, και απέναντι σ' αυτόν τον βιασμό δεν υπάρχει καμιά άμυνα.</strong></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;">Ας μου επιτραπεί εδώ και μια παρέκβαση που άφορα τα δικά μου χωράφια. Το θεμέλιο της εκπαίδευσης στην Ιατρική είναι το πτώμα, με το οποίο και εξοικειωνόμασταν με το καλημέρα. <strong>Ο γιατρός, στην άσκηση του επαγγέλματος του, κακά τα ψέμματα, συνεχίζει να έχει εμπρός του ένα πτώμα, και όλα τα άλλα είναι σάλτσες.</strong> Αν είχε να θεραπεύσει ένα έμψυχο ον, θα του μάθαινε και πως να πεθαίνει. Όμως έχει έναν άψυχο οργανισμό, μια μηχανή που της χαρίζει χρόνο λειτουργίας και της παίρνει τη ζωή και την ψυχή. <strong>Αυτός ο ψυχοβγάλτης με το αγγελικό προσωπείο απανθρωπίζει το "περιστατικό" του ενισχύοντας την έφεση του να ζει για να ζει.</strong></p>

Σχετικά άρθρα