Η πρώτη, με την πρόεδρο Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε που έχει μαύρη ζώνη στο καράτε, ανέλαβε για έξι μήνες την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ένα είδος διεθνούς αναγνώρισης για τη μικρή χώρα της Βαλτικής, που εισήλθε στην Ένωση τον Μάιο του 2004, πάνω από μια δεκαετία μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Η δεύτερη γλίτωσε την τελευταία στιγμή μια μεγάλη πολιτική κρίση, που προκλήθηκε από την ξαφνική παραίτηση του υπουργού Οικονομικών Βίτορ Γκάσπαρ. Πρόκειται για μια σοβαρή οπισθοχώρηση που σημειώνεται σε μια χώρα η οποία εδώ και δύο χρόνια εφαρμόζει το μνημόνιο της ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ο καθένας με τη μοίρα του, ο καθένας με τα προβλήματά του, σε μια ήπειρο όπου η απόσταση δημιουργεί στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορία και στη χειρότερη προκαταλήψεις. Στη Λιθουανία, γράφει ο Φιλίπ Ρικάρ στη Μοντ, τα σκαμπανεβάσματα της πορτογαλικής πολιτικής ζωής δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο. Μεγαλύτερη ανησυχία προκαλεί η συμπεριφορά των ρώσων και λευκορώσων γειτόνων, η οποία ωθεί τη χώρα να εμπλακεί ακόμη περισσότερο στο ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Αλλά και στη Λισαβόνα, όπως γενικότερα στη δυτική Ευρώπη, ελάχιστοι πρόσεξαν ότι για τους επόμενους έξι μήνες η Λιθουανία θα συνδιαχειρίζεται τις τύχες 500 εκατομμυρίων Ευρωπαίων. Οι Πορτογάλοι έχουν τα μάτια στραμμένα περισσότερο στην Αθήνα, τη Μαδρίτη, το Βερολίνο, το Παρίσι και την .Ουάσινγκτον. Και δεν κρύβουν τη δυσαρέσκειά τους για την εγχώρια πολιτική ελίτ, η οποία δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση.

Οι δύο πρωτεύουσες, σημειώνει ο γάλλος αρθρογράφος, αποτελούν όμως τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και έχουν στην πραγματικότητα περισσότερα κοινά σημεία απ’ ό,τι φαίνεται. Το 2009, η πρώην “τίγρη της Βαλτικής