“Η ρομποτοποίηση, η τηλεπικοινωνία, η μηχανοργάνωση, ακυρώνουν κάθε προσπάθεια του ανθρώπου για εξέλιξη, αμβλύνοντας τελικά τις ικανότητες του για δημιουργία. Ο κίνδυνος να γίνει η ανθρωπότητα νωθρή, χωρίς μνήμη είναι υπαρκτός….. Το μόνο νόημα της ζωής είναι να δίνουμε μέρα με τη μέρα την αδιάκοπη μάχη με τον εαυτό μας μέσα από την προσπάθεια να ξεπεράσουμε την αναποφασιστικότητά μας”.

” Πάνω στο φόβο του κενού, στην επιθυμία καταστολής και του παρά μικρού ρίσκου, θεμελιώνεται η εξουσία…. Ο Μάης του 68, ήταν πολιτική αποτυχία, πολύ πιο χρήσιμη, από οποιαδήποτε άλλη νίκη….. Να μην ξέρεις που πας, όπως μας συνέβαινε συχνά τότε στο δρόμο, να ξέρεις δηλαδή ότι πας, ότι κινείσαι κατά κάποιον τρόπο, χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες, τις αντιφάσεις: Αυτό μάθαμε από τον Μάη του 68″.

Ίσως το καλύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε φέτος στην ελληνική αγορά. Μια συνέντευξη ποταμός ειλικρίνειας της Μαργκερίτ Ντυράς. Ένας φίλος μου που το διάβασε μου είπε: “Νοιώθω να έληξε μια παρεξήγηση που υπήρχε ανάμεσα σε μένα και τη συγγραφέα. Το βιβλίο αυτό είναι σαν μια πόρτα που άνοιξε και αποκαλύφθηκε για μένα η ιδιοφυΐα αυτής της μεγάλης αφηγήτριας…”

Η Μαργκερίτ Ντυράς λίγο αμέσως μετά την μεγάλη εκδοτική επιτυχία του “Εραστή” αποφασίζει να μιλήσει στην Ιταλίδα δημοσιογράφο Λεοπολντίνα Παλλοττα Ντελα Τορρε, μεταφράστρια των έργων της συγγραφέως στα ιταλικά.

Την εμπιστεύεται χαλαρώνει και δεν διστάζει να πει αυτό που συνήθως δεν λέγεται.

Μιλάει για την τυραννική σχέση με τη μητέρα της, για τον Κινέζο εραστή που της έμαθε τον έρωτα, για τον ομοφυλόφιλο άντρα της ζωής της και την κοινή ζωή τους, για τις διαδρομές της γραφής και τον Μάη του ´68, φτιάχνει την δική της πινακοθήκη προσώπων, για το σινεμά και το θέατρο, για  το πάθος.

Ένα Μετέωρο πάθος που θα σας οδηγήσει, αν το διαβάσετε, σε μία απόλαυση.

Θανάσης Λάλας