<p><strong><em> </em></strong><em>Αναγνώστρια μας ρώτησε το εξής</em> : Ειναι στιγμες που ευχαριστω τον Θεό που εγω την Υγεια μου, που εχω την εργασια μου που υπαρχει στην ζωή μου το παιδάκι μου.Μια κόρη 6 ετών που την μεγαλώνω με πολύ αγάπη .Θελω να την μαθω να πεταει μονη της , θελω να την μαθω να κανει αυτο που θελει η καρδια της χωρις να φοβαται , να παλευει για να διεκδικει τα Θελω της.</p>
<p>Πώς να μαθεις όμως στο παιδί σου κάτι το οποίο εσυ ο ιδιος δεν υποστηριζεις. Πως να την μαθεις να κάνει αυτο που θελει η καρδια σου , οταν την δικη σου καρδια την εχεις να ζει μεσα σε ενα βάλτο και καθε μερα να βουλιαζει όλο και πιο πολύ.</p>
<p>Πως να της μιλήσεις για ονειρα όταν εσυ ο ιδιος στεκεσαι μπροστα τα ερειπια των δικών σου? Πώς να της μαθεις να τολμάει και να ρισκαρει όταν εσυ ο ιδιος εισαι δειλός. Πώς να της μαθεις να διωχνει οτι την πληγωνει οταν εσυ ζεις με κατι που σε πληγωνει…</p>
<p> Πως να της στερησεις κάτι που αγαπαει και εχει αναγκη ? Πως να πεις στο παιδι σου οτι δεν μπορεις να ζήσεις μαζι με τον μπαμπα της? Πώς να ζησεις μια ζωή χωρις συναισθηματα αγαπής? Πόσο να προσποιησε? Πόσο? Δεν τον αγαπαω νιωθω ενα κενο και όμως ειναι ενας ανθρωπος που μου χαρισε ενα υπέροχο πλάσμα. Πώς να ζησω την υπόλοιπη ζωη μαζι του ? Αδεια- κενη- χωρις νοημα-χωρις κοινα ενδιαφεροντα ? χωρις επικοινωνια ? ΠΩΣ ?</p>
<p><strong>Στο ερώτημα σας απαντάει ο Παιδοψυχίατρος, Ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης</strong></p>
<p><strong><img src="https://boro.gr/uploads/2012/12/karagiannis-150×150.jpg" alt="" /></strong></p>
<p><strong><em> </em></strong></p>
<p>Η ύπαρξη ενός παιδιού θέτει τη δυνατότητα στο γονιό να επανεξετάσει και τη δική του ζωή, και τις δικές του επιλογές και τις δικές του αξίες. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό τα ερωτήματα που τίθενται για την ψυχική υγεία των παιδιών, να συσχετίζονται με τη ζωή των γονιών και τα πρότυπα που προσφέρουν.  Οι γονείς όμως αξίζει να γνωρίζουν, ότι οι αξίες που επιθυμούν να θωρακίσουν τη ζωή των παιδιών τους δεν θα έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρυσμα αν αποτελούν μόνο ευχολόγια ή ωραίες εκφράσεις ή αφηρημένες έννοιες, δίχως την σταθερή εφαρμογή και υπεράσπισή τους, στην δική τους καθημερινότητα.  </p>
<p>Ο τρόπος που θέτετε τα ερωτήματά σας, ενώ είναι λυρικός, είναι πικρός και γεμάτος απογοήτευση. Η απογοήτευση είναι η απώλεια της ικανότητας να γοητεύεις και να γοητεύεσαι. Όποιος αφεθεί με κάποια αφορμή στην απογοήτευση, τότε αυτή διαχέεται σε όλη την ύπαρξή του. Και τότε η ζωή ισοπεδώνεται, καθώς όλα μοιάζουν να μην έχουν νόημα. </p>
<p>Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να είμαι ειλικρινής. Όχι! Δεν θα μπορέσετε να μάθετε την ομορφιά της ζωής στο παιδί σας, αν δεν την ζείτε στην δική σας ζωή. Δεν θα πιστεύσει στην ομορφιά του έρωτα και της συντροφικής σχέσης, αν το βίωμα από την μητέρα της, θα είναι μια προδοσία εν ονόματι του έρωτα, ή την απουσία του έρωτα.  </p>
<p>Το ερώτημά σας είναι: «Πώς θα πετύχω να την μάθω να παλεύει για τα όνειρά της και να ρισκάρει», αλλά ταυτόχρονα στα πλαίσια μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας το ακυρώνετε, αφού προαναγγέλετε ότι θα εξακολουθήσετε να είστε "Άδεια- κενή-χωρίς νόημα". Επομένως, αν αρνείστε να λάβετε οποιαδήποτε δέσμευση αλλαγής, τότε δε θα πετύχετε αυτό που επιθυμείτε για την κόρη σας. Μιλάτε για την αγάπη και τον έρωτα, λες και είναι ζητήματα που κάποιος άλλος θα πρέπει να σας τα προσφέρει και όχι ως προσωπικές επιδιώξεις. </p>
<p>Η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι ένα μπουκάλι αρώματος, που το χρησιμοποιείς και κάποια στιγμή αδειάζει! Δεν είναι ένα απλό συναίσθημα. Είναι μια στάση ζωής που την υπερασπίζεσαι.</p>
<p>Αν δεν το καταφέρετε τώρα, στην προσωπική σας ζωή, τότε αύριο στις πρώτες διαφοροποιήσεις της κόρης σας, από τις δικές σας απόψεις, θα αισθανθείτε πάλι να σας αγγίζει η προδοσία και το άδειασμα, αυτά που νιώθετε τώρα στη ζωή σας. Όμως, στην κλινική μου εργασία ως παιδοψυχιάτρου είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα γονιών που ξεπέρασαν  τις προσωπικές τους εμπλοκές, προκειμένου να ξεπεραστεί το πρόβλημα του παιδιού τους. </p>
<p> </p>