Μοναξιά: "Πού θα βρω τη δύναμη να συνεχίσω;"

Αναγνώστριά μας, εξομολογείται:

“Φοβάμαι πως έχω κάνει κάποιες αμαρτίες που δεν θυμάμαι στη ζωή μου και για αυτό είμαι καταραμένη να πονάω, να κουβαλάω φορτία που δεν μου ανήκουν και να είμαι μια ζωή μονάχη μου. Πώς μπορώ να ξεφύγω από έναν τέτοιο φόβο. Δεν ξέρω πως ονομάζεται αυτό αλλά νιώθω ότι τα πόδια μου δεν με κρατάνε άλλο χρειάζομαι δύναμη αλλά νιώθω να μη μου ανήκει ο εαυτός μου

Αγαπητή αναγνώστρια. Ο συνεργάτης μας, ψυχοθεραπευτής κύριος Κωνσταντίνος Γεμενετζής απαντά στο ερώτημά σας.

Ο πυρήνας του θέματός σας διατυπώνεται στις τελευταίες λέξεις: “… νιώθω να μη μου ανήκει ο εαυτός μου”. Αυτό το θέμα φαίνεται πως εκφράζεται πιο συγκεκριμένα, όταν λέτε “… κουβαλάω φορτία που δεν μου ανήκουν…” Και όλο αυτό σαν τιμωρία, σαν κατάρα για “κάποιες αμαρτίες” σας. Ο εαυτός σας δεν σας ανήκει, όπως δεν θα σας άνηκε ένα σπίτι που έχει κατασχεθεί για χρέη, όπως ένας δούλος δεν ανήκει στον εαυτό του αλλά στον κύριό του.

Το πρώτο βήμα θα ήταν να αναλογιστείτε κατά πόσον σας έχει μεταδοθεί, π.χ. από γονείς, αλλά στενά πρόσωπα, με παρόμοια λόγια, η με υπονοούμενα, ότι είστε π.χ. κακιά, ότι πρέπει να πληρώνετε γι’ αυτό που είστε κλπ.

Το δεύτερο βήμα θα ήταν η ευτυχής στιγμή, σαν μαγική, όπου όλο αυτό το σύννεφο διαλύεται, όπου αυτή η φυλακή καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.

Εύκολα λέγονται. Το αν και πότε θα κερδίσετε μια τέτοια ελευθερία, ένα τέτοιο άνοιγμα, δεν το γνωρίζει κανείς από τα πριν. Μερικές φορές βοηθά η ψυχοθεραπεία. Κάποιες άλλες η φαρμακευτική αγωγή. Άλλες πάλι αρκεί η ίδια η ζωή, με όσα θα φέρει.

Σχετικά άρθρα