"Η αδικία που πληγώνει" από τον Δημήτρη Καραγιάννη

Μέσα από το βιβλίο του, ο γνωστός ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης μας εισάγει βαθύτερα αίτια της κατάθλιψης, μιλά για το αίσθημα εκείνο της αδικίας που καταστρέφει τη χαρά, μας στερεί τη διάθεση για ζωή. Γιατί αισθανόμαστε αδικημένοι; Εμείς, άραγε, έχουμε αδικήσει;


 
-Το βιβλίο σας είναι πολύ ενδιαφέρον. Μέσα σε μία εβδομάδα είχε ολοκληρωθεί το διάβασμα του. Γιατί δεν έχει τίποτα το περιττό. Μιλάτε για την αδικία που πληγώνει. Για το ιδίωμα του Έλληνα να νιώθει αδικημένος. Λέτε ότι η διαρκής ενασχόληση με την αδικία μας κάνει να αποσυρόμαστε από τους εαυτούς μας, μας κάνει να χάνουμε το ενδιαφέρον μας για την ζωή και τελικά να οδηγούμαστε στην κατάθλιψη,πως μέσα από το βίωμα της αδικίας τελικά κάνουμε κακό στον εαυτό μας, βλάπτουμε την ζωή μας και οδηγούμαστε στην κατάθλιψη.
 


Ξέρετε το πρώτο που πρέπει να δηλώσουμε είναι ότι όλο το βιβλίο δεν είναι απλώς μία σύλληψη μέσα σε ένα γραφείο που κάθισα κάποια στιγμή και αναρωτιόμουνα μόνος μου και σκεφτόμουνα ή διάβαζα άλλα βιβλία και κάθισα να γράψω και εγώ ένα. Αυτό που έγινε είναι ότι αυτό το βιβλίο είναι αποτέλεσμα μίας κλινικής εμπειρίας που την χρωστάω στους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν.


-Πόσα χρόνια δέχεστε στο ιατρείο σας κόσμο;
 

Μόλις 27 χρόνια! Είναι ένα διαρκές παιχνίδι με ανθρώπους που σε ανανεώνει, σε αναζωογονεί, γιατί οι άνθρωποι έρχονται με προβλήματα και αν δε μείνουν τελικά στις αδικίες, αναζητούν τις λύσεις.

-Πάντως είναι μία διαδικασία που σας ωφελεί και εσάς με την έννοια ότι οι περισσότεροι ψυχοθεραπευτές λένε ότι και εσείς κερδίζετε από εμάς τους ανθρώπους που ερχόμαστε και μαθαίνετε πολλά.

Αλίμονο! Αν δεν υπάρχει αυτή η αλληλοαντίδραση, δεν υπάρχει θεραπεία. Μία θεραπεία είναι μία σχέση, μία σχέση ουσιαστική και έξω από τις γνώριμες καταστάσεις που έχουμε ζήσει. Και επομένως μία θεραπεία είναι μία προσωπική σχέση, πάντοτε μοναδική με κάθε θεραπευόμενο και σου επιτρέπει, καθώς ανοίγει ο άλλος τον κόσμο του, να μπορέσεις να δεις ότι υπάρχει και πολλή ομορφιά η οποία έχει κρυφτεί. Κρύβουμε αυτήν την ομορφιά όταν ερχόμαστε μέσα σε αυτό το αίσθημα της αδικίας. Αυτό ήταν που πυροδότησε το βιβλίο αυτό.

-Είδατε όλοι μας να κουβαλάμε αυτό το αίσθημα της αδικίας;
 

Πάρα πολλοί, πάρα πολλοί! Και για τους αντίθετους ακριβώς λόγους, γονείς αδικημένοι από τα παιδιά και παιδιά αδικημένα από τους γονείς. Γυναίκες αδικημένες από τους άντρες τους και άντρες αδικημένοι από τις γυναίκες τους.

 
-Λέτε ότι υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που νιώθουν συνεχώς αδικημένοι και δημιουργούν παρεξηγήσεις, διότι στην ουσία, επειδή δεν έχουν κάτι άλλο άξιο να πούνε, δημιουργούν έτσι ένα ενδιαφέρον. Και καλύπτουν το κενό με παρεξηγήσεις, διαμάχες, προστριβές, και έτσι συνεχίζεται και ροκανίζεται ο χρόνος της ζωής.
 


Όταν οι άνθρωποι δεν είναι θετικοί απέναντι στους άλλους ανθρώπους, απέναντι στην ζωή, τότε η συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους δημιουργεί προστριβές, παρεξηγήσεις και εκεί είναι που ο άλλος μπαίνει αμυνόμενος  και όταν μπαίνει αμυνόμενος απέναντι στο κακό που μπορεί να του συμβεί, απέναντι στους άλλους, τότε δεν παίρνει είδηση ότι μπαίνει σε μία πολεμική. Το άλλο που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι όλα τα Υπουργεία Πολέμου, σε όλες τις χώρες, λέγονται Υπουργεία Άμυνας. Όλοι αμύνονται…

-Κάνοντας πόλεμο! Λέτε να έχουμε θετική σκέψη σε ό,τι κι αν μας κάνουνε. Άρα ακόμα και αν υπάρχει κατάχρηση από την άλλη πλευρά, στην συμπεριφορά του άλλου, τι κάνουμε εμείς;


Δεν μπορώ να μιλήσω επιφανειακά, γιατί η θετική σκέψη δεν μπορεί να είναι επιφανειακή, δεν είναι εντολή ότι πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι ότι καταρχάς δεν πρέπει να μπαίνουμε σαν παιδιά στην ζωή μας. Τα παιδιάαυτό που έχουν είναι ότι τους ορίζουν τη ζωή τους οι γονείς και το περιβάλλον. Αν κρατήσουμε αυτή την παιδική αίσθηση ότι κάποιος άλλος πρέπει να μας οδηγήσει, τότε αυτό που γίνεται είναι ότι μπαίνουμε στην ζωή θεωρώντας ότι μας χρωστάει. Ότι αυτήν την απροϋπόθετη αγάπη που πρέπει να έχουν τα παιδιά από τους γονείς τους, όχι επειδή είναι καλοί μαθητές όχι επειδή είναι έξυπνοι, όχι επειδή είναι όμορφοι, αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι τα παιδιά τους, αυτήν την απρουπόθετη αγάπη δεν μπορούμε να την διεκδικούμε ή να την επιζητούμε, όταν είμαστε ενήλικοι. Επομένως, όταν είμαστε ενήλικοι, θα πρέπει να κάνουμε κάτι στους άλλους, να δημιουργούμε εμείς το κλίμα για να έχουμε την αγάπη.


-Αυτή είναι η φράση κλειδί που λέτε. Δεν μπορεί κάποιος άλλος να πρέπει να μας ευτυχήσει.
 

Επομένως αν περιμένουμε ενώ είμαστε ενήλικοι, οι γονείς μας που έχουν μεγαλώσει και αυτοί, να πρέπει να μας ευτυχήσουν, τα παιδιά μας να είναι άψογα για να αποδεικνύουν ότι είμαστε εμείς καλοί γονείς ή να μας ευτυχήσει ο σύντροφος μας ή η δουλειά μας ή η κοινωνία, τότε θα μαζεύουμε από παντού πίκρες και πληγές. Γιατί όλα θα καταγράφονται σαν κανείς να μην μας προσφέρει αυτό που επιζητούμε, κανείς δεν μας καταλαβαίνει, κανείς δεν μας νιώθει, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να καταλάβει πώς εμείς νιώθουμε και επομένως εμείς θα πληγωνόμαστε και θα μαζεύουμε τις πληγές μας από τους άλλους. Αλλά και οι άλλοι πάλι καταγράφουν την αδικία από τους άλλους. Γι’ αυτό, όταν χρησιμοποιούμε τον όρο «αδικία», όλοι θα έχουνε να πούνε κάποια περιστατικά αδικίας. Αλλά δεν το χρησιμοποιούμε ποτέ σε ενεργητική φωνή. Εμείς έχουμε αδικήσει; Για να συμβαίνουν όλες αυτές οι αδικίες κάποιοι πρέπει να αδικούν. Μήπως και εμείς κάπως αδικούμε, ενώ καταγράφουμε μόνο τις αδικίες που μας γίνονται; Και αυτή είναι η παιδική στάση που ζητάμε κάποιος άλλος να μας αγαπήσει, κάποιος άλλος να μας ευτυχήσει, κάποιος άλλος να μας κάνει την ζωή όμορφη. Ή σαν να πιστεύουμε ότι στην ζωή μας δεν θα υπάρχει φθορά, δεν θα υπάρχουν αρρώστιες, δεν θα υπάρχουν τα γηρατειά, δεν θα υπάρχει ο θάνατος, και επομένως όταν μας συμβαίνουν αυτά στην ζωή σαν να νιώθουμε ότι αποτελούν μόνο για εμάς αδικία, και ότι δεν αφορούν τους άλλους.

Ο Δημήτρης Καραγιάννης είναι Παιδοψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής, Διευθυντής του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής, Διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου. Το βιβλίο « Η ΑΔΙΚΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΕΙ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.

Σχετικά άρθρα