Μπορείς να είσαι ερωτευμένος με ένα πρόσωπο που έχεις να δεις οχτώ χρόνια και έχεις χάσει κάθε επικοινωνία μαζί του;  Αυτό αναρωτιέται ο ήρωας του τελευταίου βιβλίου του Θανάση Χειμωνά, «Δεν την αγαπάω πια». Από το μυαλό του Γιάννη περνά η σκέψη πως όλα τελείωσαν αλλά δεν είναι βέβαιος. Και όμως, όταν η Νικόλ επιστρέφει, ο ήρωας του βιβλίου την αποζητά απεγνωσμένα αλλά εκείνη φαίνεται να προτιμά το φίλο του, τον Θοδωρή.

Για τον ανεκπλήρωτο έρωτα μιλά ο Θανάσης Χειμωνάς στην τελευταία του ιστορία. Ποιο βιβλίο όμως, έχει επηρεάσει την “ερωτική” του γραφή; Ποιο βιβλίο απαντά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο ερώτημα: “Τι είναι έρωτας”;

-Ποια εσωτερική ανάγκη σας κάνει να γράφετε;

Πρέπει να σας πάω πίσω στο 1997 είχα περάσει μια πολύ δύσκολη φάση στη ζωή μου, ήμουν γύρω στα 26, θεωρούσα ότι ήμουν πολύ μεγάλος, τώρα που το σκέφτομαι βέβαια γελάω ήταν εκείνη η περίοδος των σπουδών που δεν ήξερα ακριβώς που πηγαίνω, ένιωθα μεγάλη αβεβαιότητα. Όλο αυτό χειροτέρευσε μετά από μια ερωτική απογοήτευση και προέκυψε η ανάγκη για να γράψω το πρώτο μου διήγημα. Ως διέξοδος δηλαδή εμφανίστηκε το πρώτο μου διήγημα. «Το Άλλοθι». Από τότε, ανά διαστήματα κάποιες ιστορίες γεννιούνται στο μυαλό μου. Και όταν είναι έτοιμες να πάρουν σάρκα και οστά στο χαρτί, γράφω βιβλίο. Έτσι γεννήθηκε και το «Δεν την αγαπάω πια».

–Υπάρχει ένα δικό σας προσωπικό κομμάτι μέσα στην ιστορία;

 Όταν διηγείσαι μια ιστορία, αυτό το πράγμα είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου ασχέτως το τι λες και ποια πρόσωπα απαρτίζουν την ιστορία αυτή. Οι ήρωες είναι δυο άντρες και μια γυναίκα θα μπορούσα να πω ότι οι δυο άντρες δίνουν δυο διαφορετικές πλευρές διαφορετικές του εαυτού μου. Ο ένας, ο Γιάννης είναι πολύ συναισθηματικός είναι πάρα πολύ ερωτευμένος είναι τόσο ερωτευμένος είναι επίμονη πολύ, ο δε Θοδωρής είναι πολύ πιο χαλαρός είναι ένας τύπος που μπορεί εύκολα να απαγκιστρωθεί από κάποια σχέση οι δυο αυτοί τύποι συνδέονται με δυο διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου.

-Πέρα από τη λογοτεχνία, στην πραγματική ζωή, στον έρωτα ανακαλύπτουμε άγνωστες πτυχές του εαυτού μας;

Βέβαια! Ο έρωτας μπορεί να σε οδηγήσει στη μεγαλύτερη ταπείνωση μπορεί να σε οδηγήσει στην απελπισία μπορεί να σε εκτοξεύσει θα έλεγα ανακαλύπτεις κάποια άκρα του εαυτού σου που δε θα μπορούσες να τα φανταστείς!

-Υπάρχει κάτι από την ερωτική ζωή των ηρώων σας που θαυμάζετε, γράφετε κάποιες φορές για όσα θα θέλατε να έχετε ζήσει; 

Όχι! Δε θα έλεγα ότι θαυμάζω κάτι γιατί οι ήρωές μου συνήθως κακοπαθαίνουν! Το βέβαιο είναι ότι σε ένα μεγάλο βαθμό αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Τον παλιό μου τον πιο σκοτεινό εαυτό που συνεχίζει να ζει μέσα από τα βιβλία μου. Σήμερα, όσοι με συναντούν μου λένε ότι είμαι πιο χαρούμενος και πιο χαμογελαστός.

-Ο ήρωάς σας ο Γιάννης κυνηγά μια γυναίκα που μάλλον δεν τον θέλει. Υπάρχει ελπίδα στον έρωτα χωρίς ανταπόκριση;

Είναι κάτι που και εμένα μου δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις μου, αλλά για μένα ο αυθεντικός έρωτας είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Ο έρωτας είναι πραγματικά ένα πολύ ευγενές συναίσθημα, πολύ υψηλό, που όσο όμορφο και να ‘ναι ακόμα και αν γίνει τελικά αγάπη δεν θα είναι όπως το είχες στο μυαλό σου. Ειδικά στην λογοτεχνία πιστεύω πως υποχρεωτικά, ο απόλυτος έρωτας πρέπει να είναι ανεκπλήρωτος.

-Ποιο βιβλίο από την κλασσική λογοτεχνία απαντά για εσάς με τον καλύτερο τρόπο στο ερώτημα «τι είναι έρωτας»;

Ο έρωτας είναι μία από τις σταθερές αξίες της λογοτεχνίας. Ο έρωτας, ο θάνατος, ο πόλεμος είναι κάποιες σταθερές που τις βρίσκεις παντού. Αν όμως πρέπει να πω ένα βιβλίο που εξέφρασε τον έρωτα όπως τον φαντάζομαι εγώ και όπως ενδεχομένως λένε και τα βιβλία μου είναι η «Αισθηματική Αγωγή» του Φλωμπέρ, την οποία μάλιστα δεν επέλεξα να την διαβάσω ήταν απλώς στο πρόγραμμα στο πανεπιστήμιό μου στο Στρασβούργο. Και θεωρώ ότι κατά κάποιο τρόπο μου άνοιξε έναν νέο ορίζοντα και στον τρόπο που έβλεπα γενικά τον έρωτα μέσα από την λογοτεχνία και στον τρόπο που θα έγραφα αργότερα. Οι ήρωές του όπως και οι δικοί μου  ερωτεύονται παράφορα αλλά όταν ζουν τον έρωτά τους κάποιες φορές  αισθάνονται  άβολα. Δεν είναι ο κλασσικός χολιγουντιανός έρωτας.  Όταν τον ζουν αισθάνονται σαν να είναι σε αδιέξοδο, σαν να μη ξέρουν πώς μπορούν να πάνε παραπέρα.

-Από την εποχή του Φλωμπέρ η έννοια του έρωτα έχει αλλάξει;

Ο έρωτας είναι πάντα ο ίδιος. Αυτά που λένε ότι ο κόσμος είναι λιγότερο ρομαντικός πως οι άνθρωποι δεν μιλάνε πια μεταξύ τους, πιστεύω δεν ισχύουν. Το αίσθημα του έρωτα μένει πάντα αναλλοίωτο, είναι κάτι πολύ ανώτερο, δεν έχει να κάνει με την εξέλιξη του κόσμου. Απλώς εκφράζεται μέσα από διαφορετικούς δρόμους.

-Αν όλα τα άλλα χάνονται, ο έρωτας μπορεί να μας σώσει σήμερα;

Υπάρχουν τόσα προβλήματα στις μέρες μας που θα ήταν πολύ ωραίο να το πιστεύαμε αλλά δεν μπορείς να σωθείς μόνο με τον έρωτα. Και αν θέλετε την άποψή μου στο τέλος της ημέρας… η αγάπη σου μένει η αγάπη είναι πιο σημαντική από τον έρωτα. Μπορεί να είσαι τρελά ερωτευμένος με κάποιον και να μην τον αγαπάς και το ανάποδο.