“Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο είναι σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος”, Albert Camus.

Ο ήρωας του βιβλίου σκιαγραφεί μέσα από μια χειμαρρώδη εξομολόγηση τις πτυχές της διαταραγμένης προσωπικότητας του, μιας προσωπικότητας που συναντάμε συχνά, γύρω μας και δεν ξέρουμε πώς μπορούμε να την αναγνωρίσουμε. 

Μιλά για εκείνους που σκοτώνουν αθόρυβα, αργά και υπομονετικά. Για τη μέθοδο που υιοθετούν όταν δεν έχουν χαρακτήρα. Όταν είναι δισυπόστατοι, είναι εδώ και αλλού συνάμα. Για την πλεονεξία που θεωρείται φιλοδοξία στην κοινωνία μας. Για τους διπρόσωπους που δεν μπορούν να αγαπήσουν, δίχως να αγαπούν πρώτα τον εαυτούλη τους.  Γι’αυτούς που δημιουργούν μια ζωή εντελώς φτιαχτή, γεμάτη περιπλοκές και δράματα. 

Για τους διπρόσωπους που με ένα όμορφο, δήθεν ειλικρινές χαμόγελο και μια θερμή χειραψία νομίζουν ότι ξεγελούν ενώ στο πρόσωπό τους πάνω γράφει«Μην τους εμπιστεύεσαι». Για αυτούς που ξεχειλίζουν από ματαιοδοξία, που περιαυτολογούν με θορυβώδη διακριτικότητα, που δεν παραδέχονται κανέναν για ισάξιο τους. Που θεωρούν τους εαυτούς τους, τους πιο έξυπνους, επιδέξιους και φυσικά άφθαστους εραστές.

Γι’αυτούς που θέλουν να κυριαρχούν σε όλα. Για τους φιλήδονους που ακόμα και για μια δεκάλεπτη περιπέτεια απαρνιούνται μάνα και πατέρα άσχετα αν έπειτα το μετανιώνουν πικρά. Γι’αυτούς που υπόσχονται ότι θα πουν την αλήθεια και αραδιάζουν ψέμματα με όσο καλύτερο τρόπο μπορούν.Γι’αυτούς που διατυμπανίζουν την εντιμότητά τους και δεν υπάρχει ούτε ένα πλάσμα που να πέρασε από τη ζωή τους και στο τέλος, να μην το πρόδωσαν.

Γι’αυτούς που πέθαιναν από την επιθυμία να γίνουν αθάνατοι αλλά το πρωί ξυπνούν και έχουν στο στόμα, την πικρή γεύση της θνητής τους υπόστασης.

Τη συνέχεια μπορείτε να την απολαύσετε στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Για όσους δεν έχουν διαβάσει αυτό το αριστούργημα. 

 

Άννα Δρούζα