<p style="text-align: justify;"><strong><em>Αναγνώστης μας ρωτά:</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Θέλω να σας ρωτήσω τι είναι αυτό που κάνει πολλούς ανθρώπους αλτρουιστές. Είναι η θρησκεία η κάτι άλλο; Υπάρχει τελικά καθαρός αλτρουισμός με την πραγματική έννοια του όρου ή όχι; Και τελευταίο και τελειώνω: Εάν κάποιος είναι αλτρουιστης, δηλ. δινει χωρίς να παίρνει, τι είναι αυτο; Είναι βλακεία καθαρή η μήπως είναι κατι πιο βαθύ, όπως μεγάλος εγωισμός τον οποίο και φυσικά δεν μπορεί να το καταλάβει; </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αλέξανδρος</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητέ αναγνώστη. Στο ερώτημά σας απάντησε ο συνεργάτης μας, ψυχοθερπαπευτής, <strong>Κωνσταντίνος Γεμενετζής.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><img src="/contentfiles/photos/psyxologia/kriseis-panikoy/gemenetzis.jpg" alt="" width="127" height="167" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Ο αλτρουιστής είναι το άλλο πρόσωπο του εγωιστή. Κοινή ειναι η υπερβολική καθήλωση στο Εγώ. Στην πρώτη περίπτωση προεχει το Εγω των αλλων,  στη δευτερη περίπτωση προέχει το Εγώ του εαυτού. Και στις δυο περιπτώσεις, η σχέση με τους άλλους ανθρώπους χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό απο τη συναλλαγή, το δίνω-παίρνω. Ο αλτρουιστής δίνει, ο εγωιστής παίρνει. Και ακόμη, τόσο ο ένας όσο και ο άλλος πιστεύουν ότι γνωρίζουν το καλό: ο αλτρουιστής το καλό του άλλου, ο εγωιστής το καλό το δικό του. (Η ανάπτυξη ειναι βέβαια σχηματική. Πολλές φορές ο αλτρουιστής μπορεί να φέρεται ως εγωιστής και αντίστροφα.)</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Και οι δυο τους έχουν πέσει σε μια παγίδα η οποία είναι, αντίστοιχα με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, τριπλή:</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Η υπερβολική καθήλωση στο Εγώ οδηγεί στην εξατομίκευση, στην οριοθέτηση από τους άλλους και καταδικάζει τον άνθρωπο σε μια βαθιά υπαρξιακή μοναξιά.</strong> Ενδεχομενως δεν την αντιλαμβανεται καν, γιατι του ειναι φυσικη κατασταση και αυτονοητη.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Η γέφυρα ανάμεσα στο ένα Εγώ και στο άλλο στήνεται μέσα από τη συναλλαγή: Δίνοντας και παίρνοντας πιστεύει κανείς ότι έρχεται σε "επαφή"</strong>. Αυτή είναι πλασματική, διότι όσο έντονο κι αν ειναι το περα-δωθε επάνω στη γέφυρα, οι όχθες δεν πλησιάζουν πότε η μια την άλλη. Και η τραγική ειρωνεία είναι η πίστη ότι με περισσότερη συναλλαγή, δίνοντας περισσότερα ο αλτρουιστής, παίρνοντας περισσότερα ο εγωιστής, θα φτάσει σε μια εκπλήρωση, που όμως δεν έρχεται ποτέ.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Κατά έναν παράδοξο τρόπο, οσο περισσότερο κυριαρχεί η υπαρξιακή μοναξιά,</strong> όσο περισσότερο κυριαρχούν η απομόνωση και η αποξένωση, τόσο περισσότερο το ένα Εγώ πιστεύει ότι γνωρίζει τον άλλο, η τον εαυτό του, και επομένως τι είναι καλό γι' αυτό, και τούτο ειναι που προσφέρει (αλτρουιστης), η απαιτεί (εγωιστής). Όμως "καλό" είναι ο,τι ταιριάζει, συμφέρει, εξυπηρετεί το Εγώ. Η επιδίωξη αυτού που ειναι "καλό" για κάποιον, καθιστά το Εγώ υπερτροφικό και επιτείνει το κλείσιμο του ανθρώπου στον εαυτό του.</p>
<p style="text-align: justify;">Παντού εδώ υπάρχει η εμπλοκή σε φαύλους κύκλους και κάποτε μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδο και κρίση – κριση λυτρωτικη, που βιώνεται ως καταστροφή, η οποία όμως κάποτε είναι κατα-στροφή: Τ<strong>ο Εγώ διαρρηγνύεται, ανοίγει για τον Άλλο. Συμβαίνει, με άλλοτε άλλον τρόπο, στο πλήγμα του έρωτα, στο συναπάντημα της θνητότητας, στην αίσια ψυχανάλυση.</strong></p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>