<p style="text-align: justify;"><strong><em>Αναγνώστριά μας ρωτά:</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Γειά σας. Είμαι το δεύτερο παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας στα 39 πλέον, έγγαμη εργαζόμενη και μητέρα ενός 5χρονου παιδιού. Ενώ γενικά τα έχω καταφέρει στη ζωή μου με ότι καταπιάστηκα και λατρέυω το παιδί μου έχω πρόβλημα αποδοχής της μητέρας μου. Μας μεγάλωσε σχεδον στον αυτόματο και μας θυμόταν μόνο όταν έπρεπε να μας κάνει να ενστερνιστούμε τα ταμπού της ή για να κριτικάρει την εμφάνισή μας δημιουργώντας μας κόμπλεξ. Παρόλο που ερμηνεύω και κατανοώ γιατί δε μπορώ να την αποδεχθώ δεν βρίκσω τον τρόπο να μη δείχνω αυτό το θυμό μου. Οσες φορές προσπάθησα να της εξηγήσω τα κενά που μας είχε αφήσει απαντά με αρνητισμό. Επιπλέον δεν τη νιώθω σαν μάνα και νοιωθω άσχημα γι αυτό. Δε μπορώ να την αγκαλιάσω. Κι οταν μου καταλογίζει οτι είμαι απόμακρη της λέω οτι έτσι μας γαλούχησε. Το ίδιο αισθάνονται και οι αδελφές μου. Υπάρχει κάποια βιβλιογραφία να με βοηθήσει; </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε τον προβληματισμό σας στον συνεργάτη μας, ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή κύριο Θεοφάνη Καραγιάννη. Ελπίζουμε οι πληροφορίες που σας δίνουμε να σας φανούν χρήσιμες. </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em><img src="/contentfiles/photos/eidikoi/psyxologoi/kara.jpg" alt="" width="124" height="165" /></em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Καλησπέρα</em><br /><em>Στην ερώτησή σας τονίζετε πως θα θέλατε κάποια βιβλιογραφία σχετική με το θέμα που σας απασχολεί. Θα μπορούσατε να έχετε μία προσωπική απάντηση αλλά η επιθυμία που εκφράζετε είναι να σας παραπέμψω στα γενικά λόγια κάποιου άλλου. Αυτό ταιριάζει και με τον τρόπο που παραθέτετε την ερώτησή σας, αφού περιγράφετε κάτι πολύ επώδυνο, όπως είναι η σχέση με μία μητέρα που είναι επικριτική και καθόλου τρυφερή, αλλά το κάνετε με τρόπο πιο αποστασιοποιημένο, σαν να μιλάτε για κάποιον άλλο. Αυτό ίσως να δείχνει ότι τα δύσκολα συναισθήματα που περιγράφετε, όπως ο θυμός και οι ενοχές για το ότι νιώθετε θυμό είναι τόσο έντονα που θα ήταν πιο εύκολο για εσάς να μην σας τα "ανοίξει" κάποιος προσωπικά" αλλά να αγγιχθούν έμμεσα μέσω ενός βιβλίου. </em></p>
<p style="text-align: justify;">Αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ είναι που είναι ο άνδρας σας μέσα σε όλα αυτά και πως αυτός μπορεί να σας πλησιάσει, αλλά και που είναι η δική σας θέση ως μητέρα και τι σας δυσκολεύει στη δική σας σχέση με το παιδί σας. Τα αναφέρω αυτά διότι είναι εντυπωσιακό να είστε "έγγαμη εργαζόμενη μητέρα" και η δυσκολία στη ζωή σας να είναι με τη μητέρα σας και όχι η δική σας πλέον καινούρια οικογένεια. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ ότι σύμφωνα με τα λεγόμενά σας η μητέρα σας φαίνεται πράγματι ψυχρή κάτι που κανείς το κουβαλάει στη ζωή του, οπότε οφείλω να σεβαστώ και να καταλάβω τον πόνο σας αλλά και τον θυμό σας.</p>
<p style="text-align: justify;">Κλείνοντας, αντί να σας προτείνω κάποια βιβλία που εξηγούν τι συμβαίνει στο παιδί όταν μεγαλώνει με μία απόμακρη μητέρα και που διαβάζοντας το πράγματι θα καταλάβετε πόσο δύσκολο φορτίο κουβαλάτε, θα προτιμήσω να σας ευχηθώ να κάνετε εσείς την υπέρβαση και να έχετε κοντινή και τρυφερή επαφή με το δικό σας παιδί, τον άνδρα σας αλλά και άλλους κοντινούς σας ανθρώπους και να σας προτείνω να σκεφτείε ότι η μητέρα σας δεν πρόκειται να αλλάξει και ίσως η ελπίδα για σας να είναι η δική σας διαφοροποίηση σε σχέση με αυτήν, αναγνωρίζοντας τον πόνο σας και προσκαλώντας κάποιον άλλο να δει αυτόν τον πόνο, αλλά να δει και τον πλούτο της ψυχής σας.  </p>