Το “παίξε και χάσε” παιχνίδι του Μίτσελ

<p>Ο Μίτσελ δεν είχε προλάβει να ζήσει πολύ, να βάλει καλά στο πετσί του την διαφορά της ταχύτητας του ποδοσφαίρου ανάμεσα στην ελληνική και την ευρωπαϊκή έκδοση. Την έζησε λίγο, στις δύο “περσινές” παρτίδες με την Λεβάντε, μια όχι υψηλού ευρωπαϊκού ρυθμού ποδοσφαιρική ομάδα. Φυσικά ο πολύπειρος Ισπανός αυτό θα το είχε αντιληφθεί προτού καν πατήσει το πόδι του στη χώρα μας, ότι εδώ παίζεται μια πολύ πιο slow motion έκδοση του αθλήματος. Πιθανόν όμως να πίστεψε ότι η άφιξη τόσων ξένων ποδοσφαιριστών, που ήρθαν στην πλειονότητά τους από πρωταθλήματα υψηλότερου ρυθμού, θα ήταν αρκετή για να αλλάξει την ταχύτητα του ποδοσφαίρου που θα μπορεί να παράγει ο Ολυμπιακός όταν χρειάζεται, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Πιθανόν να ετοίμασε αυτό το ματς με αυτή την ψευδαίσθηση. Πιθανόν όμως και όχι. Είναι πολύ πιθανό να ήξερε τι επρόκειτο να συμβεί, δηλαδή ότι η ελληνική ποδοσφαιρική μπαταρία δεν γίνεται να κρατήσει στον ευρωπαϊκό ρυθμό για 90' λεπτά. Πιθανόν να ήξερε το ρίσκο που αναλαμβάνει με τον ρυθμό του α' ημιχρόνου, και να αποφάσισε να το πάρει επειδή θεώρησε ότι άξιζε τον κόπο το ρίσκο προκειμένου να δείξει τι Ολυμπιακό μπορεί να φτιάξει. Κάπως έτσι γεννήθηκε το πρώτο ημίχρονο του Ολυμπιακός – Παρί, το οποίο θα μνημονεύεται ως ένα από τα καλύτερα 45'λεπτα που έχει δείξει ο Πρωταθλητής Ελλάδας στην νεότερη ιστορία του στο Champions League, αν κανείς λάβει υπόψη ότι το έδειξε απέναντι σε ορισμένους εκ των καλύτερων και καλύτερα αμειβόμενων ποδοσφαιριστών του πλανήτη.</p>
<p>Αξιζε αυτό το ρίσκο, το οποίο έφερε την κάθετη πτώση του β' ημιχρόνου και το τελικό 4-1; Αν κρίνει κανείς από το χειροκρότημα στη λήξη του παιχνιδιού, μάλλον ναι. Διότι οι περισσότεροι από αυτούς που πήγαν στο Καραϊσκάκη θα προτιμούσαν, αν τους ρωτούσες προτού αρχίσει το ματς, να δουν ένα τέτοιο ημίχρονο με τελικό 4-1 από το να έβλεπαν ένα 90'λεπτο με την ομάδα τους προσεκτικά και φοβικά κλεισμένη στο δικό της μισό ή – πολύ περισσότερο – στο δικό της τελευταίο 1/3 του τερέν να ψάχνει τρόπο να κλέψει έναν βαθμό και τελικώς να χάνει με μια μικρότερη σε σκορ ήττα. Κόντρα στην λαμπερή Παρί ο Ολυμπιακός “έπαιξε και έχασε”. Γι' αυτό χειροκροτήθηκε.</p>
<p>Γιατί μπορεί να το έκανε αυτό ο Μίτσελ; Για να δείξει στον κόσμο έστω για 45' λεπτά τι Ολυμπιακό μπορεί να φτιάξει, αλλά και για να πάρει μαζί του ένα 45'λεπτο high light για την επόμενη δουλειά του, αν χρειαστεί να την αναζητήσει. Για να αποκτήσει ερείσματα, να πείσει ότι μπορεί να φτιάξει μια ευρωπαϊκή έκδοση του Ολυμπιακού. Επειδή ασπάζεται το “χαρείτε το παιχνίδι” κήρυγμα του Γκουαρδιόλα. Επειδή σκέφτηκε ότι μόνο ένα “μπαμ” απέναντι στην Παρί θα του έδινε χρόνο και θα τον κρατούσε στον πάγκο σε περίπτωση κακών αποτελεσμάτων στα δύο επόμενα παιχνίδια στο Champions League μακριά από το Καραϊσκάκη.</p>
<p>Μπορεί όμως ο Μίτσελ; Μπορεί να φτιάξει ομάδα που θα παίζει επί 90' λεπτά στον ρυθμό του πρώτου 45'λεπτου; Οσο είναι τόσο άδειο από καλές ομάδες το ελληνικό πρωτάθλημα, δηλαδή όσο δεν αλλάζει το περιβάλλον που ζει ο Ολυμπιακός, αυτό δεν θα μπορεί να συμβεί κατά κανόνα, παρά μόνο κατ' εξαίρεση. Μια ομάδα που δεν “προπονείται” σε τέτοιο ρυθμό, στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν μπορεί να παίξει σε αυτό τον ρυθμό για 90' λεπτά στο Champions League.</p>
<p>Μπορεί να περάσει ο Ολυμπιακός στην επόμενη φάση, μπορεί να έχει μεγάλη διάρκεια η φετινή ευρωπαϊκή του πορεία; Ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Αυτή η διαπίστωση, μαζί με τον Βάις του α' ημιχρόνου, τον Σάμαρη των πρώτων 60' λεπτών, και την απόκρουση του Ρομπέρτο στο πέναλτι του Ζλάταν είναι τα οφέλη του Ολυμπιακού από μια βραδιά που θα του μείνει αξέχαστη λόγω του ποδοσφαίρου που κατάφερε να παίξει για 45' λεπτά.</p>
<p> </p>
<p><span><br />ΠΗΓΗ gazzetta.gr</span></p>

Σχετικά άρθρα